Het internaat

Hoofdstuk 37: Florida

[ Elise ]
Wanneer we het vliegtuig uitstappen zie ik dat Jim meteen zijn laatste zucht laat ontsnappen en nu weer ontspannen is. Ik zag wel aan hem dat hij het eng vond nu ik er oplette, maar het was een korte reis gelukkig. We lopen direct door naar de bagageband en we wachten tot het start. Al gauw verschijnen onze koffers die ik er samen met Lexy afhaal en Jim die ze op ons karretje tilt. We lopen, als we alle drie onze koffer hebben, het vliegveld uit en onze taxi staat al klaar. Die hadden we net voor het vliegen geregeld. Jim haalt de koffers er af en de taxi-chauffeur komt al aanlopen om te helpen met inladen. Ondertussen breng ik het karretje naar de anderen, naast de ingang. Ik probeer het karretje tussen de andere te proppen, maar het werkt niet helemaal mee. Dus duw ik zo hard van frustratie dat het wel bekende domino-effect ontstaat. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, want die karretjes zijn hartstikke zwaar. Gelukkig komt Jim al snel helpen. Ach ja nadat hij uitgelachen is tenminste en nadat ik hem er op gewezen heb me niet uit te lachen. Wat natuurlijk niks helpt, want hij begint alleen maar harder te lachen. Eind goed, al goed staan alle karretjes weer en kunnen we de taxi in.
"Als deze extra tijd bij het geld voor de chauffeur wordt gerekend mag jij het betalen," fluistert Jim in mijn oor. Ik knik zuchtend, maar uiteindelijk moet ik er ook wel om lachen. Al die tijd zit Lexy verdiept in haar boek te lezen en hard op haar kauwgom te kauwen. Wanneer ik vraag of ik er ook een mag, blijkt het haar laatste geweest te zijn tot haar grote spijt. Gelukkig biedt Jim me er een aan die ook kauwgom mee heeft. Zo kom ik eindelijk van mijn stinkadem af. Dat zou geen goede indruk geweest zijn. Geen 'echte' ouders en ook al geen geld om tanden te poetsen? En dan nog niet begonnen over de ontvoering, mijn ex, de zelfmoordpoging en andere pijntjes die daarbij horen, de adoptie-ouders en het verhuizen. Nee laat ik dat vooral niet als eerst vermelden. Wanneer ik er zo bij nadenk is het best sneu allemaal. Hoe beroerd kan iemands leven zijn? Het lijkt wel alsof ik ervoor aan een wedstrijd meedoe. Alsof ik het graag wil, terwijl ik het juist zo moeilijk vind. Maar zoals er altijd wordt verteld, ieder krijgt zo zijn slechte tijd en iedereen zijn betere. Niet iedereen heeft het misschien even moeilijk en sommige zullen het makkelijk afgaan, maar onderschat nooit wat iemand allemaal meegemaakt kan hebben. Helemaal in gedachten verzonken vergeet ik dat we in de taxi zitten en dat Lexy al drie keer dezelfde vraag aan me heeft gesteld, was me ook niet opgevallen. Ik zeg vlug dat ik het niet hoorde, waarop zij mompelt dat ze dat wel in de gaten had. Ik zeg nogmaals sorry en dan vraagt ze het opnieuw; "hoe denk jij dat onze ouders eruitzien?" Hier had ik nog helemaal niet bij nagedacht en ik begin meteen te stressen. Straks vinden ze ons niet goed of herkennen ze ons niet, straks willen ze niks met ons te maken hebben, straks worden ze boos dat we komen of straks... "Elise?!"
"Sorry, sorry, sorry, ik had er nog helemaal niet over nagedacht en ik heb dus werkelijk geen idee. Jij?" Zeg ik snel wanneer ik uit mijn reeks vragen gehaald ben. "Ik weet het eerlijk gezegd ook niet, we zullen vast wel iets van hun hebben, maar of het nou de ogen, haarkleur of misschien de lippen of neus zijn en of het op de vader of op de moeder lijkt, ik heb ook geen idee. En op zich ben ik natuurlijk ook wel nieuwsgierig naar ze, maar ik ben ook heel bang dat ze ons niet willen zien of niet herkennen," ze begint snel weer te ademen en zegt sorry voor haar geratel. Ondertussen ik alleen maar aan mezelf en Jim dacht, was ik vergeten dat zij al jaren naar dit moment uitkijkt. Bij mij is het elke dag overleven en van de leuke dingen genieten, maar bij haar, zij heeft dit allemaal gepland. En straks gaat het niet zoals ze wilt, zoals ze verwacht. Snel vertel ik haar dat het vast wel goed komt en dat ze een goede reden hadden, dat ze echt wel van ons houden. Ik probeer mijn onzekerheden te verbergen wanneer ik dat zeg, want zelf weet ik het eigenlijk ook niet. Misschien slaan ze gewoon de deur in ons gezicht en willen ze ons helemaal niet zien. Misschien zijn ze ons allang vergeten. Gelukkig word ik uit mijn gedachte gehaald door de radio. Blijkbaar heeft Jim gevraagd of die aan mocht. We beginnen meteen mee te zingen met alle liedjes die we kennen en zo wordt het opeens een stuk gezelliger. We dansen -zo ver je kan dansen in een auto- en schreeuwen bijna in plaats van zingen, we houden dan ook geen rekening met de chauffeur. Uiteindelijk begint hij zelfs mee te doen. Tot dat we de straat naderen. Het is erg afgelegen -wat wel logisch is aangezien hun geschiedenis- en het zijn allemaal gigantische huizen. De chauffeur begint langzamer te rijden en we kijken onze ogen uit. Ik ben natuurlijk wel gewend aan grote huizen, maar dit is wel heel erg mooi. Wanneer we het einde van de straat bereikt hebben, geven we ieder ons deel aan de chauffeur en bedanken hem. Ik pak snel mijn bagage, omdat ik altijd bang ben dat de taxi al weg is voordat ik de achterklep opengemaakt heb. Dat is natuurlijk nog nooit gebeurd, maar ik blijf het een eng idee vinden. We lopen nog een stukje door en belanden dan op het grindpad. Het huis is, net zoals de rest van de huizen, enorm. Het heeft een mega grote tuin die om het hele huis heengaat. Het huis zelf is heel lichtblauw. Met meerdere verdiepingen zo te zien. We lopen naar de voordeur, Jim is de enige die aan durft te bellen. Zenuwachtig blijven we voor de deur wachten. Ik hoor wat gerommel achter de deur vandaan komen en zie dan een vrouw haar hand voor haar mond slaan zodra ze ons ziet. "Ik wist dat deze dag zou komen."

Heeeee
Eigenlijk heeft het geen nut om sorry te zeggen. Ik kan jullie wel vertellen dat ik het druk en wat lastig gehad heb en dat ik het gewoon moeilijk vond om verder te schrijven. Ik weet niet zo goed waarom, maar steeds lukte het gewoon niet. Ik hoop dat ik niemand weggejaagd heb;) en dat het nog een beetje bevaltt........ Het boek komt bijna aan zijn eind. Ik probeer echt sneller te schrijven, maar ik moet eerst de toetsweek doorstaan:( jullie ook allemaal heel veel succes de laatste weken!