Hunted by Angels (voltooid)

~15~

De volgende dagen waren saai en eentonig. Overdag bleef ik in Aidens huis en sloot mezelf op in mijn kamer. Ik mocht niet naar school van Aiden, omdat dat te gevaarlijk was. Ik had mijn ouders naar school laten bellen om te zeggen dat ik zware griep had en de komende week niet naar school kon.

's Ochtends en 's middags lag ik op mijn bed naar het plafond te staren. Ondertussen kende ik daar ook alle vlekken en deuken, het waren er een stuk meer dan bij mijn thuis. Ik kwam alleen mijn kamer uit op eten te pakken en naar de wc te gaan. Aiden was altijd beneden en volgde elke beweging die ik maakte altijd nauwgezet.

Als het donker was geworden en we avond gegeten hadden, gingen we naar het bos. De Heler kracht had ik nu aardig onder controle. Het duurde alleen nog een tijdje voor ik de energieën voor me kon zien. Dat het binnen secondes lukte bij Maud, ik bedoel Sofiël, was puur geluk. Verder leerde Aiden me hoe ik helemaal in mezelf moest keren en opzoek moest gaan naar de mysterieuze kracht, die nog nooit iemand had gebruikt.

Aiden begon elke avond meer geïrriteerd met mijn houding. Hij probeerde het niet te laten zien, maar ik merkte dat hij gefrustreerd zuchtte en over zijn gezicht wreef als ik weer eens ongeïnteresseerd mijn schouders ophaalde na één van zijn opmerkingen. Ik had helemaal geen zin om te oefenen, het leek me nutteloos en het lukte toch niet.

Op donderdag was ik vier dagen bij Aiden. Toen we thuis kwamen van het oefenen die avond, liep ik zonder nog een woord tegen Aiden te zeggen naar binnen. Terwijl Aiden nog bezig was met zijn motor schoonmaken, viste ik de sleutel uit mijn zak en draaide de deur open. Ik liep de stoffige woonkamer binnen en bleef stokstijf stilstaan. Midden in de woonkamer stond een jongen van mijn leeftijd met blond haar. Mijn ogen schoten naar zijn onderarmen maar ik kon ze niet zien.

Mijn ademhaling versnelde en bloed suisde in mijn oren. Sofiël drong mijn gedachte binnen en meteen begon ik te koken vanbinnen. Ik had mezelf belooft als ik ooit nog een gevallen engel tegen zou komen, ik het hem of haar betaald zetten. Niet alleen voor wat Sofiël mij aangedaan had, maar ook voor wat ze alle afstammelingen aangedaan hadden. Elke dag hadden ze in angst geleefd en werden ze opgejaagd, iets waar ik nu over mee kon praten.

Woede nam bezit van mijn lichaam en ik kon niet meer helder nadenken. Ik rende naar de onbekende jongen toe en sprong op zijn rug. Door de onverwachte kracht wankelde hij een paar stappen vooruit en viel toen over zijn eigen voeten. Met een smak kwam hij op de grond terecht met mij boven op hem. Voordat hij kon reageren, had ik zijn armen achter zijn rug getrokken en kon hij geen kant meer op.

Met grote ogen keek de jongen me aan. Woedend staarde ik terug terwijl ik mijn gezicht dichter naar die van hem bracht. "Jammer hé, had je me toch bijna te pakken," siste ik in zijn gezicht. Hij deed zijn mond open om te antwoordde, maar ik was hem voor. Ik trok zijn armen nog strakker naar achter en een kreet van pijn klonk door de donkere kamer. Een sadistische grijns kwam op mijn gezicht.

"Olivia!" Kwam Aidens stem woedend door de kamer. "Laat hem los! Je trekt zijn armen nog uit de kom," riep hij terwijl hij naar me toe rende. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. Sinds wanneer bekommerde hij zich om het welzijn van gevallen engelen? "Kijk op zijn onderarmen," zuchtte Aiden terwijl een hand door zijn haar haalde. Mijn blik gleed naar zijn onderarmen, waar geen tattoo op te bekennen was.

Verbaasd keek ik de jongen aan, die met pijn in zijn ogen terug keek. Snel liet ik zijn armen los en krabbelde overeind. Ik verschool me half achter Aiden die me een beschuldigende blik toewierp. De jongen stond ook op en begon zijn schouders te masseren terwijl hij zei: "Je hebt gelijk, Aiden. Ze is inderdaad een hand vol." Mijn ogen schoten heen en weer tussen Aiden en de blonde jongen.

