Sessiz geçen yemeğin ardından düşüncelere dalmıştık ablamla. Hala neler olduğuna dair bir fikrimiz yoktu. Akşamüzeri olmuştu çoktan ama Okan'dan ses seda çıkmıyordu. Aklımın bir tarafı da onda kalmıştı. Acaba peşimizdeki adamalar onu da yakalamış mıydı? Ona mail atmayı düşündüm ama hemen vazgeçtim bu düşüncemden. Yakalanabilirdik ve ben bunu göze alamazdım. Nasılsa gelir diye düşünmeye başladım. Yanımda uzanan ablama baktım. Gözleri kapalı, kafasında bir şeyleri tarttığını belli eden mimikleri ile oldukça komik görünüyordu. İstem dışı kıkırdadım. Anında gözlerini açtı ve
"ne oldu? Hayırdır ?" dedi.
"yok bir şey, düşündüğünü gösteren mimiklerin seni çok komik gösteriyor. Kaşlarını çatıyorsun, ağzını burnunu kıvırıyorsun, komik geldi işte."
"offf Aylin. Gerçekten de boş işler de ordinaryüslük bir seviyeye ulaştın ha. Düşünecek daha önemli işlerin yok mu senin, mesela peşimizdeki adamların kim olduğunu ve neden peşimizde olduğunu açıklayarak başlayabilirsin." Deyip imalı imalı bakmaya başladı bana.
"nereden bileyim ben abla kim olduklarını, benim o tip insanlarla ne işim olur, hatta benim insanlarla bile işim olmaz bunu en iyi sen biliyorsun." Dedim boynumu bükerek. Tabi gözlerim görevlerini yapmayı ihmal etmemişti, anında dolmuştu. Bu kadar sulu gözlü olmaktan nefret ediyordum ama bazen de işe yaradığı olmuyor değildi.
"üff şu gözlerin hemen dolmuyor mu, yemin ederim boğasım geliyor seni." Deyip sinirle arkasını döndü bana. Gözlerimi kırpıştırıp gözyaşlarımı akıttıktan sonra laboratuvar kısmına geçtim bende.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYATIMIN DENEYİ
Aktuelle LiteraturHer zaman madalyonun bir de ters yüzü vardı. Tıpkı kişiliklerimiz gibi. Önemli olan ise diğer tarafını da görmektir.
