Hunted by Angels (voltooid)

~20~

Ik had Aiden zo ver gekregen dat hij uit bed kwam en ging ontbijten. Ik sleepte hem aan zijn arm de kamer uit en liep de gang op. "Je wilt toch van die hoofdpijn af?" vroeg ik hem spottend. Hij gromde wat en kneep zijn ogen stijf dicht. Net toen we op de overloop stonden en ik Aiden aan het uitlachen was, zwaaide mijn kamerdeur open.

Luca stapte naar buiten en bleef stokstijf stilstaan toen hij ons in het oog kreeg. Zijn ogen gleden naar de ruimte tussen ons in waar ik Aidens arm nog vast had. Vragend schoten zijn wenkbrauwen de lucht in en ik liet met een rood gezicht Aidens arm los. "Goeiemorgen," zei Aiden koel en hij wandelde langs Luca heen.

Met een schuldige blik keek Luca hem na. Ik zette een stap naar hem toe en fluisterde in zijn oor. "Je mag blijven. Je bent alleen nog niet vergeven door hem, nog lang niet."

Luca's ogen lichtte op toen ik me terug trok en zijn gezicht bestudeerde. "Dankje," zei hij zacht. Zijn stem was gevuld met dankbaarheid. Ik knikte kort en liep achter Aiden aan naar beneden. Aiden stond voor de koelkast en pakte er een pak sap uit. Zonder een glas te pakken, dronk hij uit het pak. Met een vies gezicht gaf ik hem een klap tegen zijn achterhoofd. "We hebben glazen, weet je?"

Hij schoot me een boze blik toe en zette het pak weer terug. Ik hoorde Luca van de trap afkomen terwijl ik in de koelkast zocht naar dingen die de hoofdpijn van Aiden zouden verminderen. "Alles is op," concludeerde ik en ik draaide me om naar Aiden. Hij had zijn blik strak op Luca gericht. De jongen stond ongemakkelijk in de deuropening. "Ik wil wel boodschappen doen," stelde Luca voor. "Weet je het zeker?" vroeg ik terwijl ik een betekenisvolle blik op zijn rug wierp. Hij knikte zelfverzekerd. Ik haalde mijn schouders op een keek naar Aiden.

Die haalde ook onverschillig zijn schouders op. Ik zuchtte en zei vermoeid: "Ik maak wel een lijstje." Terwijl ik naar pen en papier zocht, zag ik vanuit mijn ooghoek Luca naar Aiden toelopen. Aiden liep zonder nog een woord te zeggen langs Luca heen naar boven. Ik schudde mijn hoofd om zijn houding. Luca liet zijn schouder hangen en ging met zijn handen in zijn haar aan tafel zitten.

Ik snapte dat Aiden boos was en dat hij Luca niet zomaar zou vergeven, maar hoe hij nu tegen hem deed was ook wel een beetje overdreven. Ik besloot voor mezelf dat ik het nog een dagje aan zou kijken en anders voor relatietherapeut zou spelen.

Ik liep weer terug naar de tafel en schreef alle ingrediënten op voor een anti-kater ontbijt. Ik gaf het lijstje aan Luca en klopte hem bemoedigend op zijn schouder. Hij schonk me een halfhartige glimlach en stond op om vervolgens naar buiten te lopen.

Ik keek hem na met medelijden. Het was duidelijk dat Luca veel spijt had van alles wat er gebeurt was. Terwijl ik diep in gedachten verzonken naar de deur stond te staren, ging mijn mobiel af. Ruw werd ik weer naar het heden getrokken en ging verward opzoek naar mijn mobiel. Ik had hem al een paar dagen niet gebruikt en was verbaasd dat de batterij nog niet leeg was.

Ik vond hem op de bank en nam op zonder te kijken naar wie het was. "Hallo?" hijgde ik in de telefoon. "Olivia?! Waar zit je? Waarom ben je niet thuis?" klonk mijn moeders stem door de telefoon. "Wat?" vroeg ik verward. "Je vader en ik zijn net thuis gekomen en je bent er niet? Ben je bij Maud?" ratelde mijn moeder onverstoord verder. "Mam, wacht. Waarom zijn jullie thuis. Ik dacht dat jullie pas over een paar dagen thuis kwamen."

"Dat doet er nu niet toe. Ik wil dat je nu naar huis komt!" brieste ze boos. "Maar ik-" Ik werd afgekapt door de hoge, schelle toon. Mijn moeder had opgehangen. Ongelovig keek ik naar telefoon. Ik gooide hem op de bank en rende met gemende gevoelens naar boven. "Aiden!" riep ik. "Aiden, we moeten naar mijn huis. Mijn ouders zijn thuis!" Ik rende naar zijn kamer en gooide de deur open. "Godsamme, Olivia. Kloppen mag ook wel," zei hij boos. "Kom op, we moeten gaan," zei ik enthousiast terwijl ik hem met me mee trok.