Hunted by Angels (voltooid)

~4~ (edited)

"Olivia."

Mijn brein kon niet bevatten wat mijn ogen waarnamen. Aiden was hier. Wat deed hij hier?

Vluchtig keek ik naar de twee mannen die kreunend en kermend op de vieze grond van het steegje lagen. Aiden draaide zich om naar gebroken mannen en siste ze in een lage toon iets toe. Door mijn verdoofde staat kon ik het niet verstaan.

"Olivia."

De handen van de mannen voelden ik nog duidelijk op mijn lichaam en mijn wang brandde nog als een gek. Trillend veegde ik mijn tranen weg en haalde mijn neus op. Ik wilde niet dat hij me zag huilen. Niemand mocht het zwakke meisje dat er diep vanbinnen nog zat, zien.

"Olivia!"

Verbaasd keek ik naar Aiden. "Ben je oké?" bromde hij. Mentaal of fysiek? Het lag op het puntje van mijn tong. Ik knikte maar. "Ga naar huis, Olivia," zei Aiden op een koele toon. Mijn ogen werden groot. Hij wilde dat ik ging nadat hij die twee mannen tot moes geslagen had? Nog meer mysteries leken om Aiden heen te zweven dan ik in eerste instantie gedacht had.

Nu hij hier voor me stond met een hijgende ademhaling en een vies en gekreukt shirt, dacht hij dat ik dan gewoon naar huis zou gaan alsof er niets gebeurd was?

"Wat doe je hier?" ademde ik. Aiden zette een geïrriteerde een stap naar voren. Als een soort angst-reflex kromp ik in elkaar. Met een zucht haalde hij een hand door zijn gitzwarte haar wat nu alle kanten opstak en hij trok een spottende wenkbrauw op.

"Is het redden van je leven dan geen goede reden?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Ik kwam toevallig langs en hoorde je gillen," zei hij met een staalharde blik. Dat was niet waar. Alles aan hem schreeuwde dat hij loog en aan zijn koele blik te zien, wist hij ook dat ik hem doorhad.

"Wat doe je hier?" vroeg ik. Mijn stem iets harder dit keer. Aiden gaf geen antwoord. Zijn blauwe ogen boordden in die van mij en duizenden speldenprikjes speelden over mijn ruggengraat. Hij zette weer een stap dichterbij, maar dit keer bleef ik staan.

"Een bedankje zou misschien wel op zijn plaats zijn," zei hij en hij kantelde verwachtingsvol zijn hoofd. Mijn hoofd werd licht en ik ademde snel een bedankje. Aiden knikte slechts, zijn gezicht vrij van elke emotie.

Een van de mannen die nog op de grond lag, sloeg een oorverdovende kreet en het geluid dreunde door mijn hersenpan. Ik wilde weg van hier, weg van Aiden die dingen wist die hij niet hoorde te weten, weg van dit gore steegje en weg van de half bewusteloze mannen.

Ik zette een iets wat wankele stap naar voren en draaide me naar de opening van het steegje toe, alleen staakte een steek door mijn hoofd al mijn bewegingen. Happend naar adem wankelde ik op mijn voeten.

Een nieuwe hoofdpijnaanval.

De steken waren heviger en volgden elkaar sneller op dan normaal het geval was. Het gekreun van de twee mannen werd heviger en dreunde als een hamer rond in mijn schedel. Ik drukte mijn twee handen tegen mijn mond om de pijnkreet die op het punt stond naar buiten te komen, te smoren en strompelde verder.

Aidens blik brandde op mijn gezicht toen ik steun zocht bij de muur en mijn hoofd even op de koele stenen liet rusten. Een stem drong mijn gehoorgang binnen op een vragende toon, maar ik kon het geluid niet verwerken. Vroeg Aiden wat? Ik schudde mijn loodzware hoofd en werd gestraft met een reeks nieuwe pijnscheuten.

Mijn oren begonnen te suizen en ik kromp ineen tegen de muur. Ik draaide me zo dat ik Aidens kant op kon kijken en zag dat hij ineens vlakbij stond. Zijn mond bewoog snel en ik fronste mijn wenkbrauwen. Hij zei wat, maar ik had geen flauw idee wat. Net toen ik mijn mond opentrok om hem dat duidelijk te maken, schoot er een nieuwe pijnsteek door mijn hoofd.