Hunted by Angels (voltooid)

~9~ (edited)

In stilte zaten Aiden en ik op mijn bed. Aidens stilte werd veroorzaakt door zijn kaken die hij krampachtig op elkaar hield om maar geen geluid te maken terwijl ik zijn wondjes desinfecteerde. Mijn stilte werd veroorzaakt door een gebrek aan woorden die zinnig genoeg waren om hardop uit te spreken.

"Geen vragen over hoe ik de boel opgeruimd heb?" perste Aiden er uiteindelijk uit.

Ik ging stug door met het verbinden van zijn hand en haalde mijn schouders op. "Je beantwoordt ze toch niet. Ik schrijf ze wel op voor als je ooit besluit ze te beantwoorden," zei ik norser dan de bedoeling was en trok het verband strak om zijn knokkels.

Aiden haalde scherp adem, maar ik kon even geen medelijden opbrengen. Ik zuchtte diep en stopte alles terug in het EHBO-tasje wat ik in een verlaten kastje had gevonden.

"Dankje, Olivia," zei Aiden plotseling. Ik keek met een ruk op en keek recht zijn veel te eerlijke blauwe ogen in. Ik knikte, omdat ik niet wist wat ik daarop moest zeggen.

Het was weer enige tijd stil tussen ons. Allebei leken we verzonken in onze eigen gedachten. Ik dacht aan wat er allemaal veranderd was de afgelopen dagen. Vanaf het eerste moment dat ik Aiden tegenkwam in de klerenwinkel wist ik dat er iets aan de hand was met hem. Nog steeds kon ik mijn vinger er maar niet opleggen, zelfs niet na alle gebeurtenissen. Hij leek samen met Maud de enige die het konden uitstaan om in mijn buurt te zijn, of hij het wilde was een heel ander verhaal.

"Waren die EHBO-lessen toch nog ergens goed voor," mompelde ik tegen mezelf terwijl ik opstond en mezelf uitrekte.

Aidens wonden verzorgen had me stijf gemaakt en ik liet mijn ruggenwervels kraken. Ik blikte Aidens kant op en zag dat hij met een geamuseerde blik naar me zat te kijken. Ik voelde mijn wangen warm worden en het bloed naar mijn hoofd stijgen.

"Wat?" vroeg ik terwijl ik mijn armen snel weer naar beneden deed en ze beschermend om mijn middel sloeg. Aiden schudde zijn hoofd en wende zijn blik weer af.

Het was intussen al middag en ik had nog steeds niet veel gegeten. Ik legde mijn hand op mijn buik om de honger die ineens opkwam zetten te onderdrukken.

"Heb je gegeten?" vroeg Aiden plotseling en hij keek weer op. Mijn knorrende maag gaf hem het antwoord en opnieuw werden mijn wangen rood. Aiden grinnikte en glimlachte.

Zijn glimlach was het tegenovergestelde van wat hij normaal liet zien en verbaasde me zo erg dat mijn mond openviel. Aiden had door wat er gebeurde en veegde de uitdrukking snel van zijn gezicht.

"Je moet vaker glimlachen," flapte ik eruit en ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Mijn hoofd was nu gelijk aan een tomaat en ik sloot snel mijn mond om nog meer gênante uitspraken te voorkomen.

Meteen betrok Aidens gezicht weer en ik zuchtte vermoeid. Ondanks dat ik lang geslapen had, was ik moe en hongerig. Mijn maag knorde weer en weer keek Aiden me geamuseerd aan. Zijn stemmingswisselingen waren soms net zo erg als die van Maud en bezorgden me hoofdpijn.

Aiden stond op en strekte zijn hand uit. "Kom op, dan gaan we wat eten."

Twijfelend pakte ik zijn hand aan en werd met zo'n grote kracht overeind getrokken dat ik bijna voorover op de vloer viel. Weer was het Aiden die me redde. Hij trok op het laatste moment aan mijn hand waardoor ik tegen hem aan knalde.

Mijn neus klopte pijnlijk en ik wreef er zachtjes overheen toen ik verontwaardigd zei: "Was dat nou echt nodig?" Aiden haalde enkel zijn schouders op.

"Chagrijnige oempaloempa," mompelde ik geïrriteerd. Aiden snoof lacherig en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Verbaasd keek ik hem voor de zoveelste keer aan.