13 ΜΕΡΕΣ [Completed]

Κεφάλαιο 10ο

Μέρα 4η (πάρτ 1)

Ξύπνησα πάνω σε κάτι μαλακό. Δεν έμοιαζε με το σκληρό παγκάκι στο οποίο είχα κοιμηθεί την νύχτα... Εκτός από αυτό, είχα ιδρώσει από την ζέστη. Μήπως όλο το προηγούμενο βράδυ το ονειρεύτηκα;; Μήπως ήμουν ακόμη στο κραβάτι μου;

Άνοιξα τα μάτια μου.

Όχι δεν ήμουν στο δωμάτιο του κοιτώνα... Μπορούσα να δω λουλούδια πάνω από το κεφάλι μου. Και τότε αφού βρίσκομαι στο θερμοκήπιο, στο ίδιο παγκάκι με την προηγούμενη νύχτα, γιατί είναι τόσο μαλακά και ζεστά;

Κοίταξα το σώμα μου το οποίο καλύπτονταν από έναν μαύρο μανδύα. Πότε βρέθηκε αυτό εκεί; Σίγουρα δεν ήταν ο δικός μου... Άρα λογικά ήταν του Κλάους. Τι γλυκό από μέρους του!!!  Ίζαμπελ συγκεντρώσου.

Ύστερα, σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά, για να εξετάσω κακύτερα τον χώρο. Δεν νομίζω ότι ήταν αναγκαίο...

«ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΕΔΩ;» το κεφάλι του Κλάους βρίσκονταν σε απόσταση εκατοστών από το δικό μου. Το σώμα μου βρίσκονταν ολόκληρο πάνω του. Αμέσως σηκώθηκα πάνω.

«Τι έγινε εχτές το βράδυ;» ρώτησα τρομοκρατημένη

«Ηρέμησε θα μας ακούσει κανένας και θα έχουμε προβλήματα...» η φωνή του ήταν πιο ήρεμη από ποτέ.

«Πώς περιμένεις να ηρεμήσω, όταν δεν ξέρω τι έχει γίνει;»

«Τίποτα δεν έγινε. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Δεν θα ακουμπούσα ποτέ ένα παιδί όπως εσύ.»

Οι λέξεις του πονούσαν... Η αλήθεια είναι ότι με πείραξε το γεγονός ότι δεν προσπάθησε να κάνει κάτι. Τόσο κακή είμαι πια;;

Δεν με συνέφερε να συνεχίσω την συζήτηση...

«Τι ώρα είναι; Πιστεύω ότι αυτή η πόρτα θα έχει πια ξεκλειδωθεί...»

«Μμναι ναι μάλλον...»απάντησε ο Κλάους κατευθυνόμενος πρόσβασης την πόρτα «Πάμε λοιπόν γρήγορα, πρίν ξεκινήσουν τα μαθήματα... Δεν νομίζω να θέλεις να χάσεις μία από τις σημαντικότερες μέρες. Άκουσα ότι σήμερα θα κάνετε πρακτική. Αυτό είναι πολύ σημαντικό!»

«Μάλιστα...»

Φτάσαμε στην πόρτα. Δεν χρειαστήκαμε πολλή ώρα...

Ο Κλάους στάθηκε στο κατώφλι.

« Ανεξάρτητα με όλα όσα έγιναν, το μεσημέρι έρχεσαι για εξάσκηση... Δεν πρέπει να αφήσεις τίποτα να σε αποσπάσει.» είπε.

Ύστερα με αποχαιρέτησε με ένα νεύμα και έφυγε βιαστικά πρόσβασης την δεξιά μεριά του διαδρόμου.

+++

Όταν έφτασα τελικά στην τάξη, το μόνο που μπορούσα να ακεφτώ ήταν όλα όσα είχαν συμβεί το προηγούμενο βράδυ... Ήταν όλα τόσο περίεργα. Κοιμήθηκα στο θερμοκήπιο μαζί με το φιλαράκι μου, ο ένας πάνω στον άλλο, σκεπασμένοι από έναν μαύρο μανδύα, χωρίς να συμβεί τίποτα.

Και τότε μία σκέψη επανήλθε στο μυαλό μου. Όταν ξεσκόνιζα το γραφείο του Κλάους, είδα εκείνη την φωτογραφία με τον ίδιο και μία όμορφη γυναίκα. Δεν έμαθα ποτέ ποιά είναι. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι για κάποιο λόγο την ζήλευα πολύ. Έπρεπε τουλάχιστον να μάθω το όνομά της.

Καθώς περπατούσα μας στις σκέψεις μου, έπεσα πάνω σε κάποιον.

«Ελίας;;!!»