Ze kenden elkaar?

Precies die vraag stelde ik. De jongen stak zijn hand uit. "Ik ben Luca, een vriend van Aiden," zei hij terwijl een beschuldigende blik op Aiden wierp. "Aiden heeft je zeker niet verteld dat ik kwam," ging hij verder. Zijn hand was nog steeds uitgestoken en ik schudde hem zwijgend. "Olivia. Op wonderlijke wijze weten mensen altijd mijn naam al , dus ik neem aan dat jij het ook al wist," reageerde ik koel. Een grijns brak door op Luca's gezicht en liet zijn bruine ogen stralen.

"Gevoel voor humor heb je in ieder geval wel," zei hij terwijl me goedkeurend toeknikte. "Wil je je Heler kracht laten zien?" vroeg hij gretig. "Luuc," zei Aiden zacht op waarschuwende toon. Ik wuifde hem weg en vroeg aan Luca: "Weet je het zeker? Aangezien je gezond bent kan ik je alleen maar pijn doen," Hij knikte heftig en ging in het midden van de kamer staan met zijn armen wijd. Met een grote grijns op zijn gezicht stond hij daar. "Work your magic on me," zei hij duister en plakte er gegrinnik achteraan. Ik haalde mijn schouders op naar Aiden en sloot mijn ogen.

Tot nu toe had ik alleen nog maar geoefend op grassprieten en bomen. Ik had natuurlijk mijn kracht al twee keer op mensen gebruikt, maar dat was druk en de emoties waren hoog opgelopen. Ik had geen idee of het nu zou lukken aangezien ik mijn emoties zo diep had weggestopt de laatste paar dagen.

Ik probeerde me te concentreren op de twee personen in de kamer. Na een paar minuten verschenen de kleuren weer. Glimlachend keek ik rond. De mooie en heldere kleuren waren altijd een welkome afwisseling van het eentonige donker in Aidens huis. Ik richtte me op het gestalte van Luca die nog steeds midden in de kamer stond. Zijn armen had hij weer naar beneden gedaan en hij stond rustig te wachten. Ik concentreerde me op zijn lichaam en probeerde de bekende tintelingen weer op te roepen.

Het koste wat moeite maar na een tijdje begonnen ze langzaam. Het duurde lang voordat ze mijn armen bereikt hadden, maar uiteindelijk schoten er donkere kleuren uit mijn armen, Luca's lichaam in. Ik zag de kleuren wild kolken terwijl hij dubbelklapte. Ik stond hem een poosje te bestuderen en na een paar minuten vond ik dat hij wel genoeg geleden had. Ik hief mijn armen weer op en stelde me de heldere kleuren voor. Na een poosje stroomde die ook weer uit mijn armen en hoorde ik Luca's adem weer naar normaal terug keren.

Ik opende mijn ogen weer en was met een klap weer terug in de donkere kamer. Luca stond met bewondering naar me te kijken. "Help me onthouden dat ik je nooit boos maak," zei hij terwijl hij me een schouderklopje gaf. Hij hijgde nog steeds een beetje door de inspanning. Ik wankelde door zijn klopje. Het Helen had me moe gemaakt, dit was tenslotte de tweede keer vandaag. "Olivia, ga even liggen," zei Aiden zag terwijl hij een beetje boze blik op Luca wierp en hij begeleidde me naar de bank. Luca stak zijn handen onschuldig omhoog en zette grote ogen op.

"Niet boos op hem zijn," mompelde ik slaperig terwijl ik op de bank ging liggen. "Ik was degene die het wilde doen," vervolgde ik. Ik gaapte en trok mijn benen op. Vermoeidheid viel over me heen en ik sliep al bijna toen er een deken over me heen werd gelegd. Ik was al bijna in dromenland toen ik een hand over mijn haar voelde gaan en een stem zacht hoorde zeggen, "Slaap zacht,Olivia."    

Hoi, hoi!

New character! yay :)

hope you enjoy!

vote, comment, share

thanx nikki_doebes en Liesjely voor jullie lieve en grappige comments, ik lees ze elke keer met een vette grijns op mijn gezicht :)

xx

ps, foto is Luca ;)