The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 4

Na nog twee uur aan tafel te hebben gezeten zijn we nu eindelijk klaar om de cadeautjes open te maken. We hadden van tevoren afgesproken dat iedereen één cadeautje voor elk van ons zou kopen zodat iedereen evenveel zou krijgen en er geen verschillen zouden zijn. ''Wie begint?'' Ashton kijkt vragend rond maar krijgt geen antwoord. ''Begin jij maar'' zeg ik uiteindelijk. Hij staat op en loopt naar de Kerstboom om één van zijn gekochte cadeautjes aan iemand te geven. In zijn hand heeft hij een rond paars glimmend pakketje dat hij vervolgens aan Vallery geeft. ''Vrolijk Kerstfeest'' mompelt hij zachtjes. Zo snel als hij kan komt hij weer naast me zitten. Ze maakt het pakje open en er komt een zilveren armband tevoorschijn. Zeker weten dat hij die bij de speelgoedwinkel voor maar vijf euro heeft gekocht. ''Bedankt'' glimlacht Vallery ongemakkelijk als ze de armband om haar pols schuift. ''Is het nu mijn beurt?'' vraagt ze vervolgens. ''Als jij dat wilt'' zegt Harry simpel. Ze staat op en pakt een klein langwerpig voorwerp onder de boom vandaan. Vervolgens geeft ze het aan Harry en zoent hem even. Ik kijk walgend weg en als Ashton mijn gezicht ziet draai ik nog eens extra met mijn ogen wat bij hem een grijns oplevert. Harry opent het pakje en er komt een horloge uit. ''Nice'' glimlacht hij. ''Thanks babe.''

Een kwartier later is alleen nog het cadeautje van Ashton voor mij over maar er liggen alleen geen pakjes meer onder de boom. ''Zeg niet dat je mij bent vergeten'' zucht ik en kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. ''Dan zal ik maar eens gaan zoeken of ik het ergens verloren ben'' zegt hij geheimzinnig en staat op. Hij loopt naar de gang en even later komt hij terug met een cadeau dat hij nauwelijks kan dragen (omdat het groter is dan hijzelf) zonder er over te struikelen. ''Merry Christmas!'' roept hij enthousiast. ''Dit meen je niet'' zucht ik. Hij zet het grote cadeau naast me op de bank neer en blijft zelf voor me staan omdat er geen plek meer is om te zitten. ''Maak maar open'' glimlacht hij. Ik prik met mijn vinger in het papier en begin het open te scheuren. Een bruine, zachte stof komt tevoorschijn en als ik het papier er helemaal vanaf heb gehaald zie ik dat het een levensgrote teddybeer is. ''Oh my god, dit is zo schattig!'' roep ik enthousiast en laat mezelf op de beer vallen. Als er een ongemakkelijke stilte dreigt te vallen krabbel ik weer overeind en omhels Ashton. ''Dankjewel.'' Ik zoen hem kort en fluister dan in zijn oor; ''Deze is zeker niet voor mij alleen?'' ''Goed geraden'' glimlacht hij zachtjes en drukt zijn lippen nog een keer op die van mij.

Een uur geleden is Vallery naar huis gegaan omdat ze nog naar een ander 'feestje' moest. Ashton is een kwartier geleden vertrokken en in de tussentijd hadden we nog wat gepraat over het voorval in de keuken. ''Was dat net trouwens de eerste keer dat de baby schopte?'' vraagt Harry opeens. Zonder op te kijken van mijn telefoon knik ik. Ashton en ik hadden net afgesproken dat we Nieuwjaar bij hem zouden vieren aangezien Harry met Vallery iets zou gaan doen. Ik heb ook nog een aantal keer geprobeerd om Niall te bereiken om hem een fijne Kerst te wensen maar op Whatsapp reageert hij niet en als ik hem bel neemt hij niet op. ''Deed het pijn?'' ''Wat?'' ''Dat de baby schopte.'' ''Het voelde gewoon als een schop, gevolgd door een lichte kramp'' antwoord ik simpel en kijk op. ''Maar het leek alsof je pijn had, hoe je zo in elkaar kromp.'' ''Het was gewoon een nieuw gevoel, en ik stond dus misschien voelt dat ook weer anders.'' ''Heb je daarna niks meer gevoeld?'' Ik schud mijn hoofd. De grote teddybeer die ik net heb gekregen ligt nu op de bank waar ik maar al te graag gebruik van maak als kussen. ''Lig je trouwens goed zo?'' lacht Harry. ''Helemaal geweldig'' glimlach ik.

