Het internaat

Hoofdstuk 38: ontmoeting

[ Elise ]
Daar zitten we dan; samen met 'mama' en 'papa' (of terwijl Maria en Jacob), ze vertellen blij, geschrokken, verdrietig en opgelucht hun verhaal. Jim had volkomen gelijk. Ze vertellen precies het verhaal wat we al kennen en eindigen met het verkeersongeluk die in scene werd gezet. Ze hebben op verschillende manieren gezocht naar informatie over ons, maar het was ze nooit gelukt doordat ze onze namen nooit wisten. Ze vertelden dat ze ons eigenlijk Noa en Brechtje hadden willen noemen, maar daar achteraf ook niet meer zo blij mee waren en eigenlijk vonden ze Lexie en Elise ook wel leuk. Onze achternaam is eigenlijk van Diessen. Deze zullen we alleen nooit gaan gebruiken. Ze stellen nu allerlei vragen aan Lexie over haar adoptie-ouders en haar leven in New-York. Zelf weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik ze moet gaan vertellen als ze bij mij aan de beurt zijn. Ik kan ze toch niet meteen alle ellende van afgelopen jaren gaan vertellen? Ik wil alleen ook niet liegen. Mijn ouders zijn trouwens in Amerika gaan wonen, omdat ze hier allerlei contacten hadden. Eigenlijk is het wel toevallig dat we allemaal op de een of andere manier in Amerika terecht zijn gekomen en niet in Nederland. Maar soms is er volgens mij gewoon een beetje toeval nodig om bepaalde mensen samen te brengen. En ach misschien ook niet, maar wie zal het zeggen. "Waar woonde jij voordat je in New-York naar het internaat ging?" Vraagt Maria. Ja hoor de ondervraging begint...
"In Amsterdam bij mijn adoptie-ouders, naast mijn beste vriendin Kim."
"Hoe was het daar? Had je genoeg geld? Waren ze goed voor je? Waar ging je naar school? Wat deed je voor sport?"
"Het was prima, het was een heel groot huis, ze waren alleen niet zo vaak thuis. Ik ging in de buurt naar school, maar moest wel altijd een stukje fietsen. En ik voetbalde en doe dat nog steeds samen met dans."
"Leuk! Ik weet niet of ik dit zo maar kan vragen, want ik ben er zelf, en Jacob ook, natuurlijk nooit voor je geweest, maar je hebt een bepaalde afstandelijkheid en ik vraag me af waar die vandaan komt. Ik ken het, omdat ik zelf ook altijd zo geweest ben, tot dat ik Jacob ontmoette. Je hoeft het natuurlijk niet in details uit te leggen, het is alleen dat ik me afvraag of dat door ons komt." Ratelt ze door.
"Ik wist niet dat het opviel, sorry. Ik heb de afgelopen jaren heel veel meegemaakt en ik wil dat liever niet allemaal vertellen bij de eerste ontmoeting, omdat ik dan een hele andere indruk maak dan ik zal willen. En natuurlijk zal ik het ooit allemaal moeten uitleggen, maar ik luister eerst liever een beetje naar jullie. Het komt er namelijk op neer dat bijna geen een vraag te beantwoorden is zonder dat ik iets over mijn verleden moet gaan uitleggen, dat ik liever nu nog even voor me houd." Adem ik in een teug uit. Bezorgd wisselen ze een blik en begrijpend kijken Lexie en Jim me aan. Lexie is overal ondertussen wel al achter gekomen en ze heeft verteld dat zij het ook best moeilijk heeft gehad en dat ze veel gepest is vroeger, waardoor ze een bepaalde onzekerheid heeft opgebouwd die soms wat afschrikt. Ze vindt het moeilijk om mensen te vertrouwen en haar te laten leren kennen, maar toch is dat bij ons anders, omdat ze een bepaalde verbintenis voelt. Die voel ik daarentegen wat minder als ik eerlijk ben. Ze zijn nooit in ons leven geweest en het is daarom best gek om te denken dat het anders kan. Ik dacht zo lang dat ik al wist wie mijn eigen ouders waren. Ik denk dat het gewoon echt even tijd zou kosten om hieraan te wennen. En dat is ook precies hetgeen wat ik aan mijn ouders vertel. Ze snappen het gelukkig en ze weten zelf ook niet zo goed hoe we nu verder moeten, hun exacte woorden waren: 'jullie internaat is heel wat verder dan ons huis en ik weet niet hoe wij in elkaars leven kunnen blijven. We zullen een oplossing hiervoor moeten bedenken en ik denk dat het het handigst is dat wij in New-York gaan wonen en jullie kunnen dan in het weekend bij ons komen als jullie dat willen.' Lexie en ik zeiden tegelijk dat we er over na zouden denken en we schoten daarna met zijn allen in de lach. "Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk gevonden?" Vraagt mijn vader. "Dat is aan Lexie te danken," waarmee ik gebaar dat zij het mag vertellen. Lexie begint het uit te leggen en ze luisteren geboeid.
- twee uur aan gesprekken en vijf pizza's later -
"Het was heel erg fijn om elkaar ontmoet te hebben. Ik denk dat als we misschien een afspraak maken voor een volgende keer dat we dan kunnen bespreken hoe dit verder gaat. Want ik zou jullie heel graag beter willen leren kennen, als jullie dat natuurlijk goed vinden en ook willen." Ratelt Lexie. Waaraan ik toevoeg dat voor mij hetzelfde geldt. "Maar natuurlijk dat willen wij ook! We moeten even hier en daar wat bespreken met zijn tweeën en dan kunnen we inderdaad nu een afspraak maken voor een volgende keer zodat we de rest kunnen regelen." Zegt mijn moeder blij. Ik vind het wel een beetje raar om afspraken te maken met mijn ouders.. Alsof ik hier met mijn man en kinderen sta om te kijken wanneer 'opa en oma' weer op bezoek kunnen komen. Toch knik ik instemmend en we zeggen elkaar gedag met een knuffel, wat behoorlijk raar aanvoelt.

"Dus wat vonden jullie ervan?" Vraagt Jim die ons al die tijd heeft laten praten. "Geweldig! Ik had hier al zo lang op gewacht! Helemaal perfect! En ze waren ook zo knap! Ik bedoel, net filmsterren! En zo mysterieus met hun verleden! Ook..." Ik sluit me af van Lexie haar enthousiaste opmerkingen en probeer me een toekomst met echte ouders voor te stellen. (Adoptie)ouders hebben nooit een echte rol in mijn leven gespeeld en ik heb er nooit een band mee gehad. En nu er een band met mij van me gevraagd wordt, weet ik niet of ik dat zomaar wil, toe kan laten en het vertrouwen vinden. Maar ik zal zien. Ik zal zien.

Heeee,
Sorryyy ik had te weinig wifi op vakantie om te updaten, dus kon dat nu pas.. Zijn jullie nog weggeweest?
Btw het einde komt in zicht,,,,
Ps IK HEB DE 30.000 GEHAALD! Thankyou guys!!
X