13 ΜΕΡΕΣ [Completed]

Κεφάλαιο 8ο

Προτείνω σε όποιον/α θέλει να βάλει το βίντεο που έχω βάλει να παίζει όταν θα διαβάζει... Μπορεί να μην σας αρέσει το τραγουδάκι όμως συνδυάζεται πολύ ωραία με την ροή της ιστορίας

Μέρα 3η (πάρτ 1)

Τα πράγματα σήμερα είχαν ηρεμήσει... Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονταν πια ιδιαίτερα για τα όσα λέγονταν σχετικά με την μαύρη μαγεία....

Βρισκόμουν στον διάδρομο και πήγαινα προς τον φοριαμό μου για να πάρω τα βιβλία μου, όταν ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου.

«Ελίας ...;;»

«Καλημέρα!! Έμαθα ότι κάνεις ιδιαίτερα μαθήματα με τον αδελφό μου ...»

«Ναι... Δυστυχώς... Πώς το έμαθες αυτό;;»

«Έχω πηγές ...» Μα φυσικά, ο αδελφός του είναι ο Κλάους... Σίγουρα θα του το έχει πει.. «Λέω να έρθω να κάνω κι εγώ μάθημα μαζί σου σήμερα... Ξέρεις ο αδλεφός μου μπορεί να είναι λίγο αυστηρός, αλλά είναι πολύ καλός δάσκαλος.»

«Λίγο αυστηρός;;»

«Εντάξει πολύ αυστηρός ... Σημασία όμως δεν έχει αυτό, αλλά το αποτέλεσμα... Όλα όσα ξέρω μου τα έχει μάθει εκείνος...»

Η αλήθεια είναι ότι ο Ελίας ήταν από τους καλύτερους μάγους στην τάξη... Όλα τα παιδιά θα ήθελαν να του μοιάσουν...

«Ααααα ξέχασα να σου πω...» συνέχισε «Ο Κλάους είπε να πάμε για μάθημα στο θερμοκήπιο της Σχολής. Αν δεν ξέρεις που είναι, μπορώ να περάσω να σε πάρω για να παμε μαζί...»

«Πολύ θα το ήθελα!!» απάντησα χαρούμενα. Το πρόσωπό του φωτίστηκε...

«Ωραία θα περάσω να σε πάρω δέκα λεπτά πριν ξεκινήσουμε το μάθημα... Έτσι δεν θα χρειαστεί να βιαστούμε.»

Πρίνου προλάβω να απαντήσω χτύπησε το κουδούνι και έπρεπε να φύγουμε... Χαιρέτησα τον Ελίαα και κατευθύνθηκα πρόσβασης την τάξη...

Ακόμη επτά ώρες με βαρετά μαθήματα και πολυλογάδες καθηγητές...

+++

Όταν έφτασε η ώρα βγήκα έξω από τον κοριταίστικο κοιτώνα και περίμενα τον Ελίας... Δεν άργησε ούτε ένα λεπτό.

«Είσαι έτοιμη;; » με ρώτησε

«Έτοιμη.» απάντησα

Μέσα σε πέντε λεπτά βρισκόμασταν στο θερμοκήπιο μαζί με τον Κλάους.

«Σήμερα δεν θα χρειαστούμε μαγεία, οπότε μπορείτε να αφήσετε τα ραβδιά σας έξω από το θέρμοκήπιο, στην είσοδο, όπως έχω κάνει και εγώ.» είπε περιμένοντας από εμάς να κάνουμε αυτό που μας πρότεινε...

Ο Ελίας έκανε την αρχή και κατευθύνθηκε προς την είσοδο, αφήνοντας το ραβδί του. Το ίδιο έκανα κι εγώ.

Όταν γύρισα πίσω μπορούσα να δω την ικανοποίηση στα μάτια του Κλάους...

Μας μιλούσε για πολλή ώρα για κάθε φυτό που βρίσκονταν στον δρόμο μας. Μας έλεγε τις ιδιοτητές του, που φυτρώνει και λίγη από την ιστορία του. Τα λόγια του είχαν τόση στοργή, που νόμιζες ότι μιλούσε για τα μικρά κουταβάκια του.

Είχε πια νυχτώσει. Πιστεύω ότι ο Κλάους θα να μας έδειχνε όλο τον χώρο του θερμοκηπίου, αν δεν τον είχε σταματήσει ο Ελίας.

«Για πόσο ακόμη θα μας σέρνεις σε αυτο το μέρος;;» είπε «Νομίζω μπορούμε να κάτσουμε σε εκείνο το παγκάκι για λίγο...»

«Εδώ δεν ήρθαμε για να κάτσουμε...» απάντησε ο Κλάους «Αν θέλεις να κάτσεις μπορείς να πας στον κοιτώνα σου... Δεν σε κρατάει κανείς εδώ πέρα!!»

«Γιατί είσαι πάντα τόσο κυνικός;; Έκανες το μάθημά σου μπορείς να τελειώσεις κάποια στιγμή ξέρεις... Δεν χρειάζεται να καταπιέζεις όλο τον κόσμο...»

Δεν ήξερα τι να κάνω... Δεν νομίζω ότι θα είχε αίσιο τέλος η ιστορία αυτή...

Δεν άργησε να επιβεβαιωθεί ο φόβος μου

«Δεν είμαι καταπιεστικός. Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για εσάς!!»

«Αν το να πάθουμε υπερκόπωση είναι το καλύτερο για εμάς, τότε όχι δεν θα πάρω...»

Ο Ελίας έφυγε βιαστικά και πίσω του ακούστηκε ένας πολύ δυνατός θόρυβος.

Τρέξαμε και εγώ και ο Κλάους να δούμε από πού προήλθε.

Η γιγαντιαία πόρτα είχε κλειδώσει.

Άρχισα να φωνάζω και να την χτυπάω, μήπως κατά κάποιο τρόπο άνοιγε. Ο Κλάους με σταμάτησε.

«Δεν θα καταφέρεις τίποτα με όλα όσα κάνεις... Η πόρτα είναι μεγεμένη, με ξόρκια υψηλής μαγείας... Δεν θα ανοίξει μέχρι αύριο το πρωί, ότι και να κάνουμε... Νομίζω ότι κολλήσαμε εδώ μέσα...»