Tweede Kerstdag. Harry en ik rijden de straat in van ons oude huis, de plek waar onze ouders nu (hopelijk) zullen zijn. ''Mijn hart gaat nu echt tekeer'' zucht ik. ''Het ergste wat er kan gebeuren is dat we niet binnen mogen komen, dus we hebben niets te verliezen'' zegt Harry die de auto parkeert. ''Het ergste wat er kan gebeuren is dat ze helemaal geen contact meer willen, dan heeft de baby alleen nog maar een oma. Dat is pas erg.'' We stappen uit en lopen richting het huis. De auto staat op zijn vaste plek op de oprit geparkeerd wat dus betekent dat ze er zijn. Mijn hart begint nog sneller te kloppen en ik krijg het steeds warmer ondanks dat het min drie buiten is. ''Ben je er klaar voor?'' Ik knik en Harry drukt op de bel. Zodra de deur opengaat en onze moeder in de deuropening verschijnt beginnen we te zingen. ''We wish you a merry Christmas, we wish you a merry Christmas, we wish you a merry Christmas and a happy new year!'' We blijven met een grote glimlach staan en onze moeder kijkt ons verward en geschrokken aan. ''Och jongens ik kan toch niet boos op jullie blijven!'' Een traan glijdt over haar wang en ze spreid haar armen waar Harry en ik maar al te graag inkruipen. In mijn ooghoek zie ik mijn vader de gang in komen lopen die niet begrijpend blijft staan als hij ons ziet. Ik laat mijn moeder los en ren naar hem toe om hem ook te omhelzen. ''Vinden jullie ons nu weer lief?'' vraag ik lachend als we de woonkamer inlopen. ''Ik ben blij dat jullie vandaag zijn langsgekomen'' zegt mijn moeder die naast me op de bank komt zitten. ''En wij zijn blij dat we vandaag zijn binnen gelaten'' lacht Harry die op de andere bank is gaan zitten. ''Sorry dat we de vorige keer zo zijn uitgevallen'' zegt mijn vader die de woonkamer weer in komt lopen met twee glazen thee in zijn handen. ''Het was ook wel te begrijpen'' zeg ik zachtjes. ''Heb je het kind gehouden?'' vraagt mijn moeder. Ik knik. ''Daarom loop je er dus zo slonzig bij. Is het wel tot je doorgedrongen dat het Tweede Kerstdag is?'' vervolgt ze. Ik laat een luide zucht horen en draai met mijn ogen. ''Sorry'' mompelt ze zachtjes. ''Ben je dan ook nog steeds samen met Ashton?'' ''Natuurlijk ben ik dat'' zeg ik net iets te fel. ''Zullen we het hier anders niet meer over hebben? Ik neem aan dat nu alles toch duidelijk is'' zegt Harry. ''Hoe ga je het doen met school?'' vraagt mijn vader. ''Ik blijf gewoon net zo lang doorgaan met school zonder dat er iets opvalt en als het echt niet meer kan dan ga ik verder met online scholing.'' ''En je sociale contacten dan?'' ''Die had ik toch al niet. De enige vrienden die ik heb zijn Calum, Luke, Michael en Niall.'' ''Hoe is het trouwens met die Niall jongen afgelopen?'' vervolgt hij. ''Die is na mijn verjaardag opeens spoorloos verdwenen.'' ''Hoe bedoel je spoorloos verdwenen?'' ''Ik heb hem overal op proberen te bereiken maar hij reageert niet, en ik maak me echt zorgen.'' ''Ben je al bij zijn ouders langs geweest?'' Ik schud mijn hoofd. ''Ik weet niet of ik daar nog wel welkom ben'' zeg ik zachtjes. ''Je kunt het toch proberen? En anders ga ik wel met je mee'' oppert Harry. ''En wat als hun ook niks weten? Wat als hij écht weg is?'' ''Dan kunnen we er altijd nog een privé detective op afsturen'' zegt mijn moeder simpel. ''En wat gaat die dan doen?'' Ik wist dat mijn ouders wel wat goede contacten hadden maar van een privé detective had ik nog nooit gehoord. ''Die gaat kijken waar hij voor het laatst is geweest, met wie hij heeft gesproken en waar het signaal van zijn telefoon waarschijnlijk is opgehouden'' legt mijn vader uit. ''En dat werkt?'' ''Meestal wel.''

