Senle sarıldım,acılara.
Senle uyandım her yeni sabaha.
Senle alıştım,kış günlerine.
Senle geçti ayazlar.
Sana kenetlendim.
Senle uçmanın tadına vardım.
Çünkü,senle kanatlandım.Ve yine senle kırıldı dallarım.
Senle yitirdim her şeyi.
Senle çakıldım yeryüzüne.Çünkü,sen verdiğin umudu geri aldın.
Çünkü,sen "yeter"deyip.
Kanatlarımı kırdın.
Sonrada gökyüzünden düşüşümü izledin.
Ve yer yüzüne çakılışımı.Yaşa dedin.
Karşılığında daha fazlasını aldın.
Hiç düşünmedin.
Sebebi olduğun gözyaşlarımı.
Yazıktır,günahtır demedin.Beni daha fazla yaralamana gerek yok!
Çünkü,sen en büyük,en derin,
En ölümcül yarayı,
Seni soluksuz,seni karşılıksız.
Ömrünün yettiği kadar,
Seni oldugu gibi seven.
Seni rüzgardan sakınan.
Üzerine titreyen.
Yüreğime verdin.Sen o ölümcül yarayı,
Sanki ardımdan gelecekler kapatamasın,der gibi.
En dokunulmaz yanıma,
Yüreğime attın.