Vesikalı Yarim - Kadın Serisi (II)

16. Bölüm Final''Yaşamak Seninle Anlam Kazandı...''

Merhaba küçük ailem...Nasılsınız? Ben hala dişimle uğraşıyorum...:)

Final eklemek benim için çok zordu.Bu hikaye çok özel ve çok güzel benim için diğer hikayelerimden anlamı ve yeri çok farklı... ben Ünzile ve Yakup'u tanıyan biri olarak şunu söylemeliyim ki...

Onlar çok 'özeldi'...

Hala beraberler...

Hala aşıklar...

Ve sizleri bilselerdi eminim çok mutlu olurlardı...

Bol yorum bekliyorum bu bölüme...Oylarınızı da tabii...:)

Tabii ki özel bölümler gelecek...Keyifli okumalar..:)

16.Bölüm Final '' Yaşamak Seninle Anlam Kazandı...''

''En Güzel Beraberlik Seninle Olmak Diyorum...

Nasıl En Korkunç Yalnızlık Sensiz Olmaksa...''

Ümit Yaşar Oğuzcan

O bana geldiğinde aydınlandı her ses,her renk anlam kazandı...

O bana geldiğinde ben oldum...tam oldum...

''Ünzile uyumuş...''

Emzirdiğim kızımızın hafifçe yana düşmüş minik,kel başını sarsmadan kucağına alan Yakup'a baktım.Yavaşça beşiğine yatırıp alnını öptü,kokladı...Ağzından yine ve doğduğu andan beri hep söylediği gibi yine aynı sözleri tekrar etti.

''Bebeğim...Babacım...ruhum...sen benim hep gururum olacaksın...ne yaparsan yap,ne olursan ol...'' Gözlerim dolarak yine duymak aynı cümleleri...tarifi imkansızdı.

Onu ilk gördüğüm an anlamıştım aslında,konuşmamıza bile gerek kalmamıştı.Bazı insanlar böyle olurdu.

Tek kelime yeterdi bazen, bazense belki bilerek bırakılmış yan yana üç nokta...

''Bal gözlüm yine neden ağlıyor acaba?'' Dudaklarıma bıraktığı şefkat dolu öpücüğüyle aklım da kalbim de bu mavi gözlü adamın ellerindeydi.Dudakları yalnız dudaklarıma değil,tüm ruhuma tertemiz bir sayfa açmıştı.

O gün ilk kez beni sevdiğini söylediği, o ilk gün...

İnsanlar önemliydi elbette ama bazı insanlar önemliden öte olurlardı.Her şey olurlardı...Tıpkı Yakup gibi...

Cengiz'in üvey annesine o gün orada cevabını vermesinden hemen sonra bizimle yaşamaları için ikisini de ikna etmişti.En azından bir ev tutana kadar... Yaklaşık iki aylık hamile Zehra ve Cengiz çok mutluydu.Hemen karşımızda oturuyorlardı.

''Yine ne düşünüyor acaba bu bal gözler...Böyle hüzünlü her bakışın beni içimde bir yerleri Ünzile...öyle bir tufana sürüklüyor ki...''

Ellerimin içine hapsettiğim yüzünü izledim...Uzun kumral kirpikleri, biçimli kaşları,her baktığımda daha da derinleşen mavilerini izledim... Her kırptığında gözlerini...göz kapaklarını kıskanıyordum ben onun...

''Yakup.''

Mavi gözleri parladı.

''Hımmm...''

O kadar güzel bir adamdı ki ama sadece yüzüyle değil bakışlarıyla,sevişiyle,yüreğiyle güzeldi.

''Sen bana annesizliğimin hediyesisin biliyorsun değil mi? Ben hiç çocuk olmadım Yakup...genç kız da olmadım ama sen bana hepsini yeniden verdin.