13 ΜΕΡΕΣ [Completed]

Κεφάλαιο 5ο

Μέρα 1η (παρτ 2)

Με το που μπήκα στην τάξη έψαξα μια θέση να καθίσω. Απ' ότι φαίνονταν όμως όλη η αίθουσα ήταν γεμάτη με παιδιά και, τα θρανία ακόμα πιο γεμάτα με πράγματα!

Τελικά στο πίσω μέρος της αίθουσας δίπλα από το παράθυρο βρήκα ένα άδειο θρανίο.

«Κάθεται κανένας εδώ?» ρώτησα το αγόρι που καθόταν στο πίσω θρανίο. Είχε πολύ σκούρα μαλλιά, σχεδόν μαύρα, και σκιστά καστανά μάτια. Κοιτούσε συνέχεια έξω από το παράθυρο απορροφημένος και μάλλον τρόμαξε όταν άκουσε την φωνή μου.

«Εεεμ φαντάζομαι όχι» χαμογέλασε « Πρώτη φορά σε βλέπω εσένα εδώ. Πρέπει να είσαι η καινούρια. Με λένε Σον»

Μου πρότεινε το χέρι του και κάναμε χειραψία.

«Χαίρομαι που σε γνωρίζω. Είμαι η Ίζαμπελ.»

«Λοιπόν Ίζαμπελ. Πώς περνάς στην Σχολή μας? Από ότι έμαθα πάντως τα νέα σου δεν είναι και τα καλύτερα... Θέλω να πω ότι έχεις κοινό πεπρωμένο με τον επιμελητή. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο δώρο για καλωσόρισμα... »

«Έχεις δίκιο. Πρέπει να παραδεχτώ ότι τα νέα διαδίδονται με μεγάλη ταχύτητα εδώ πέρα...» Το αγόρι σήκωσε τους ώμους του. «Μπορεί να μην είχα και την καλύτερη υποδοχή, άλλα μέχρι στιγμής δεν νομίζω να μου προέκυψε άλλο πρόβλημα εκτός από αυτό...»

Μόλις τελείωσα τη φράση μου, είδα μία ξανθιά φιγούρα πάνω από το κεφάλι του Σον που έμοιαζε πάρα πολύ στον Κλάους. Είχα μείνει άναυδη! Δεν μπορεί να ήταν αυτός που θα μας έκανε μάθημα σήμερα...

«Κλάους???!!» ήταν η μόνη λέξη που κατάφερα να αρθρώσω.

«Μάλλον με μπερδεύεις με τον αδελφό μου...» είπε φανερά ενοχλημένος. Τουλάχιστον δεν ήταν ο Κλάους....Αλλά ποιός είναι? Τον κοίταξα μπερδεμένη.

«Είμαι ο Ελίας και ο Κλάους είναι ο τρία χρόνια μεγαλύτερος αδελφός μου. Εσύ είσαι η Ίζαμπελ. Όλοι μιλάνε για εσένα σήμερα...Παρεπιτώντος, περαστικά! Ξέρω ότι ο αδελφός μου δεν είναι και ο πιο ευγενικός, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν τον γνωρίσεις καλύτερα είναι περισσότερο φιλικός, ας πούμε.»

«Δεν του φαίνεται... Μοιάζει σχεδόν απρόσιτος...»

«Απλά ξέρει να κρύβει καλά τις αδυναμίες του και άρα τα συναισθήματά του.»

«Μάλιστα...Κάνει καλή δουλειά πάντως...»Ο Ελίας διασκέδασε με την απάντησή μου.

Πρίν προλάβουμε να πούμε κάποια άλλη κουβέντα, ο καθηγητής μας φώναξε να καθίσουμε στις θέσεις μας. Όλα ηρέμησαν ξαφνικά και ξεκινήσαμε το μάθημα.

+++

Όταν τελειώσαμε όλα τα μαθήματα της ημέρας κατευθύνθηκα στο γραφείο του επιμελητή όπως μου είχε ζητήσει ο ίδιος. Χτύπησα την πόρτα δύο φορές και άνοιξε από μόνη της. Περίεργα πράγματα....

Περπάτησα μέσα στο δωμάτιο κι είδα τον Κλάους καθισμένο στο γραφείο του, το οποίο ήταν γεμάτο με χοντρούς τόμους βιβλίων που μάλλον είχε κατεβάσει από την βιβλιοθήκη πίσω του, να υπογράφει κάτι χαρτιά.

«Όπως βλέπεις, το γραφείο εδώ πέρα χρειάζεται πολλή δουλειά...» ξεκίνησε να λέει.« Τι κάθεσαι λοιπόν?? Ξεκίνα να το συμμαζεύεις... Ύστερα θα αρχίσουμε την εκπαίδευση...»

Τι???!! Με φώναξε στο γραφείο του για να το καθαρίσω??! Γιατί δεν παίρνει μία γραμματέα για να κάνει όλες αυτές τις δουλειές?
Έβραζα από θυμό. Πώς μπορούσε να μου φέρεται έτσι??? Τί νομίζει ότι είμαι? Με βλέπει που έχω πέσει στην ανάκη του και με εκμεταλλεύεται κανονικά! και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορεί να τον σταματήσει και κανένας!!

«Είσαι κουφή??»

«Όχι κύριε...»

« Ε τότε τι κάθεσαι? Ξεκίνα την δουλειά...Όσο πιο γρήγορα τελειώσεις με αυτά τόσο πιο πολύ χρόνο θα έχεις για εκπαίδευση...»

«Μάλιστα...» Δεν μπορούσα να κάνω πίσω τώρα... Η εκπαίδευση αυτή, ίσως και να ήταν η μοναδική λύση να καταφέρω να παραμείνω στη Σχολή... Δεν θα έπρεπε να την χάσω με τίποτα...

Έτσι, λοιπόν, χωρίς να έχω κάποια άλλη εναλλακτική, ξεκίνησα να μαζεύω το ακατάστατο γραφείο του και να τοποθετώ στις θέσεις τους, ή όπου πίστευα εγώ ότι θα είναι τέλος πάντων, τα βαριά βιβλία του...