13 ΜΕΡΕΣ [Completed]

Κεφάλαιο 4ο

Μέρα 1η (παρτ 1)

Ξύπνησα πολύ νωρίς... Περίπου στις έξι.Τα μαθήματα όμως ξεκινούσαν δύο ώρες αργότερα, που σημαίνει οτι είχα άπλετο χρόνο! Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω ένα ζεστό μπάνιο και ύστερα να πάρω πρωινό.

Όταν γύρισα στο δωμάτιο η Αμέλια είχε ήδη ξυπνήσει και ήταν έτοιμη για τα μαθήματα. Είχε φορέσει την στολή της Σχολής όπως προέβλεπαν οι κανόνες, και κάτω από τη φούστα της φορούσε μαύρο καλσόν. Τα πορτοκαλί μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μία πολύ ωραία αλογοουρά και το πρόσωπότης φωτίζονταν.

«Ουάου! Είσαι υπέροχη» της είπα αφότου κατάφερα πάρω το βλέμμα μου από πάνω της.

«Σε ευχαριστώ πολύ, γλυκιά μου! Αρκετά όμως ασχολήθηκα με τον εαυτό μου για σήμερα σειρά έχεις εσύ τώρα» απάντησε και πλησίασε πρός το μέρος μου «Πρώτα από όλα βγάλε αυτό το καλσόν! Μα καλά από πότε το έχεις? Να... ορίστε πάρε αυτά...» Μου έδωσε ένα ζευγάρι μαύρες κάλτσες μακριές μέχρι το γόνατο.

«Μα... Δεν θα μπορούσα...»

«Και βέβαια θα μπορούσες!» απάντησε ευγενικά «Φόρεσέ τες»

Έκανα όπως με πρόσταξε.

«Για να δούμε τώρα τι θα γίνει με τα μαλλιά σου... Κάθισε στην καρέκλα σε παρακαλώ. Θα σου φτιάξω τα μαλλιά σου»

Εδώ και πολύ καιρό δεν είχε ασχοληθεί κανένας με την φροντίδα μου. Η ανάμνηση της μητέρας μου πέρασε από το μυαλό μου και με έκανε να χαμογελάσω. Κάθισα στην καρέκλα που μου πρότεινε η Αμέλια και αφέθηκα στην φροντίδα της.

Όταν τελείωσε τα μαλλιά μου έμοιαζαν πιο ωραία από ποτέ! Ήταν πιασμένα σε δύο υπέροχες αλογοουρές αριστερά και δεξιά στο κεφάλι μου και μπροστά τους ήταν περασμένένη μία κόκκινη κορδέλα.

«Σε ευχαριστώ πολύ»

«Δεν κάνει τίποτα! Αν θέλεις πάντως μπορούμε να το κάνουμε αυτό κάθε πρωί. Πέρασα πολύ ωραία σήμερα!»

«Γιατί όχι?! Μπορώ να φτιάξω κι εγώ τα δικά σου μαλλιά κάποια στιγμή αν θέλεις...»

«Φυσικά!»

Ύστερα από όλα αυτά, η ώρα είχε περάσει και εγώ έπρεπε να συναντήσω τον Κλάους έξω από τον κοιτώνα όπως είχα υποσχεθεί εχτές. Έτρεξα έξω από την πόρτα.
'Ευτυχώς που τον πρόλαβα πρίν φτάσει...' σκέφτηκα. Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πολύ, γιατί αμέσως εμφανίστηκε μπροστά μου.

«Έχεις αργήσει πέντε λεπτά! Τουλάχιστον αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα νταντεύω ένα μικρό σαν κι εσένα!» μου είπε αγριεμένος.Θα μπορούσε να πεί ένα καλημέρα πρώτα.«Πάμε»

Περάσαμε κάποιους διαδρόμους ώσπου τελικά φτάσαμε στην κυρίως αίθουσα του κτηρίου. Όλα τα παιδία μαζεύονταν εκεί πρίν μπούν για μάθημα. Τότε ήταν που αναγκαστήκαμε να στριμωχτούμε για να περάσουμε ανάμεσα από τις παρέες των παιδιών. Όταν φτάσαμε σε ένα άνοιγμα,όπου δέν υπήρχαν τόσο πολλοί άνθρωποι γύρω μας ένιωσα κάτι περίεργο στην μπλούζα μου. Ήταν η κονκάρδα που μου είχε δώσει το γράμμα. Έλαμπε με μία περίεργη λάμψη. Καθώς σήκωσα τα μάτια μου για να ρωτήσω τι συμβαίνει, πρόσεξα οτι και η κονκάρδα του Κλάους έλαμπε! Όλοι μας κοίταζαν έκπληκτοι. Τι στο καλό συμβαίνει?

Τότε άκουσα δύο παιδιά να ψιθυρίζουν το ένα στο άλλο.

«Αυτό κι αν είναι ανήκουστο! Η κονκάρδα του Επιμελητή άναψε!»

«Μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα αυτό! Είναι φιλαράκια...»

Τιιιιι? Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό... Κάποιο λάθος θα έχει γίνει... Εγώ και ο Κλάους φιλαράκια? Με κοινό πεπρωμένο?!

Κοίταξα τον Κλάους στα μάτια... Έδειχνε να μην ενδιαφέρεται καθόλου για την όλη κατάσταση... Πρέπει να είναι ο πιο άκαρδος άνθρωπος σε όλη τη σχολή!

«Τέλεια» είπε σαρκαστικά σχεδόν.«Ας προχωρήσουμε πρίν αργήσουμε στο μάθημα!»

Δεν μίλούσε καθόλου σε όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης διαδρομής, αλλά περπατούσε σκεπτικός.

Φτάσαμε έξω από την τάξη μου.

«Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα θα πρέπει μάλλον να σε προσέχω περισσότερο. Το μέλλον μου εξαρτάται από εσένα και το δικό σου από εμένα...Ίσως θα ήταν καλύτερα λοιπόν το μικρό, πάντα υπερβολικά χαζοχαρούμενο κοριτσάκι που πετάει στα σύννεφα, με τα αφτιά λαγού για μαλλιά, να περάσει από το γραφείο μου μόλις τελειώσει το μάθημα για λίγη επιπλέον εκπαίδευση...»

Αρκετά πια! Δεν είναι δυνατόν να μου λέει κάτι τέτοιο κατευθείαν στο πρόσωπό μου! Είναι ο πιο εγωιστής άνθρωπος που έχω γνωρίσει... Πως γίνεται να έχω κοινό μέλλον με αυτόν?!

«Το ξέρεις οτι και για εμένα δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να εξαρτώμαι από εσένα και όλα τα σχετικά, ωστόσο η προσφορά σου για λίγη εξάσκηση μαγικών δεν είναι και τόσο κακή επιλογή!»

Γέλασε λίγο.

«Μάλλον δεν με κατάλαβες καλά! Από εδώ και πέρα θα πρέπει να με υπακούς σε ό,τι και αν σου λέω! Αλλιώς θα καστραφούμε και οι δύο! Το κατάλαβες?»

Προσπάθησα να καταπνίξω τον θυμό μου, διότι θυμήθηκα την θέση που έχει μεσα σε αυτό το σχολείο και απλά ένευσα ναι και προχώρησα στην τάξη μου.