Hunted by Angels (voltooid)

~8~ (edited)

Het bonzen van mijn hoofd en het pijnlijk raspen van mijn adem door mijn keel zorgden ervoor dat ik niet langer mijn ogen dicht kon houden. Grommend en kreunend kwam ik overeind en greep naar mijn hoofd terwijl alles duizelde.

"Gaat het?" vroeg ineens een stem aan de andere kant van de kamer. Met een onderdrukte kreet draaide ik mijn hoofd de andere kant op. Met ogen vol verbazing, angst en verwondering keek ik Aiden aan.

"Je was vergeten dat ik hier zat, of niet?" vroeg hij ogenschijnlijk nonchalant, maar zijn ogen stonden afkeurend. Met een hand op mijn hart om het felle kloppen tot bedaren te brengen knikte ik langzaam.

Alles van die avond ervoor kwam weer terug toen ik Aidens vermoeide gestalte zag. Aiden had zich zo te zien aan zijn woord gehouden. Hij zat nog steeds precies hetzelfde. Naar mijn idee had hij geen vinger verroerd wat me geen enkele reden opleverde om hem opnieuw te gaan wantrouwen.

Aan zijn gezicht te zien had hij niet geslapen. De huid van zijn gezicht was lijkbleek en zijn bloeddoorlopen ogen vergrootten het contrast alleen maar. Zijn hand trilde toen hij een lok van zijn haar naar achteren streek.

Een beetje zenuwachtig kwam ik uit bed. De koude lucht liet me rillen. "Je moet slapen," stelde ik. Mijn stem was meer vastberaden dan ik me voelde. Aiden schudde zijn hoofd en wilde net zijn mond opendoen om iets te zeggen toen hij onderbroken werd door een luide gaap.

"Kan niet," mompelde hij toen maar en ik snoof verontwaardigd. Nu hij bewezen had me niet in mijn slaap te willen vermoorden vertrouwde ik hem al iets meer.

Ik zette mijn aller strengste gezicht op en wees naar mijn bed. "Slapen," beval ik stellig. "Als jij nu gaat slapen, ruim ik beneden de troep op. Deal?" vroeg ik terwijl ik me afvroeg hoe ik in godsnaam al die omgevallen kasten en banken in mijn eentje overeind zou krijgen.

Aiden wilde wil in protest gaan, maar werd wederom onderbroken door een gaap. Zijn ogen schoten van mij naar het bed en weer terug. Ik knikte hem toe en zag hoe hij wankelend opstond en naar het bed toe liep. Met een tevreden zucht sloeg hij de dekens open en ging met zijn rug naar me toe liggen. "Olivia, ik-" begon hij, maar ik kapte hem af. "Slapen, Aiden."

Ik draaide me om en liep weg. Nog voordat ik de overloop bereikt had hoorde ik hem al zachtjes snurken en tot mijn verbazing moest ik zachtjes glimlachen.

Die glimlach bevroor echter op mijn gezicht toen ik beneden kwam. Alles stond weer op zijn plek en geen enkele scherf, splinter of misplaatst meubelstuk verraadde wat er zich gisteren afgespeeld had.

Geen wonder dat Aiden er zo ongelofelijk moe uitzag. Hij heeft dit allemaal moeten regelen of zelf moeten doen in één nacht, en ook nog is zonder dat ik er wakker van geworden ben.

Mijn ogen schoten naar de keuken, de plek waaraan de herinneringen mijn maag lieten omdraaien. Op mijn tenen sloop ik erop af, alsof ik anders bang was dat iemand me betrapte.

Met een trillend lijf keek ik rond op te marmeren vloer. Alleen een roodachtige vlek gaf weg wat er zich gisteren heeft afgespeeld. Bijtend op mijn onderlip liep ik weer naar de woonkamer terwijl ik krampachtig probeerde niet allerlei wanhopige geluiden uit mijn keel te laten ontsnappen.

Omdat ik niet zo goed terug durfde in de keuken om ontbijt te maken en mijn honger plotsklap verdwenen was, pakte ik maar een banaan van de fruitschaal op de eettafel. Tussen de happen door betrapte ik mezelf erop dat ik naar fouten aan het zoeken. Een kleine oneffenheid in het werk van Aiden dat ervoor zou zorgen dat ik een reden had om hem mijn huis uit te schoppen en daarmee ook uit mijn leven. Een reden om het vertrouwen in hem dat zich langzaam aan begon te vormen weer af zou breken.