Hunted by Angels (voltooid)

~22~

De volgende dag ging ik weer naar school. Ik had mijn ouders geprobeerd te bellen om te zeggen dat ik ziek was, maar ze hadden niet opgenomen. Ik had kunnen spijbelen maar dan had ik het schoolbestuur achter me aan gekregen. Ook moest ik kaartjes regelen voor het feest en die waren alleen op school verkrijgbaar. De kans dat Maud ook nog op school rondliep had ik diep weggestopt. Als ik haar daar zou tegenkomen zou ik gegarandeerd instorten. Iets wat ik me niet kon permitteren.

"Aiden!" riep ik door het huis terwijl ik in een hemdje voor de spiegel stond. "Wat?" schreeuwde hij terug en ik hoorde zijn voetstappen dichterbij komen. De deur zwaaide open en een geïrriteerde Aiden stond voor mijn neus. "Wat moet ik met het teken doen?" vroeg ik terwijl ik er met mijn vinger overheen streek.

Aiden dacht even diep na en haalde toen besluiteloos zijn schouders op. "Heb je geen make-up waarmee je het kan verbergen?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Dan heb je gewoon een tattoo," zei Aiden en hij draaide weer op zijn hakken en liep de kamer uit.

Ik zuchtte en graaide naar mijn tas met kleren, opzoek naar iets wat het teken zou bedekken. Na een paar minuten gezocht te hebben en al mijn kleren overhoop te hebben gehaald, had ik nog steeds niets. Ik gaf de hoop op en smeet al mijn kleren weer terug. Ik trok een effen shirt aan en stampte naar beneden.

Luca en Aiden zaten al aan het ontbijt. Luca zou ook mee gaan naar school als nieuwe leerling. Aiden had besloten dat hij niet de hele tijd mij in het oog kon houden en daarom had hij Luca meegevraagd. Ook al liet Luca het niet merken, ik kon aan hem zien dat hij het fijn vond dat hij er weer bij betrokken werd.

Toen ik aan tafel ging zitten moest ik gapen. De afgelopen week was ik niet voor tien uur mijn bed uitgekomen en mijn hele ritme was overhoop gehaald. Ik was niet meer gewend aan het vroege opstaan en zat daarom nog half slapend aan de ontbijttafel. Ik had mijn haar in een knot en onder mijn ogen pronkten wallen.

Ik werkte snel een broodje naar binnen toen ik zag hoe laat het was en sprintte naar boven om mijn tanden te gaan poetsen. Ik keek in de spiegel en zag mezelf terug staren. Ik was veranderd. Het onzekere meisje met haar verlegen houding was ver te zoeken.

Ondanks de wallen die zich onder mijn ogen hadden genesteld, straalden ze. Het paars leek een paar tinten lichter geworden te zijn en de donkere badkamer op te lichten. Ik keek helder en stond kaarsrecht. Het teken straalde kracht en stoerheid uit. Dat ik er anders uitzag betekende niet gelijk dat ik me anders voelde. Ik sloot mijn emoties veilig op na het bezoekje aan mijn ouders en deed net alsof het me niet raakte. Dit toneelstuk voerde ik mijn hele leven al op. Als iemand me raakte liet ik mijn hoofd hangen en zette een emotieloos masker op. Wel was ik door alle dingen die er gebeurt waren de afgelopen week zelfverzekerder geworden. Ik wist waarom ik anders was. Ik wist ook heel goed wat ik kon en zou me niet zomaar laten kleineren door iemand. De twijfel die altijd in me gezeten had en me bijna leek op te slokken was gekrompen naar een klein puntje. Ik wist dat die twijfel op elk moment weer kon gaan groeien. Iets waar ik voor uit moest kijken. Als ik weer onzeker zou worden, hadden de gevallen engelen een voordeel, iets wat ik niet wilde laten gebeuren. Ik schudde die gedachte weer van me af en denderde naar beneden.

*****

Toen Aidens motor knetterend het schoolplein op reed draaiden alle hoofden van de leerlingen onze kant op. Ik stapte van de motor af toen die tot stilstand was gekomen en verstopte me van alle nieuwsgierige blikken door achter Aiden te schuilen. "Is dit altijd zo?" vroeg ik. Ik liep met mijn kin op mijn borst zodat niemand mijn teken nog zou zien samen met Aiden naar binnen. Hij haalde zijn schouders op. "Het is nu erger omdat jij bij me achterop zat," zei hij.

