Hunted by Angels (voltooid)

~21~

Bij het horen van die woorden voelde ik tranen achter mijn ogen branden. Snel knipperde ik ze weg en haalde Aidens handen van me af. Ik sloeg mijn armen om mijn middel. "Dat is mooi, dan weet ik dat je me niet aan de gevallen engelen zal overleveren," reageerde ik. Het kwam er net iets botter uit dan ik bedoelde.

"Waarom sluit je me buiten?" vroeg hij gefrustreerd en haalde een hand door zijn haar. "Doe jij niet precies hetzelfde?" reageerde ik fel. "Dat is anders," zuchtte hij. "Hoezo is dat anders?" riep ik ongelovig terwijl ik grote ogen opzette.

"Allebei hebben we muren om ons heen die sommige mensen langzaam afbreken. Voor mij ben jij diegene Aiden. Jij breekt langzaam door mijn muren heen en ik weet niet of ik dat zo leuk vind, maar het gebeurt gewoon! Ik ben bang, bang dat jij precies hetzelfde bent als ieder ander in mijn leven, daarom laat ik je niet toe. Het spijt me, maar ik kan het niet, nog niet. Ik moet eerst zeker weten dat ik je kan vertrouwen."

Aiden stapte naar me toe en strekte zijn armen naar me uit. Ik draaide mijn hoofd weg toen zijn handen te dichtbij kwamen en zette een stap naar achteren. Verslagen liet hij zijn armen weer langs zijn zij hangen en keek me doordringend aan. "Ik zal er alles aan doen om je vertrouwen te winnen, dat verdien je," zei hij en aan de toon waarop hij het zei kon ik horen dat hij het meende.

Mijn hart schreeuwde dat hij ondertussen wel bewezen had dat ik hem kon vertrouwen. Mijn verstand dacht daar echter heel anders over. Een klein zeurderig stemmetje bleef me maar waarschuwen dat Aiden precies hetzelfde zou zijn als Ma- Sofiël. "Dankje, Aiden," zei ik zacht terwijl ik naar de grond keek.

Ik gluurde onder mijn wimpers door naar Aiden. Hij leek diep in gedachten verzonken. Hij haalde diep adem en trok net zijn mond open om iets te gaan zeggen, toen de deur met een klap openzwaaide. Luca kwam hijgend binnen strompelen met twee tassen vol boodschappen.

Zijn blik schoot van mij naar Aiden toen hij de gespannen sfeer opmerkte. "Luca, wat is er gebeurd?" vroeg ik bezorgd toen ik zijn vieze kleren en gescheurde shirt opmerkte. Ik liep naar hem toe, Aiden even vergeten. "Gevallen engelen," piepte hij en zette de tassen met een plof op de grond neer? "Waar?" vroeg Aiden neutraal. Luca's blik schoot verbaasd naar die van Aiden. Die twee hadden een dag al niet gepraat. "T-toen ik de supermarkt uitkwam, stonden ze daar ineens," stotterde Luca onder het kritische oog van Aiden. "Ik heb ze weten af te schudden door te gaan vliegen, ik weet bijna zeker dat ze me niet gevolgd zijn. Doordat ik geen tijd had om mijn shirt uit te doen, is hij gescheurd" ging hij schaapachtig verder. Hij had ondertussen zijn handen op zijn knieën gezet. Hij hijgde nog steeds van de inspanning.

"Fijn, daar gaat onze verassing," mompelde Aiden. "Ik kon er toch ook niets aandoen?" verdedigde Luca zich. "Nee, helaas niet. Anders had ik je nog een dreun verkocht," zei Aiden boos. Luca kromp in elkaar bij die woorden en ik stompte Aiden tegen zijn schouder. Hij keek me geïrriteerd aan terwijl ik hem een boze blik toewierp.

"Dit moet heel snel afgelopen zijn," zei ik tegen mezelf. Ik zag Luca verwoed knikken en Aiden haalde zijn schouders op. "Dat moet inderdaad, maar heb jij enig idee hoe we dat gaan doen?" vroeg hij sarcastisch. Zijn humeur was weer onder het nulpunt gezakt en hij was onhandelbaar. Ik zuchtte gefrustreerd terwijl ik een oplossing zocht.

"Je zei dat mijn teken de gevallen engelen afschrikt. Kunnen we ze het niet gewoon laten zien? Misschien dat ze ons dan met rust laten," stelde ik twijfelend voor en keek naar Aiden. Hij schudde zijn hoofd en antwoordde meteen, "Veel te gevaarlijk." "Hoezo?" vroeg ik terwijl ik me naar hem omdraaide en mijn armen kruisten. "Ik heb nu toch de verborgen-krachten-die-niet-meer-zo-verborgen-zijn? Is dat niet genoeg dan?" ging ik verder. Aiden schudde zijn hoofd.

"Kom op, Aiden. Denk erover na. Het zou kunnen werken en dan kunnen we weer terug naar boven," probeerde Luca hem over te halen. Bij het horen van die woorden kromp ik ineen. Aiden en Luca zouden weer weggaan als alles voorbij was. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom was ik dan ook zo naïef en geloofde dat alles goed zou komen. Als Aiden en Luca weg waren, had ik helemaal niemand meer.

