Hunted by Angels (voltooid)

~2~(edited)

           

Het laatste restje sneeuw knerpte onder mijn banden en mijn adem kwam in witte wolkjes uit mijn mond terwijl ik naar school fietste. Mijn bevroren kin zat diep weggestopt in mijn wollen sjaal en aan mijn handen pronkten wanten.

Als een dik ingepakte pinguïn waggelde ik uiteindelijk van mijn fiets af toen ik er eindelijk een plekje voor gevonden had. Met een rood gezicht liep ik naar binnen en werd gelijk door de warmte omarmd.

Toen ik me van mijn wintervacht had ontdaan, liep ik naar mijn kluisje en begon mijn boeken om te wisselen.

Die nacht had ik niet goed geslapen. Het teleurstellende gevoel dat mijn ouders bij mij naar boven riepen en het knagende gevoel dat er iets niet in de haak was met Aiden, hadden me bijna de hele nacht wakker gehouden.

Ik sloot mijn kluisje met een zucht en legde mijn bonkende hoofd tegen het koele metaal in de hoofd dat het de pijn zou verzachten. Zoals gewoonlijk liep iedereen met een kleine boog om me heen en wezen me fluisterend na. Heel even sloot ik mijn ogen. Aan het gedrag van iedereen op school te merken, hing er een soort van aura om me heen die schreeuwde dat iedereen me moest vermijden.

Mijn momentje van zelf medelijden werd ruw onderbroken door iemand die vlak naast me op het kluisje sloeg.

Ik kreunde toen de klap door dreunde in mijn schedel en kwam overeind. "Hoi, Maud," zei ik en probeerde de vermoeidheid in mijn stem te verbergen. Ik opende mijn ogen en keek recht in de chocolade bruine ogen van mijn vriendin, de enige op deze wereld die me niet wilde vermijden.

Aiden leek anders ook niet afgeschrikt door die gekke vibe die om je heen hangt, zeurde een stemmetje in mijn hoofd. Ik snoof even en schudde die gedachte weg.

"En, zijn je ouders thuis gekomen?" vroeg Maud met opgetrokken wenkbrauwen en haar don't-you-dare-lie-to-me uitdrukking op haar gezicht. Ik speurde haar gezicht af naar een teken van medeleven, maar vond zoals gewoonlijk niets.

Langzaam schudde ik mijn hoofd en zag haar ogen enigszins verzachten. De harde en ondoordringbare zweem die er over haar irissen hing, verdween en voor het eerst leek het alsof ze iets voelde.

Zo snel als het kwam was het ook weer verdwenen en begon ze alweer over de oscar-uitreiking die was geweest.

Het gekke aan Maud was dat ze zich altijd heel stoer en bazig voordeed, maar zodra het woord roddel of drama viel, veranderde ze in een soort kwijlende speurhond. Ze hield van drama en wilde altijd alles van iedereen weten.

"Vind je ook niet, Liv?" vroeg ze en ze keek opzij om te checken of ik aan het luisteren was. Snel knikte ik als teken dat ik het ermee eens was en hoopte dat ze snel verder zou gaan met haar verhaal. Haar ogen vernauwde zich tot spleetjes en brandden met ingehouden woede. "Je luisterde niet," zei ze bijna sissend.

Ik kromp ineen bij haar toon en zei: "Ik zat even met mijn gedachten ergens anders. Ga alsjeblieft weer verder." Ze keek me nog even hooghartig aan en vervolgde toen haar verhaal met grote armzwaaien en ongelovige kreten. Hoe hard ik het ook probeerde, ik kon het niet helpen dat mijn gedachten weer afdwaalden.

Ik schrok op uit mijn gedachten door de bel en keek snel opzij naar Maud. Blijkbaar had ik subtiel gedagdroomd want ze keek me met een iets dromerige blik aan. "Ik heb nu Aardrijkskunde met Devon," zuchtte ze en ze sloeg in een romantisch gebaar haar handen ineen.

Ik lachte en duwde haar voor me uit. "Nou, schiet op dan! We willen niet dat je te laat komt bij je Prince Charming," lachte ik haar toe. Ze liep weg, maar voordat ze de hoek om ging riep ze nog over haar schouder: "Ik zie je in de pauze!"