13 ΜΕΡΕΣ [Completed]

Κεφάλαιο 20ο

Μέρα 11η

Σηκώθηκα την ίδια στιγμή με την Αμέλια και κατεβήκαμε μαζί στην τραπεζαρία.

Εκεί βρήκαμε τον Σον και τον Ελίας να παίρνουν πρωινό δίπλα δίπλα στο ίδιο τραπέζι.

Η Αμέλια προχώρησε μπροστά μου και αγκάλιασε τον Σον σφιχτά από πίσω. Έτσι, όταν γύρισε και την είδε, έσκυψε και την φίλησε. Εγώ και ο Ελίας παρακολουθούσαμε την στιγμή. Όταν  τελείωσαν με τον χαιρετισμό τους, ο Ελίας με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Το ίδιο έκανα κι εγώ ντροπαλά όμως.

Καθίσαμε λοιπόν ύστερα από πολλά όλοι στο τραπέζι και φάγαμε σαν να είμασταν μια παλιά καλή παρέα κολλητών. Η ώρα πέρασε απολαυστικά.

+++

Την ώρα του μαθήματος, παραδόξως, δεν μιλήσαμε καθόλου. Οι καθηγητές  που έμπαιναν στην τάξη έκαναν διάφορες ερωτήσεις για το μάθημα και ρωτούσαν κυρίως τα νεόφερτα παιδιά, δηλαδή ποιον άλλο εκτός από εμένα!

Ευτυχώς τα σχόλια που απέσπασα ήταν πάντοτε θετικά και προέβαλλαν την προοδό μου από την μέρα που πρωτοήρθα , δηλαδή περίπου δυο εβδομάδες πριν.

Εξ' αιτίας όλων αυτών, ήμουν πολύ χαρούμενη καθ' όλη την διάρκεια των μαθημάτων και χαμογελούσε όλη την ώρα. Κάποια στιγμή μάλιστα ο Ελίας μου χτύπησε διακριτικά τον ώμο και ρώτησε αν ήμουν καλά. Αμέσως του έδωσα ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. Νομίζω πήρε την απάντησή του.

+++

Το απόγευμα, αφού είχα διαβάσει όλα τα μαθήματα για την επόμενη μέρα, οχι   μόνο θεωρητικά, αλλά κάνοντας και πρακτική σε συγκεκριμένα είδη ξορκιών, αποφάσισα να βγάλω όλους τους φίλους μου μία βόλτα.

Ποτέ δεν είχαμε βγεί κανονισμένα όλοι μαζί σαν παρέα για να μιλήσουμε χαλαρά, εκτός από το πρωί, που δεν ξερω αν μπορούμε να το κατατάξουμε στην κατηγορία των κανονισμένος συναντήσεων. Έτσι, πήρα ένα χαρτί και το χώρισα σε τρία κομμάτια.

'Συναντήστε με σε 10 λεπτά στους αγαπημένους μας κήπους για μια βόλτα. ~Ίζαμπελ'

Πήγα λοιπόν, σε κάθε πόρτα χτυπούσα δυνατά τρείς φορές, γλιστρούσα κάτω από την πόρτα τα χαρτάκια και ύστερα εξαφανιζόμουνα. 

Όταν τελείωσα με τα χαρτάκια, πήγα στους κήπους και τους περίμενα. Όλοι ήρθαν δίχως να καθυστερήσουν λεπτό. Τους είδα να πλησιάζουν όλοι μαζί. Υπέθεσα ότι συναντήθηκαν κάπου μαζί. Ήταν υπέροχο να βλέπω όλη την ζωή μου, σχεδόν, που είχε σχηματιστεί μόνο τις τελευταίες εβδομάδες να περπατά μπροστά στα μάτια μου τόσο χαρούμενη. Τόσα απερίγραπτα συναισθήματα δημιουργούνταν, που θα χρειαζόμουν μια ολόκληρη ζωή για να τα εξηγήσω. Πρίν από λίγο καιρό δεν είχα τίποτα, και τώρα έχω τους καλύτερους φίλους που θα μπορούσα να έχω. Μόνο που κάτι μου λείπει. Κάτι που δεν βρίσκεται εδώ και δύσκολα μπορώ να συναντήσω. Στη σκέψη αυτή ένιωσα ένα κύμα στενοχώριας να με χτυπάει αλλά άνοιξα τα μάτια μου και είδα μπροστά μου τους φίλους μου που με χαιρετούσαν και μου άλλαξαν τελείως την διάθεση. Τι θα έκανα αν δεν τους είχα και αυτούς;!

Αφού χασκογελάσαμε, μιλήσαμε και αναλύσαμε διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν, η Αμέλια και ο Σον αποφάσισαν να μας αποχαιρετήσουν. Έπρεπε λέει να κάνουν κάτι σημαντικό.

Γι' αυτό λοιπόν, αφού μείναμε μόνοι μας πια πήγαμε στο δωμάτιο του Ελίας και καθίσαμε. Εκεί μου έδειξε κάποιες φωτογραφίες με εκείνον και το Κλάους μικρούς. Ήταν όλες πολύ αστείες και εξευτελιστικές θα έλεγα. Πάντα, ο Κλάους ήταν εκνευρισμένος επειδή ο Ελίας είχε κάνει κάποια βλακεία και είχε βρεθεί στο πάτωμα κλαίγοντας. Όμως σε μια φωτογραφία, τα δύο αδέλφια ήταν πιασμένα από τους ώμους. Ήταν πολυ γλυκιά. Μπορούσες να δεις την τρυφερότητα του Κλάους απέναντι στον μικρό του αδελφό και πόσο τον πρόσεχε.

Όταν νύχτωσε, αποφάσισα να πάω στον κοιτώνα μου. Ο Ελίας προσφέρθηκε να με συνοδέψει όμως εγώ αρνήθηκα. Δεν φτάνει που είχαμε ξεσηκώσει ολόκληρο τον κοιτώνα των αγοριών με τα γέλια και τα πειραγματά μας, έπρεπε να κάνουμε το ίδιο και σε αυτόν των κοριτσιών, που σίγουρα δεν επίμαχη το ίδιο ανεκτικές σε τέτοιου είδους θέματα.

Περπατούσα μόνη, όταν άκουσα κάτι να σαλεύει. Στην αρχή δεν έδωσα σήμα σημασία, όμως μετά είδα τον Λούκας να βγαίνει από την Σχολή και να κατευθύνεται πρός το δάσος δίπλα από αυτή.

Τον ακολούθησα μέχρι ένα σημείο μέχρι που τον έχασα τελείως από το όπτικο μου πεδίο. Αναγκάστηκα να ξαναγυρίσω πίσω. Δεν μπόρεσα όμως να μην το σκέφτομαι οπότε ολη τη νύχτα κατέστρωνα σχέδιο για το πώς θα μάθω που πάει.

Το κεφάλαιο αυτό είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στην petroula_kefs . Ξέρει εκείνη τον λόγο. ( δεν είναι κάτι πονηρό, μην φανταστείτε...) Το τραγουδάκι από τα πιο αξιόλογα μπορώ να πω. Επίσης, φτάνουμε σχεδόν στο τέλος την ιστορίας μας, δηλαδή μας απομένουν περίπου άλλα δύο ή τρία κεφάλαια. Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξή σας, αν και αυτά θα τα κρατήσω για να σας τα πω στο τέλος...