Hunted by Angels (voltooid)

~24~

Vliegen was prachtig. We vlogen steeds hoger en hoger. De geluiden van de stad beneden ons vervaagde en we werden gehuld in serene rust. Het was hierboven een stuk kouder en ik drukte me zo dicht mogelijk tegen Aiden aan om een beetje van zijn lichaamswarmte op de nemen. Het was ondertussen al helemaal donker geworden en het was een bewolkte avond. De sterren die af en toe tevoorschijn kwamen leken net kerstlampjes die over de hele hemel verspreid waren.

We vlogen nog steeds recht omhoog, recht op de wolken af. Ik keek angstvallig naar de grijze massa's die steeds dichterbij kwamen. "Aiden," begon ik. Ik wist niet of ik het nou zo'n goed plan vond. "Vertrouw me." Een rilling liep over mijn rug van de kou en ik liet mijn kin op zijn schouder rusten. Plotseling braken we door de wolken heen.

Ademloos keek ik toe hoe alle sterren me tegemoet schenen. Aiden was ondertussen stil in de lucht blijven hangen en de ritmische slagen van zijn vleugels was het enige geluid hierboven. "Het is prachtig," ademde ik. Met mijn armen stevig om zijn nek geslagen duwde ik mezelf iets omhoog. Overal waar ik keek zag ik sterren. We vlogen net boven de wolken die door het licht van de maan net op watten leken. Het was magisch.

"Ik snap wel waarom jullie graag vliegen," lachte ik nog steeds overdonderd door het uitzicht. De kou begon zich in mijn botten te nestelen en ik rilde weer. Na nog een tijdje ademloos rondgekeken te hebben werd het me toch te koud. "Het is heel mooi maar kunnen we nu alsjeblieft weer naar beneden? Ik vries hier bijna dood," zei ik klappertandend. Aiden grinnikte en hees me nog is omhoog. "Hou je vast," zei hij en hij dook omlaag. Gillend klemde ik mijn armen stevig om zijn schouders en kneep mijn ogen stijf dicht. "Aiden!" schreeuwde ik in de hoop boven de suizende wind uit te komen. Zijn uitgelaten lach klonk boven het loeien van de wind uit. Ik voelde hoe zijn lichaam steeds schuiner ging en dat de wind steeds harder in mijn wangen sneed.

Plotseling vertraagde Aiden en vloog weer rechtop. Hij klapperde een paar keer met zijn vleugels en toen was het afgelopen. Nog steeds had ik mijn ogen stijf dichtgeknepen en mijn gezicht in zijn schouder verstopt. "Olivia, we zijn er," zei Aiden zacht terwijl hij mijn benen losliet. Ik bleef nog als een koala aan zijn rug hangen en deed mijn ogen langzaam open. Pas toen ik Aidens huis van de achterkant zag durfde ik me los te laten.

Ik plofte op de grond neer en zette een paar wankele stappen. Boos keek ik hem aan terwijl ik steun zocht tegen de muur achter me. "Doe dat nooit meer," pufte ik met zoveel mogelijk boosheid in mijn stem. Het werkte niet echt. Aiden grinnikte en haalde zijn schouders op. "Zo erg was het nou ook weer niet." "Zo erg was het wel!" reageerde ik fel.

Ik zuchtte toen ik zijn gekwetste gezicht zag. "Sorry, zo bedoelde ik het niet. Het was gewoon een beetje een poep week," zei ik vermoeid. "Het geeft niet. Ik kan me haast niet voorstellen hoe overweldigend alles voor je is dus ik neem je niets kwalijk," zei Aiden. Ik glimlachte waterig en liep vermoeid naar binnen. Luca zat op de bank sip voor zich uit te kijken en stond gelijk op toen ik binnenkwam. "Olivia," zuchtte hij. "H-het spijt me dat ik niet kan motorrijden," zei hij en haalde een hand door zijn warrige haar.

Van de vrolijke jongen die ik leerde kennen was niet veel meer over. Sinds Aiden zo bot tegen hen deed is hij niet meer hetzelfde. Hij sjokte de hele dag door het huis en de vrolijke sfeer die er hing was compleet verdwenen. De pretlichtjes in zijn ogen waren vervangen door een sombere gloed. Ik had medelijden met hem.

"Luister, Luca. Ga met Aiden praten. Ik kan het niet langer aanzien dat je jezelf zo toetakelt. Maak het goed met hem. Zorg dat hij zijn ego opzij zet en je weer normaal gaat behandelen. Chanteer hem desnoods, we hebben je nodig en dat weet Aiden best."

"Wat weet ik best?" vroeg Aiden terwijl hij ook naar binnen liep. Ik wierp Luca een veel betekende blik toe en liep richting de trap. Ik hoorde Aiden achter me aan komen, maar hij bleef weer stilstaan toen Luca zijn naam zei. "Aiden, we moeten praten." Ik sloot de deur achter me en liep met een voorzichtige glimlach naar boven.

*****

Even later hoorde ik twee paar voeten de trap op komen. Ik zat in mijn donkere kamer een beetje te tekenen op mijn bed. De lamp aan het plafond gaf een gelig licht en wierp lange schaduwen op de muren. De streep licht die onder de deur toe kwam werd onderbroken door een schaduw. De deurhendel ging naar beneden en de deur werd langzaam opengeduwd. In het licht wat de kamer binnen stroomde door de open deur verscheen Aidens hoofd.

"Olivia, kan ik even binnen komen?"

Ik knikte en ruimde mijn spullen op. "Waarom heb je tegen Luca gezegd dat hij met me moest praten?" vroeg hij terwijl hij naast me op het bed kwam zitten. Ik haalde mijn schouder op en ging in de kleermakerszit zitten. Terwijl mijn handen aan de rand van mijn shirt friemelden zei ik, "Ik kon gewoon niet meer aanzien hoe jullie tegen elkaar deden. Luca was depressief en jij had er ook last van." Hij trok zijn mond open om te protesteren, maar ik was hem voor. Ik schoot hem een strenge blik toe. "Ik zie het aan je, je mist je vriend. Maar hebben jullie het goed gemaakt?" vroeg ik hoopvol.

Aiden wende zijn blik af. Geen goed teken. "Een soort van." Met een nietszeggende blik keek ik hem aan. "Wat betekent dat nou weer?" "We hebben afgesproken dat we gaan proberen om weer normaal tegen elkaar te doen. Elkaar niet negeren en weer een beetje zoals vanouds met elkaar omgaan," zuchtte hij. "Verwacht niet dat het in een klap allemaal weer goed is," waarschuwde hij toen hij mijn blije gezicht zag. "Maar het is vooruitgang," mompelde hij erachter aan.

weer een stukje voor jullie!!

ik denk dat er hierna nog 3 of 4 hoofdstukken komen :)

ik ga morgen op vakantie naar Spanje!! *enthousiast gejuich* ik weet niet of ik dan zal updaten maar ik ga mn best doen!

hope you enjoy <3

vote, comment, share

xx