V

23K 445 13
                                    

CHAPTER V: SORRY?

XIANDRIA'S

I woke up and felt the throbbing of my head and some heavy thing in my waist and legs. I opened my eyes just to find out that Hunter is sleeping beside me and cuddling me.

"Ouch! Why the hell did you pushed me?" Tanong niya sa'kin habang hawak ang nasaktan niyang balakang.

"Anong ginagawa mo sa kwarto ko? At anong ginawa mo sa'kin?" Tanong ko naman agad sa kaniya sabay tayo at takbo papalayo.

"You were burning hot last night and as a concerned boss, I took the urge to take care of you. Besides, may kasalanan din naman ako. Wag ka ngang ambisyosa!" He explained to me. Parang napahiya naman ako dun. So he took care of me?  Naramdaman ko naman ang mabilis na pagtibok ng puso ko sa kaalamang siya ang nag alaga sa akin kagabi. Shit! This is not right!

"Ganun ba? Thank you at sorry din kasi tinulak kita" I apologetically told him. He went near me and held my shoulders.

"No, I should be the one to say sorry. I was eaten by my anger yesterday and I did things I shouldn't do. I saw your bruises when I changed your clothes last night. I'm sorry about that" He sincerely told me. My heart skipped a beat again. But wait,

"Ikaw ang nagpalit ng damit ko?!" Pasigaw kong tanong sa kanya.

"Yes because-"

"Bakit mo ginawa yon?!"

"You were wet-

"Hoy anong wet pinagsasabi mo jan?!" Pasigaw ko ulit na tanong.

"Patapusin mo muna kasi ako! Inaapoy ka nga ng lagnat kagabi tapos yung damit mo pang basa kahapon ang suot mo kaya pinalitan ko! Ang dumi ng utak nito!" Pasigaw niya ding paliwanag sa'kin. Nagsisigawan na kami dito.

"Pwede namang si Manang Lorna ah! O kaya si Thelma!" Bakit kailangan siya pang magpalit ng damit ko?

"Okay sorry. Sorry na so please wag ka nang sumigaw. Ang sakit sa tenga" Pakiusap niya sa'kin. Kumalma na din naman na ako.  Besides, he apologized.

"Alam mo, hindi ka naman pala ganon kasama gaya ng unang impression ko sayo" I told him and smiled.

"Alam mo, mas gumaganda ka 'pag nakangiti" Out of the blue niyang sabi na lalong nagpabilis ng tibok ng puso ko.

HUNTER'S POV

"Alam mo mas gumaganda ka 'pag nakangiti" Biglaan kong nasabi kay Aria. It just came out of my mouth. Halata ang gulat sa mga mata niya pagkasabi ko nun.

"Nakwento din pala sa'kin ni Manang Lorna na ikaw daw ang nagrevive kay Adi nung nalunod siya and I thank you for that" I told her and smiled and left her room.

Bumaba na ako at nagluto ng almusal namin. Dahil wala si Manang Lorna ako na muna ang magluluto at kagagaling lang sa sakit ni Aria. Hindi naman ako ganun kasama para pagtrabahuhin kaagad siya. Inakyat ko na sa kwarto niya ang breakfast. Peace offering na rin. Naabutan ko naman siyang nakadapa sa higaan niya at nakatulog ulit at tulo laway pa. Nilapag ko muna ang tray na may pagkain tapos umupo sa gilid ng kama at pinagmasdan siya. Malaki talaga ang pagkalahawig niya sa asawa ko. Pero imposible yun.

Tinapik ko na ang pisngi niya para gisingin na siya at nagmulat naman ito kaagad ng mata.

"Good morning. Breakfast in bed" Nginitian niya naman agad ako at nagsimula kaming kumain.

Pinuntahan ko naman agad si Adi sa ospital para ma discharge na siya.

"Papa where's Yaya Aria?" My daughter asked me. Attached na talaga siya kay Aria kahit ilang araw pa lang silang magkasama.

"She's in our house. May sakit kasi siya but don't worry anak, she's gonna' be fine" I told my daughter. Ayoko namang pag alalahin pa siya sa kalagayan ni Aria.

"Okay po. But you know what Daddy? I like her the first time I saw her. It felt like she was close to me. And I saw a mommy figure in her. I wish she was my mom" I was startled at what my daughter told me but I'll just ignore it. Imposible yun mangyari. "Can I call her Mommy?" nagulat ako sa tanong ng anak ko.

"Why baby?"

"Because I don't have one. And I feel like she's a nice person. She takes care of us, read us bedtime stories, teaches us things we need to know. That's a Mom's duty right?  So can I call her mommy? I want to have a mom" malungkot na sabi ng anak ko.

"You can ask her, see if she agrees" I told her. I saw her face lit up.

"Really? I'll also tell Kuya Hero!"

"Tara na nak. Miss ka na ng kuya mo" I told her. I tried not to think about what Adi told me but on our way home, I thought about it. We had the same feeling towards Aria. I felt familiarity in her. As if we were old friends but she is not my wife. That's impossible. But could it be?...

Pagdating namin sa bahay ay naabutan namin si Aria at Hero na kumakain ng cookies at nanonood ng cartoons.

"Yaya Aria!" Masiglang sigaw ni Adi sabay yakap kay Aria. "Kuya Hero! I missed you!" niyakap ni Adi si Hero. Yumakap naman din ang huli.

"Adi baby. Are you okay now? I'm sorry for what happened baby. I didn't mean to" she said and hugged my daughter. "I'm glad you're safe"

"Yaya, I want you to be my mom" nakita ko ang pagkabigla sa mukha ni Aria.

"Dad told me to ask you if you'll agree. So can I call you Mommy?" sabi ni Adrianna.

"Me too Yaya! Can I call you Mommy too?" sabi ni Hero

"Of course. You can call me Mommy" sabi ni Aria at napatingin sa akin. I slightly smiled at her at tinanguan ko siya. She replied with a nod.

"Yehey!" sabay na sigaw ng kambal.

"We are one happy family na!" sigaw ni Adi at niyakap si Aria at ang kakambal.

---
Redd: Hmm, what can you say about Hunter's hunch?

His Undercover NannyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon