Het internaat

Hoofdstuk 33: de jeugd van Jim

[ Elise ]

De tijd gaat zo snel, het gedoe met Jim is nu een week geleden. Toen ik ontvoerd was leken dagen jaren te zijn. Dat kwam meer omdat je tegen elke nieuwe minuut op zat en nu wil je alleen maar dat het blijft als het leuk is. Daar kon het niet leuk zijn. Je kon geen plezier hebben, alleen maar pijn. Jim en ik negeren elkaar volledig. Maar vanaf vandaag moeten we aan het project beginnen. Best raar want bij die eerste les deed hij nog normaal. Ik zie wel wat gebeuren gaat en hoop gewoon op niet te veel drama. Maar een perfect leven is toch ook saai? Ik vraag me echt af wat beter is.

Ik loop naar het lokaal en ga achterin de klas zitten. Wanneer Jim de klas ingelopen komt gaat hij naast me zitten en zucht. Ik schud mijn hoofd en vraag geïrriteerd wat er nu weer met meneer populair aan de hand is. Hij negeert me volkomen en draait zich kinderachtig weg. "We gaan vandaag beginnen aan het grote 'ontmasker elkaar' project." Zegt onze mentor met grote vreugde. "Dus waar zullen we mee beginnen?" Jim typt iets op zijn mobiel en zucht nogmaals. Ik kijk over zijn schouder mee en zie dat hij in gesprek is met zijn moeder, vreemd. Hij zet snel zijn mobiel uit wanneer die me doorheeft en begint eindelijk te praten. "Laten we bij jou beginnen, vertel maar wat over je jeugd in Amsterdam ofzo." Ik vertel wat over mijn 'ouders' en mijn voetbalteam en school. Hij schrijft een paar dingen op en begint daarna zelf. "Ik ben de jongste van drie, mijn broers zijn 19 en 21. Ze wonen alle twee op zichzelf waardoor ik alleen met mijn moeder woon. Mijn vader is toen ik baby was vertrokken en heb ik nooit gekend. Ik doe sinds mijn zesde voetbal en moest naar een internaat omdat mijn moeder het niet in haar eentje redde en geen huis kon veroorloven die groot genoeg was voor ons. Ze woont nu in een klein flatje en ik zie haar meestal in de weekenden een keer en blijf een paar dagen bij haar in de vakanties. Mijn broers laten meestal niet echt iets van zich horen en wonen beide in Utrecht. Dat klinkt vast raar, maar ze waren klaar met New-York en mistte Nederland. We zien ze in de vakanties." Nadat Jim dit in een hap lucht verteld heeft slaat hij een hand om zijn mond. "Dit heb ik nog nooit eerder aan iemand verteld en jij zit hier naast me en kijkt me aan met die grote ogen en ik flapte alles eruit. Ik heb zo'n hekel aan die blik van je Elise. Die blik zorgt ervoor dat ik alles vertel wat ik zo diep in mezelf opgesloten had, waar ik mijn reputatie mee opgebouwd had." Dit keer slaat hij zichzelf. "Ik ben blij dat je het verteld hebt Jim, ik zou anders nog steeds niks van je begrijpen. Je doet zo raar en anders met die vrienden van je. Is je status echt zo belangrijk voor je? En waarom zouden wij het veranderen? Zijn we zo lelijk, raar, of, nou ja ik weet eigenlijk niet wat."
"Het is vooral me status en jullie staan een beetje bekend om het aandacht zoeken en te goed over je denken. Zo praten ze over je en als ik met jullie omga gaat inderdaad mijn status eraan. Ik weet hoe vreselijk egoïstisch en kinderachtig het is, maar ik wil niet terug naar de tijd dat ik gepest werd." Zegt Jim zuchtend.
"Ik wist helemaal niet dat je gepest was?"
"Eh ja op mijn vorige school, dat is de andere reden dat ik naar het internaat gekomen ben."
"Dat vind ik oprecht rot om te horen Jim, maar het maakt het niet goed. We waren vrienden, je hebt me gezocht en gevonden, we deden heel lang alles samen en we waren elke dag wel samen met de hele groep. We hebben een heel groot avontuur achter de rug en ondertussen veel verdriet gehad. Ik ben ontvoerd en gered. Geliefd door jullie maar ook bedrogen door mensen die ik lief had. Ik wil ook niet terug naar de tijd die ik gehad heb, Jim. Maar alsnog heb ik mijn ex onder ogen moet komen om de andere te redden. Soms moet je je opofferen. En misschien klinkt het alsof ik mezelf nu geweldig vind doordat ik dit gedaan heb, maar je weet, je weet dat ik dat nooit over mezelf zou denken. En jij , jij bent een geweldige jongen. En ik geloof echt dat je het moeilijk gehad hebt. Maar je kan niet je hele verleden wissen, je kan niet alles uitgummen. Zo makkelijk gaat dat niet. Kijk terug, leer van je fouten, maak ze weer goed, en doe het beter. En wanneer je dan alles op een rijtje hebt, verpest het dan niet. Iedereen verdiend een tweede kans, zelfs de grootste slechteriken. En als je dan nog een keer de mist ingaat, dan houdt het op. Daar stopt het dan ook. Maar, wanneer het goed gaat, zal alles makkelijker worden. En nu het bij jou zo is dat alles makkelijker is, geef mij dan ook die kans. Ik wil ook wel wat minder drama. Kan je niet op zijn minst praten met je vrienden? Dat is het enige wat ik van je vraag, Jim."

"Elise, je hebt gelijk." Zucht hij. "Ik ga mijn best doen."