Vier dagen later, één dag voor Nieuwjaar staan we voor de deur van Niall zijn ouders. Na ongeveer een half uur te hebben rondgelopen in het dorp zijn we eindelijk het juiste huis tegengekomen. Harry belt aan. Hopelijk schrikken ze niet meteen van mijn buik en denken ze dat het van Niall is. Zijn moeder maakt open en kijkt geschrokken als ze ons ziet. ''Noa wat doe jij nu hier en waar is Niall?'' ''Daar wilde ik eigenlijk over komen praten.'' Ze gebaart dat we binnen kunnen komen en nadat we onze jassen hebben opgehangen lopen we door naar de woonkamer om te gaan zitten. ''Is er iets ergs met hem gebeurt?'' Haar ogen staan bezorgd en het lijkt wel alsof ze elk moment kan gaan huilen. ''Dat weten we niet maar hij heeft al drie maanden niets meer van zich laten horen'' zucht ik. ''Wanneer heb je hem dan voor het laatst gezien?'' ''Op mijn verjaardag. We zijn toen naar een pretpark geweest met z'n zevenen maar toen was alles nog oké.'' ''Je had toen niks vreemds aan hem gemerkt?'' Ik schud mijn hoofd. ''Is hij hier dan wel nog langs geweest?'' vraagt Harry. ''Zo'n twee maanden geleden denk ik'' antwoord Niall's moeder. ''En hij heeft toen niet verteld waar hij naartoe ging?'' ''Hij zei dat hij naar jou toe zou gaan voor een paar dagen. Hij had dus alleen wat noodzakelijke dingen bij zich maar na twee weken begon ik me zorgen te maken omdat hij nog niets van zich had laten horen. Ik wilde hem bellen maar hij nam niet op en ik had ook helemaal geen adres of telefoonnummer van jou dus ik kon ook niet naar hem toe gaan. Na een paar dagen begon ik me erbij neer te leggen, op advies van zijn vader, dat hij volwassen was en goed voor zichzelf kon zorgen en dat ik hem los moest laten.'' Een traan glijd over haar wang en snel veegt ze hem weg. ''Uhm, ik weet niet of hij het al heeft verteld maar Niall en ik hebben nooit een relatie gehad'' zeg ik zachtjes. ''Hoe bedoel je?'' Ze kijkt me niet begrijpend aan. ''Toen Niall en ik hier waren een aantal maanden geleden toen deden we alsof we een relatie hadden maar eigenlijk werd ik gedwongen door hem.'' ''Gedwongen?'' ''Die dag van tevoren had hij tegen mijn ouders gezegd dat we iets met elkaar hadden en die avond zoende hij me en toen dwong hij me om mee te gaan hiernaartoe omdat hij anders iets tegen Ashton zou vertellen.'' ''Wie is Ashton?'' ''Mijn echte vriendje.'' ''En daarmee had je al een relatie al die tijd?'' Ik knik. ''En hoe was de relatie tussen hem en Niall? Vonden ze elkaar wel aardig of konden ze elkaars bloed wel drinken?'' Denkt deze vrouw nu dat Ashton iets met de verdwijning van Niall te maken heeft? Zoiets zou hij nooit doen! ''Ze konden best wel goed met elkaar overweg.'' Ik voel Harry zijn blik in mijn zij prikken maar ik probeer het te negeren. Hij weet natuurlijk hoe Niall en Ashton over elkaar dachten. ''En hoe willen jullie hem dan weer terug gaan vinden?'' ''Met een privédetective.''