Hunted by Angels (voltooid)

~23~

De rest van de dag verliep aardig soepel. Iedereen op school had ondertussen al gehoord dat Olivia, het stilste meisje van de school, omging met Aiden, de badboy van de school. Ook cirkelden er allemaal geruchten over wat er in die week dat ik niet op school was gebeurt kon zijn. Naarmate de dag vorderde werden de geruchten steeds ongeloofwaardiger.

"Olivia is door Aiden gedwongen om bij de maffia te gaan en ze hebben haar gebrandmerkt. Vandaar die tattoo!"

"Olivia heeft samen met Aiden iemand uit de gevangenis weten te krijgen. De politie is naar ze opzoek en ze verstoppen zich hier op school om geen aandacht te trekken."

En dat was nog het topje van de ijsberg. Luca had me in de loop van de dag op de hoogte gehouden van alle roddels door middel van berichten. Elke keer als ik mijn mobiel in mijn zak voelde trillen kreeg ik automatisch een glimlach op mijn gezicht. Ik wist zeker dat als we weer thuis waren we in lachen uit zouden barsten en niet stoppen voor een half uur.

Ik had in de pauze twee kaartjes gekocht voor het schoolfeest. Eén voor Aiden en één voor mij. Luca zou zelf voor een kaartje zorgen en aangezien iedereen toch al roddels over mij en Aiden verspreidden maakte het ook niet meer uit als ik ook een kaartje voor hem zou kopen.

Toen ik aan het eind van de dag bij Aiden op de motor stapte was Luca al weer naar huis gereden. We reden snel naar huis en ik sprong meteen van de motor af zodra die tot stilstand was gekomen. Aiden bromde iets onverstaanbaars toen ik naar binnen rende. Ik zwaaide de deur open en keek recht in het verbaasde gezicht van Luca. Heel even bleven we zo staan. Ik met een grijns en hij met een verbaasd gezicht door mijn plotselinge binnenkomst.

Toen barstten we allebei in lachen uit. "De maffia?" hikte Luca tussen zijn lachen door. We rolden nog net niet over de grond van het lachen toen Aiden binnenkwam. Met een opgetrokken wenkbrauw stond hij verbaasd naar ons te kijken. "Wat is er zo grappig?" bulderde hij toen we niet stopte met lachen. Luca hield meteen op toen hij zijn stem hoorde en ging weer rechtop staan. "D-de roddels. Olivia en ik moesten lachen om de geruchten die over jullie op school werden verspreid," antwoordde Luca zacht.

Aiden fronste zijn wenkbrauwen. "Welke roddels?" "Heb je dat dan niet gemerkt?" vroeg ik met open mond. Aiden haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd. Ik zuchtte. Soms was hij echt hopeloos. Ik pakte mijn mobiel en scrolde naar het gesprek met Luca. Ik gaf mijn mobiel aan Aiden die het gesprek begon te lezen.

Bij een paar berichten krulden zijn mondhoeken omhoog om vervolgens gelijk weer naar beneden te schieten. "Ik ben helemaal niet psychisch gestoord!" riep hij verontwaardigd. Ik barstte weer in lachen uit toen ik me de roddel herinnerde. Aiden was psychisch gestoord verklaard en ik was zijn 'begeleider'. Ik verbaasde me er keer op keer weer over hoeveel fantasie de mensen bij mij op school eigenlijk hadden. Luca grinnikte ook maar hield snel weer op toen hij Aidens blik zag.

De twee jongens waren nog steeds niet de oude. Aiden was gespannen en er kon geen lachje meer van af. Luca daarentegen was nog altijd even vrolijk, maar als Aiden kwam veranderde hij opslag. Dan zei hij niets meer en durfde Aiden niet aan te kijken. Het werkte op mijn zenuwen. Ik hoopte dat Aiden snel weer normaal zou doen en de dat de spanning die constant aanwezig leek te zijn ook weer zou verdwijnen.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen Aiden mijn naar zei. Vragend keek ik hem aan. "Wat?" Hij zuchtte. "We gaan oefenen." Ik kreunde vermoeid. Ik had er helemaal geen zin in na die lange dag op school. "Gaat Luca ook mee?" vroeg ik hoopvol. Als we dan toch zouden gaan was het leuker als Luca erbij was. Hij maakte alles wat minder serieus.

Luca schuifelde ongemakkelijk heen en weer toen Aiden hem recht aankeek. "Prima," zei Aiden nors en hij liep de deur alweer uit, op weg naar zijn motor. Luca en ik bleven alleen achter in de donkere kamer. "Laat me je rug eens zien. Ik wil weten of het goed geneest," zei ik. Luca knikte en trok zijn shirt over zijn hoofd. De schrammen waren al bijna weg en over alle wondjes zat al een korstje. Als je goed keek zag je twee lichte strepen die in een soort 'V' over zijn rug liepen. Ik streek er met mijn vinger overheen. "Is dit de plek waar je vleugels zitten?" vroeg ik. Luca knikte en er trok een rilling over zijn rug.