Ik hief mijn hoofd op en keek zoekend rond naar Luca. Ik vond hem leunend tegen de muur van de school. Hij gaf me een kort knikje en ik glimlachte. Over het schoolplein stonden groepjes meiden verspreid die giechelend en fluisterend zijn kant op wezen. Luca zag ze niet of negeerde ze compleet terwijl hij zijn blik strak op Aiden en mij gericht hield. Luca was vijf minuten voor ons vertrokken zodat niemand zou weten dat hij bij ons hoorde. Aiden had het zo gewild en Aiden was nou eenmaal ons mastermind.

Ik richtte mijn blik weer op de grond en liep met grote passen naar binnen. Aiden sloeg af naar zijn eigen kluisje toen hij zag dat Luca naar binnen liep en op een gepaste afstand achter me bleef. Ik liep naar mijn eigen kluisje toe en opende hem.

Al dit gedoe vond ik een beetje overdreven. De gevallen engelen zouden echt niet op een school vol kinderen aanvallen of onrust stoken, dat had Luca zelf gezegd. Helaas vond Aiden dat niet en wilde dat ik vierentwintig-zeven in de gaten werd gehouden.

Ik was net bezig met mijn boeken verwisselen toen een harde klap op het kluisje naast me door de gang galmde. Ik schrok en sloeg een hand voor mijn mond toen er een verschrikt gepiep uit klonk. Ik draaide mijn hoofd en keek naar wat de klap veroorzaakt had. Tegen het kluisje stond een jongen geleund. Ik rolde met mijn ogen toen ik zijn dwalende ogen opmerkte.

"Wat?" vroeg ik vijandig. De jongen naast me was niet zomaar iemand. Het was Thomas, de aardrijkskundehunk. Thomas stond bekend als de player van de school met zijn charmante manier van praten en galante houding. Toen zijn ogen op het teken vielen floot hij zachtjes.

"Die week van school heeft je zeker goed gedaan," zei hij en hij wiebelde zijn wenkbrauwen. Vanuit mijn ooghoek zag ik Luca aanstalten nemen om naar me toe te komen om me van deze creep te verlossen. Ik gebaarde onopvallend dat hij moest b lijven staan, ik had zo'n vermoeden dat ik deze wel alleen aankon. "Laat me met rust, Thomas," zei ik zacht terwijl ik een stap opzij zette om langs hem heen te lopen. Ik mocht dan wel minder onzeker zijn, maar ik was nog steeds niet comfortabel in het praten tegen mensen. "Kom op, Olivia. Iedereen is nieuwsgierig naar hoe het zit tussen jou en Mister Badboy." Ik draaide me met een ruk om en bracht mijn gezicht heel dicht bij die van hem. Heel dichtbij kwam ik niet aangezien ik een stuk kleiner was dan hij.

"Luister, Thomas. Wat ik doe, wat ik niet doe, met wie ik omga en met wie niet, zijn jou zaken niet. Het zijn niemands zaken!" siste ik woedend. Ik had een hekel aan mensen die zomaar dachten dat ze alles konden vragen. Thomas leek niet onder de indruk van mijn woorden en keek me onverstoord aan. Ik draaide me om en wilde net weglopen toen Thomas iets zei wat mijn bloed liet koken. "Je moet vaker boos worden. Je bent hot als je boos bent."

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en liep met grote stappen naar hem toe. Hij volgde geamuseerd mijn bewegingen. Ik hief mijn hand op liet hem contact maken met zijn wang. Hard.

De klap weergalmde door de gang en een paar hoofden draaiden onze kant op. Verbijsterd bracht Thomas zijn hand naar zijn wang. Er was ondertussen een rode vlek verschenen en ik keek er tevreden naar. "Doe dat nooit meer," spuugde ik. "Ander haal ik Mister Badboy erbij," vervolgde ik. Bij het horen van die woorden kromp Thomas ineen. De player deed het blijkbaar in zijn broek alleen al als ik Aiden noemde.

Ik draaide me weer om en liep met grote passen weg, de verbaasde blikken van iedereen negerend. Ik liep langs Luca heen die zijn hand uitstak. Ik gaf hem onopvallend een high five en ging opzoek naar Aiden. Het omgaan met de jongens en het trainen met mijn krachten had blijkbaar een groter effect op me gehad dan ik in eerste instantie had gedacht.

Dit zou nog een interessante dag kunnen worden.

tijdje geleden maar daar ben ik weer.

beetje kort, maar ik moest weer even wat plaatsen.

hope you enjoy <3

vote, comment, share

xx

ps. weet iemand een andere titel voor dit verhaal? Ik vind 'When Darkness comes' er niet meer zo goed bij passen. Ideeën zijn meer dan welkom!