Aiden merkte de verandering in mijn houding op en schudde onmerkbaar zijn hoofd, alsof hij wilde zeggen dat het niet zo was, dat hij niet weg zou gaan. Ik wende mijn blik af en zei, "Meeste stemmen gelden. We doen het. Met of zonder jou Aiden."

Aiden zuchtte gefrustreerd. "En waar zou je dat dan willen laten plaatsvinden?" vroeg hij sceptisch. "Iets waar veel gewone mensen zijn. Dan zullen de gevallen engelen de minste onrust willen veroorzaken en minder snel aanvallen," zei Luca. Opeens schoot me iets te binnen.

"Het schoolfeest!" riep ik uit. Aiden kreunde. "Ik ga echt niet in een meute vol mensen staan die in veel te korte kleding staan te dansen," bromde hij. "Denk nou is na! Er zijn veel mensen en toezicht van leraren die de politie waarschuwen als er iets gebeurt. Het is perfect!" zei ik enthousiast. Ik had helemaal genoeg van het elke dag niets doen en tegelijkertijd heel erg voorzichtig moeten doen om jezelf niet te verraden.

"Sorry, Aiden, maar ik ben het met Olivia eens." Luca keek Aiden verontschuldigt aan. Hoe graag ik ook wilde dat het goed kwam tussen die twee en Luca op dit moment niet heel erg handig bezig was om dat voor elkaar te krijgen, was ik hem wel dankbaar voor zijn steun.

"Ik ben helemaal klaar met het stilzitten en niets doen. Ik wil gewoon dat dit voor eens en voor altijd voorbij is," zei ik vastbesloten. "En ik heb nu die 'superkrachten' waarmee we ze een lesje kunnen leren," ging ik verder terwijl ik aanhalingstekens in de lucht maakten.

"Wanneer is dat schoolfeest dan?" vroeg Aiden. Aan zijn gezicht te zien was hij nog steeds niet helemaal overtuigd. "Vrijdag, aanstaande." Aiden haalde zijn hand door zijn haar en trok aan de uiteindes terwijl hij diep nadacht. Terwijl hij in zichzelf alle voor en tegens aan het afwegen was, richtte ik mijn blik op Luca. Zijn ogen straalde met het vooruitzicht dat hij gevallen engelen kon afslachten. Mijn mondhoeken krulde omhoog en ik schudde geamuseerd mijn hoofd om zijn gezichtsuitdrukking.

"We doen het."

Mijn blik schoot naar Aiden die met een vastbesloten uitdrukking terugkeek. Ik schonk hem een glimlach. Die glimlach vervaagde al snel weer toen ik me iets realiseerde.

"Hoe krijgen we de gevallen engelen naar het feest?" vroeg ik en ik tikte met mijn vinger tegen mijn neus aan. "Heb je Sofiëls nummer nog?" vroeg Aiden behoedzaam. Ik kromp ineen bij het horen van die naam en antwoordde met tegenzin. Ik had het nummer bewaard omdat ik de berichten tussen Mau-, Sofiël en mij nog een keer had willen lezen.

Aiden klapte in zijn handen. "Dat is mooi. Je moet haar een sms sturen dat je met haar wil praten op het feest. Ze neemt dan sowieso haar gevallen engelen vriendjes mee en met een beetje geluk vertellen die dan aan iedereen door dat jij het teken hebt gekregen en dan laten ze je hopelijk met rust," vertelde Aiden.

Ik knikte en herhaalde alles wat hij had gezegd. Ik haalde mijn schouders op. "Klinkt goed," zei Luca. Ik haalde mijn mobiel uit mijn zak en scrolde naar Mauds contact. Zonder dat ik teveel berichten probeerde te lezen omdat ik anders weer in huilen uit zou barsten, begon ik te typen.

Na een paar minuten zinnen getypt en weer weggehaald te hebben had ik mijn bericht klaar.

'Maud, Sofiël, of hoe je dan ook heet,

Ik zou graag willen onderhandelen want ik hou dit zo niet langer meer vol. Ik hoop dat het kan op het schoolfeest van aanstaande vrijdag. Neem gerust je vriendjes mee, dat doe ik namelijk ook.'

Ik draaide mijn mobiel om naar de jongens en geconcentreerd lazen ze het. Aiden knikte en Luca schonk me een goedkeurende blik. Ik drukte op verzenden en wachtte op het geluidje wat aangaf dat het bericht verzonden was. Toen het geluid mijn oren bereikten, drukte ik mijn mobiel uit en stopte hem weer in mijn zak.

Met een grijns keek ik de jongens aan. Aidens wenkbrauwen kronkelden naar elkaar toe toen hij mijn blik zag. "Wat?" vroeg Luca geamuseerd toen hij mijn misvormde lach zag.

"Jullie hebben een pak nodig," besloot ik met een grijns.

Vakantieeeeee! <3

hope you enjoy

vote, comment, share

xx