Hunted by Angels (voltooid)

~6~ (edited)

Angst raasde door me heen toen ik het gestalte in de kamer zag staan. Als vanzelf gingen de haartjes op mijn armen en in mijn nek rechtovereind staan. Mijn hele lichaam was alert, klaar om te vluchten of vechten.

"Aiden."

Zijn naam rolde over mijn lippen als een zuchtje wind en was gevuld met verbazing, ontzetting en angst. Twee blauwe ogen keken me strak aan. Geen enkele beweging rimpelde de lucht in de kamer en alleen door mijn lichamelijke reactie wist ik zeker dat het echt was. Voorzichtig raapte ik de paraplu weer op, alleen maar omdat ik niet wist wat ik moest doen.

"Ga weg, mijn huis uit."

Na wat een eeuwigheid leek te duren was dat het enige waar mijn verdoofde hersenen op konden komen. Het leek wel alsof Aidens mondhoeken omhoog kropen, maar zijn ogen verraadden nog steeds geen enkele emotie.

Alles leek in slow motion te gaan en het duurde eeuwen voordat ik doorhad dat Aiden wat zei. De woorden raakten me als een klap in mijn gezicht toen ze zich eindelijk in mijn hersenen genesteld hadden.

"Ik dacht dat je wel antwoorden zou willen nadat je de hele dag op school naar me uitgekeken hebt."

Zijn toon was koel, ik kon er niets uit opmaken. Angst kneep mijn keel dicht toen hij een stap dichterbij zette. Als vanzelf zette ik een stap achteruit terwijl ik al zijn bewegingen nauwlettend in de gaten hield en ervoor zorgde dat de afstand tussen ons niet kleiner werd.

Al snel raakte mijn rug de muur en ik hapte verward naar adem. Mijn hele lijf trilden en adrenaline raasde door me heen. Aiden kwam steeds dichterbij en ik kon geen kant op. Ik zat gevangen in mijn eigen huis.

"Stop!" piepte ik, mijn stem zacht en trillerig. Aiden gaf geen gehoor aan mijn bevel en liep stug door. Mijn ogen schoten door de kamer, opzoek naar een uitweg of vluchtroute. Mijn handen trilden en waren zweterig. Mijn vingers omklemde het houten vat van de paraplu zo stevig dat mijn knokkel wit waren en de huid er omheen op knappen stond.

Als in een laatste redmiddel hief ik mijn handen met de paraplu erin omhoog en stak het puntige uiteinde richting de indringer. Spottend kroop er een wenkbrauw van Aiden omhoog en er vloog een zweem van amusement over zijn gezicht. Het was verbazingwekkend hoe hij zijn gezichtsuitdrukkingen kon beheersen. Ik kon niet pijlen wat hij dacht. Simpelweg omdat hij nooit iets liet zien. Kleine uitdrukkingen, ogen die dichtknijpen, wenkbrauwen die samentrekken en omhoog gingen, waren de enige dingen waaraan ik kon merken dat hij wat voelde. Het probleem was alleen dat hij al die dingen controleerde. Hij had zoveel controle dat elke millimeter die zijn gezicht bewoog gepland had.

De enige keer dat ik echte emoties bij hem had gezien was in de schoolgang

Nog nooit had iemand zoveel interesse in mij getoond. Nooit had ik gedacht dat ik belangrijk genoeg was om iemand te boeien.

Mijn razende gedachten kwamen in een keer tot rust toen Aiden zijn hand uitstak naar de paraplu. Het was ineens angstvallig stil in mijn hoofd. Mijn lichaam handelde zonder mijn geest. De uitkomst was niet bijster nuttig.

Ik klapte de paraplu uit waardoor ik onttrokken was aan de priemende blauwe ogen die me nu al dagen achtervolgden. Een gesmoord gelach klonk vanachter het scherm. Het geluid leek mijn hersenen weer op gang te brengen en het was weer helder in mijn hoofd.

Ik gooide de paraplu naar voren wat me een gesmoorde vloek opleverde. Bliksemsnel sprintte ik langs Aiden heen en rende naar de trap. Vluchtige voetstappen achter me lieten mijn benen nog harder neerkomen en mijn longen vuriger pompen.

Ik vloog de trap op en sloot de deur van mijn kamer net op tijd. Ik zette mijn gewicht tegen de deur aan en een halve seconde later beukte Aiden er al tegenaan.