13 ΜΕΡΕΣ [Completed]

Κεφάλαιο 15ο

Μέρα 6η

Δεν κοιμήθηκα όλη την νύχτα, με αποτέλεσμα να σηκωθώ πολύ νωρίς το πρωί και να κάνω βόλτες στο δωμάτιο.

Ένα, δυο, τρία, τέσσερα βήματα. Πάλι από την αρχή. Ένα...

Πρέπει να είχα γυρίσει τουλάχιστον δέκα φορές όλο το δωμάτιο, μέχρι που χτύπησε το ξυπνητήρι. Το έκλεισα βιαστικά και πλησίασα την μισοκοιμισμένη Αμέλια. Πάτησα πάνω στο κρεβάτι και άρχισα να την πειράζω παντού, μέχρι που τελικά κουράστηκε από τις ενοχλήσεις μου και σηκώθηκε.

Επειδή εχτές δεν πρόλαβα να της μιλήσω για όσα έγιναν, της τα είπα όλα την ώρα που ετοιμάζονταν να ξεκινήσουμε. Δεν μπορώ να πω ότι βοήθησε ιδιαίτερα, αλλά τουλάχιστον είχα κάποιον να το μοιραστώ.

Με αυτά και με αυτά, αργήσαμε να φύγουμε από το δωμάτιο και αναγκαστήκαμε να παραλείψουμε το πρωινό.

Όταν έφτασα στην τάξη μου, είδα τον Ελίας. Δεν ήξερα αν έπρεπε να του πω τι πιστεύω για τον αδελφό του και τη σχέση του με τα εγκλήματα με τους μονόκερους.

Με καλημέρισε και μου είπε ότι ο Σον έλειπε, οπότε θα μπορούσε να καθίσει μαζί μου σε όλα τα μαθήματα.

Δεν είχα πρόβλημα. Πραγματικά δεν με πείραζε. Δεν του απάντησα. Απλά ένευσα καταφατικά.

Σε όλο το μάθημα όσο και να προσπαθούσα να δείξω λίγη προσοχή, το μυαλό μου πήγαινε στνέχεια στον Κλάους. Πώς μπορεί να το κάνει αυτό; Να σκοτώνει τόσο αθώα πλάσματα.

«... Ίσως η δεσποινίς Ίζαμπελ θα μπορούσε να μας απαντήσει.» ο καθηγητής της φυτολογίας κοιτούσε επίμονα προς το μέρος μου, βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου και περιμένοντας μια απάντηση.

Σίγουρα δεν μπορούσα να απαντήσω, από την στιγμή που δεν είχα ακούσει την ερώτηση. Αποφάσισα λοιπόν, να κρατήσω το στόμα μου κλειστό.

Χωρίς πολλά-πολλά, ο καθηγητής με σήκωσε στο κέντρο της αίθουσας ταπεινώνοντάς με μπροστά σε όλους τους μαθητές, λεγοντάς μου ότι είμαι γενικώς αδιάφορη για όλα τα μαθήματα.

Δεν απάντησα ούτε εκεί. Και ο καθηγητής με έβγαλε έξω από την τάξη.

+++

Οι υπόλοιπες ώρες πέρασαν το ίδιο δύσκολα.

Στην αρχή της τελαυταίας ώρας, την ώρα που κάναμε μάθημα, ήρθε και με πήρε ο Κλάους. Για κάποια εργασία είπε.

Ήταν τόσο ευγενικός μπροστά στην καθηγήτρια.

Ωστόσο, όταν βγήκαμε έξω με έπιασε δυνατά από το μπράτσο και με έσυρε κυριολεκτικά στο γραφείο του.

«Τι είναι όλα αυτά; Θέλεις να μας καταατρέψεις;» άρχισε να φωνάζει υστερικά. «Τόσα μαθήματα γιατί τα κάναμε;»

«Δε δικαιούμαι να κάνω ένα λάθος; »

«Και βέβαια όχι. Άκου εδώ να δεις, μικρό, πάντα υπερβολικά χαζοχαρούμενο κοριτσάκι που πετάει στα σύννεφα, με τα αφτιά λαγού για μαλλιά. Εδώ δεν βρισκόμαστε σε κάποιον λαχανόκηπο. Από αυτή τη Σχολή εξαρτάται το μέλλον μας και δεν είναι παιχνίδι. Από την στιγμή λοιπόν που δ-»

Το χτύπημα στην πόρτα τον διέκοψε.

Μπήκε μέσα ο Λούκας.

«Γειά σου Ίζαμπελ!»

Γιατί πρέπει να το λέει κάθε φορά που με βλέπει;!

Ο Κλάους γύρισε πρός το μέρος μου.

«Τώρα θα πρέπει να φύγεις. Έχουμε μια πολυ σημαντική συζήτηση με τον Λούκας... Άκρως μυστική!»

Έκανα μεταβολή και έφυγα αμέσως. Δεν ήθελα να αλλάξει γνώμη. Τη ήταν όμως τόση σημαντικό; Μπορεί να έχει σχέση με τους μονόκερους.

Προσπάθησα να κρύφακούσω. Πριν προλάβω όμως να ακουμπήσω το κεφάλι μου στην πόρτα, αυτή άνοιξε και βγήκε ο Κλάους.

«Τι δεν κατάλαβες από το άκρως μυστικό;»

«Όλα τα κατάλαβα!»

Εκείνη την στογμή δίπλα μου πέρασε ο Ελίας και με κράτησε από την μέση. Είχε έρθει για να με πάρει από εκεί. Ο Κλάους σούφρωσε τα χείλη του και ξαναμπήκε στο γραφείο του.

«Πάμε;» ρώτησε

Ένευσα καταφατικά.

+++

Κάναμε βόλτα σε όλα τα κτήρια και του μίλησα για τον αδελφό του. Δεν θα μπορούσα να αντινετωπίσω μόνη μου ένα τέτοιο πρόβλημα.

Έμεινε έκπληκτος από όσα άκουσε.

+++

Όταν νύχτωσε γυρίσαμε στον κοιτώνα. Με συνόδευσε μέχρι την πόρτα μου.

«Ώστε γι' αυτό ήσουν τόσο αναστατωμένη την ώρα του μαθήματος;»

« Βασικά ναι.»

«Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά!» μου είπε και με αγκάλιασε για λίγο, ώσπου έφυγε.

Ήθελα πολύ να τον πιστέψω.