Het internaat

Hoofdstuk 25: the hole story

[ Elise ]

Iedereen staart naar me met open mond, niemand wist hiervan zelfs Kim niet. Ik werd tegengehouden door iemand die had me naar een psycholoog gestuurd. Elke keer dat ik zogenaamd naar dansen ging was ik daar. Het hielp erg goed en ik ben er super blij mee, ik had nooit alle leuke tijden willen missen die ik daarna nog kreeg maar ik mis de psycholoog. Misschien klinkt het raar maar hij was als een vriend voor me. Meneer de Zwart, John de Zwart. Hij hielp me met vele problemen, angsten en herinneringen. Hij hielp me praten over van alles. Ik heb ongelooflijk veel spijt van hetgeen wat ik toen heb gedaan, hierdoor heb ik mezelf teleurgesteld. Het ergste is dat ik het mezelf nooit vergeven heb. Soms denk ik aan die dag 9 april 2011, ik stond op een rand, onder die rand was water. Het is een plekje in Amsterdam waar ik altijd kom als ik verdrietig ben of gewoon even alleen moet zijn. Het is daar diep en de stroming was heel heftig omdat er storm was, er was dus niemand te bekennen en toen ik net wilde springen kwam die jongen naar me toe, degene die mijn leven gered had maar ook verpest. Hij zorgde hier allemaal voor. "Elise? Gaat het? Kom even met me mee? Wacht ik kom naar jou." Zegt Kim bezorgd. Verdronken in mijn gedachtes laat ik me naar onze kamer brengen. "Hoe kan het dat ik dit niet wist?" Happend naar adem zoek ik woorden om het te vertellen maar het enige wat er komt zijn tranen. Ik kan het niet zeggen, het doet zo'n pijn om er aan terug te denken. "Rust maar even uit, we hebben het er morgen over. Ik ben zo terug." Ik knik met een vage glimlach, ik word al misselijk als ik er aan denk dat ik morgen moet vertellen wat er allemaal is gebeurd. Maar het is Kim en misschien voelt het fijn om het aan iemand te vertellen, misschien...

[ Kim ]

Dit had ik niet aan zien komen, ik begrijp dat ze het me nu niet kan vertellen maar waarom, waarom heeft ze me dit verdomme nooit verteld? Ik vertelde altijd alles en zij mij blijkbaar niet. Ik moet weten wat er gebeurd is, maar helaas moet ik wachten tot morgen. Sjokkend loop ik naar de kamer waar iedereen is. Ze praten zachtjes en kijken allemaal om als ik binnenloop. "En?" Vraagt Jim. "Ze praat er niet over morgen verteld ze me meer, ik.." Ik zucht, "wist dit ook niet." "Niet?" Vraagt Carlijn. Langzaam schud ik mijn hoofd. Hoe hield ze dit verborgen? Dit alles? Wat daarna gebeurt gaat snel, iedereen gaat naar de eigen kamer en gaat slapen. Wanneer ik binnenkom slaapt Elise al maar zo te zien pas net want je ziet nog tranen op haar wang en uitgeveegde mascara. Ik trek haar deken goed over haar heen en doe mijn schoenen uit. Ik heb wel zin in een paar uurtjes slaap ook al is het nu half 5 s'ochtends. Dan lunchen we gewoon als ontbijt. Zodra ik in mijn bed lig val ik in slaap.

Van een gillend geluid word ik wakker. Naast me zie ik Elise recht overeind zitten. Hijgend haalt ze de zweetdruppels uit haar gezicht. "Het was maar een nachtmerrie, rustig." Aaiend over haar rug probeer ik te begrijpen wat ze zegt. "Je droomde over: je, ik snap je niet?" "Mijn zz zelfmoordpoging, ik z z zag he t v voor m m me," stamelt ze. "Vertel het anders, misschien helpt het." "Ik was het zat," begon ze. "Wat was je zat?" Nieuwsgierig en met een meelevende blik keek ik haar aan toen ze verder vertelde; "alles, mijn adoptie-vader die altijd weg was mijn adoptie-moeder deed dat ook maar als ze er was bestond ik niet. Ik begreep al niet dat ik hun kinderen was maar toen wist is niet dat mijn vermoeden klopte, dat het echt mijn ouders niet waren. Jij had toen der tijd een vriendje en had natuurlijk niet alle tijd om bij me te zijn en ik haatte mezelf. Ik vond mezelf dik en lelijk, at niks meer en viel erg veel af. Ik was dan net alsof ziek maar eigenlijk hield ik het gewoon niet van de honger, dan at ik weer een appel of zoiets en probeerde ik bij het avondeten grotendeels te laten staan. Toen op een gegeven moment ging ik weer eten, ik was zo boos op mezelf dat ik me ging snijden. En daarna wilde ik echt niet meer, staand op een rand van de brug waaronder alleen maar water was. Er was storm en heftige stroming dus er was niemand, maar net voordat ik wilde springen kwam er een jongen naar me toe. Hij hielp me en bracht me naar een psycholoog. Elke keer dat ik eigenlijk naar dansen zou gaan, was ik bij de psycholoog John. Hij hielp me en zo ging het stukken beter. Ik kwam genoeg aan en stopte met snijden, alleen de jongen die me geholpen had was niet degene die ik dacht dat het was. Hij had mijn nummer, hoe weet ik niet. Het was bas," ik neem een hap adem dat verklaart zoveel, maar voordat ik verder kan denken begint ze weer met vertellen. "Ik kreeg wat met hem, net toen het uit was tussen jou en Michel. Later wist jij er ook van, alleen hij begon dingen van me te vragen. Ik moest bij feesten drugs handelen en zoveel meer. Ik haatte het, maar ik was bang voor Bas en zijn vrienden. Elke dag werd hij weer een tikkie erger, tot dat ik het genoeg vond. Ik stapte naar de politie en gaf hem aan. Maar nu is hij dus weer terug." "El, waarom heb je dit nooit verteld? Ik ben er altijd voor je, je kan me altijd bellen." "Ik weet het maar ik was bang er aan denken deed pijn. Dus ik hield het voor me." Tranen stromen over haar wangen, ik sluit me armen om haar en later valt ze in slaap.

Halloo, dit is een nog al saai hoofdstuk maar ik beloof dat na het Amstel er wat meer gaat gebeuren ^ ^ . Dus, nu moet ik snel beginnen aan mijn huiswerk maar nog een fijne Pinksteren iedereen!
Xxx
VOTE/COMMENT/FOLLOW ? :)
Ps 17,42 K! Dat is in 15 dagen bijna 2K er bij! Thanks!