Blind

Deel 1

Blind

Ze word opeens wakker, maar kan haar ogen niet openen.
Ze knijpt ze hard samen vanwege het felle licht, wanneer ze in haar ogen wilt wrijven merkt ze dat een soort draad haar tegenhoud.
"Wat is..."
Ze trekt het infuus en alle andere draden van zich los, gaat recht zitten en probeert door dunne spleetjes met handen boven haar ogen rond te kijken.
Ze ligt in een witte ruimte op een ziekenhuisbed.
"De doos..." Mompelde ze tegen zichzelf terwijl een beeld te binnen springt over hoe haar rugzak word afgepakt.
Verward en versuft strompelt ze langzaam naar de doos, op de doos staat 'Persoonlijke eigendommen' en slordig met stift erbij geschreven 'Kira'.
"Kira...? Is dat... Mijn naam?" Ze fronste.
Er ligt een lege rugzak onderaan in de doos, met erbovenop allerlei spullen die vacuüm verpakt zijn.
Een zakmes, een 1/3 gevulde drinkfles, een boek, een doosje en wat overige spulletjes.
Ze tast naast de doos en voelt dat er kleren en een glazen object liggen.
"Hmm..."
Ze houd het glazen ding voor haar ogen en opent ze.
"Ahh... Beter..." Zei ze met een zwakke glimlach.
Ze trok de rekker van de bril over haar hoofd en deed de kleren die er lagen aan.

Ze keek in het rond.
Er stond overal apparatuur waarvan sommigen gevuld met vloeistof, en rare soort bakken met glas waar cijfers op te zien waren.
Er lagen een heleboel papieren, waar vaak 'Testpersoon 7' in voor kwam.
Ze stond er bedenkelijk bij, er lagen buisjes met bloed en allerlei rapporten waar ze niets van snapte.
Ze ging terug naar de doos en stak alles in de rugzak, deed die om en ging naar de deur.
Haar hand ging richting de deurknop.
'Mag ik hier wel weg...?' Dacht ze even.
Ze deed de deur open en staarde de lange gang in.
Het enige dat ze onderweg tegenkwam waren wat deuren en ramen waardoor je in een kamer kon kijken, waar meestal alleen wat apparatuur en een ziekenhuisbed stond.
Overal was hetzelfde te zien, de kamers waren leeg.

Ze deed voorzichtig een deur open waar een bordje met 'Toilet personeel' boven de deur hing. Toen die openging ging het licht automatisch aan.
Ze ging naar de wasbak en keek in de spiegel waar een grote barst inzat, een deel ervan lag op de grond.
Ze had een amateuristisch in elkaar geknutselde skibril op met raar donker getint glas in, los kort blond haar, een lange donkergroene broek, een rode hoodie en makkelijke bruine schoenen met veters.
Ze gooide wat water in haar gezicht en waste het glas van haar skibril.
Ze keek verbaast op naar de deur toen ze iets op de gang hoorde, in een flits merkte ze dat er in de barst van de spiegel wat bloed zat.
Ze bukte zich en nam een stuk spiegel van de grond en ging richting de deur.
Ze hield het stuk spiegel achter de hoek van de deuropening om te kunnen kijken in de gang.
Links en rechts, niets te zien.
Ze neemt het zakmes uit de rugzak en opent het terwijl ze door de deur gaat.
In de gang is niets te zien, het lijkt wel een doolhof.

Ze volgt de bordjes naar de nooduitgang tot ze op een andere vleugel van het gebouw terecht komt.
Op het eerste gezicht zag alles er net zo uit als de vorige vleugel, maar er klopte iets niet...
Ze liep verder met het gevoel dat er iemand naar haar keek.
Het mes in haar ene hand en met de andere steunde ze op de muur om evenwicht te houden.
Iets verder lag wat troep op de grond, restjes van eten, scalpels, vloeibare waterstoffen, zakjes en doosjes met medicijnen, het lag overal op de grond en in karretjes maar het ergste van al...
...Was al het bloed dat aan de muren hing, althans daar leek het toch op.
Ze klom over omgevallen karretjes en week uit voor de scherven glas.
Eenmaal eroverheen trapte ze op een glasscherf die door haar gewicht in twee brak.
Iets merkte het, een paar seconde later hoorde ze iets in een kamer verderop.

Ze hield haar mes steviger vast en ging na een paar minuten doodstil te staan langzaam verder.
Op een karretje stond allerlei antibiotica en een verbanddoos die ze in haar rugzak stak.
Het licht flikkerde...
Er hing bloed aan een deur die op een kier stond, ze ging naar het raam om binnen te kunnen kijken.
Wat bloed op het bed maar er is niemand te zien, ze ging naar binnen en pakte een rapport dat op de grond lag.
In het rapport stonden allerlei medische dingen over ene 'Testpersoon 19'.
Toen ze terug uit de kamer wilde gaan hoorde ze iets dichterbij komen vanop de gang.
Ze deed het licht uit en zette een paar stappen achteruit, ze zag door het raam een schaduw van een schim op de muur.
Ze had het mes stevig met beidde handen vast en hield het voor haar.
De deur ging een paar centimeter verder open, en voor ze het wist kwam een donkere schim op haar afgerend.
Ze draaide zich met een zwaai om om te gaan rennen, maar zakte helemaal in elkaar.
Haar hoofd voelde warm aan en het leek wel of haar gezicht nat werd.
Het was enige tijd later toen ze weer bij bewustzijn kwam, het was zo warm ze kon haar ogen niet openen.