The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 18

Ik zit al een tijdje langs Noa haar bed en besef me dan dat ik nog niet heb ontbeten. Het is tien uur wat betekent dat de rest elk moment hier kan zijn. Snel pak ik mijn telefoon om Harry te sms'en;

Hi,
Ik ben bij Noa en ze kan elk moment wakker worden.
Het enige probleem is dat ik nog niet heb ontbeten,
dus zou je misschien een broodje en wat sap of zo
willen meenemen op je weg naar het ziekenhuis? (:
- Ashton

Ik leg mijn telefoon weer op het nachtkastje en pak Noa's hand weer voorzichtig vast. Deze keer is hij wat warmer dan gisteren en ze heeft ook al wat meer kleur. Ik heb gisteravond nog even na zitten te denken over wat jongensnamen, maar geen één leek goed genoeg. Het moet speciaal zijn maar ook alweer niet raar. Het is namelijk wel de bedoeling dat andere mensen de naam kunnen uitspreken en schrijven. Een piepje klinkt uit mijn telefoon wat betekend dat ik een berichtje heb;

Komt goed, we zijn er binnen vijf minuten.
Geef Noa een knuffel van me (:
- Harry

Net wanneer ik mijn telefoon weer wil wegleggen voel ik een lichte beweging in mijn hand. Snel kijk ik op en zie dat één van Noa haar vingers een korte beweging maakt. Mijn hart begint sneller te kloppen en dan zie ik ook dat haar linkerooglid een korte trilling maakt. Betekend dit dat ze nu wakker wordt? Ik begin weer met mijn duim over de rug van haar hand te wrijven om haar gerust te stellen. Opeens begint ook haar rechterhand te bewegen. Moet ik nu een dokter gaan halen? Nog voordat ik kan opstaan klinkt er een zachte fluistering. ''Ash...'' Meteen ga ik dichter bij haar zitten. ''Ik ben hier.'' Haar ogen gaan langzaam open en kijken me moe en verward aan. ''Ik ben bij je'' zeg ik nog een keer. Een lichte glimlacht verschijnt op haar gezicht. ''Waar ben ik?'' Haar stem klinkt erg schor en je kunt zien dat ze moeite heeft met praten. ''In het ziekenhuis, je hebt gisteren een keizersnede gehad.'' Ik probeer zacht te praten omdat ik geen idee heb hoe Noa zich voelt. ''De baby... ik...'' ''De baby ligt in het bedje naast je, het is een jongetje en hij is helemaal gezond'' glimlach ik. Er verschijnen tranen in haar ogen. ''Je wilt niet weten hoe blij ik daarom ben.'' Opeens gaat de deur achter me open en steekt het hoofd van Harry om de hoek. ''Mag ik binnen komen?'' Ik knik en hij loopt verder, maar dan blijft hij abrupt bij het voeteneinde van het bed staan. ''Je bent wakker...'' mompelt hij verbaasd. ''Hoi'' glimlacht Noa zachtjes. ''Heb je mijn broodje?'' vraag ik. Even lijkt hij van zijn stuk gebracht maar dan haalt hij zijn rugzak van zijn rug af, graait erin en geeft vervolgens een broodje zalm en een flesje sap aan mij. ''Dank je, ik hier bijna dood van de honger.'' Ik sta op van de stoel om plek te maken voor Harry en ga vervolgens bij de vensterbank staan om mijn broodje te eten. ''Heb je al een arts ingelicht?'' ''Nog niet, ze is net pas wakker en toen kwam jij opeens binnen wandelen.'' Meteen drukt Harry op de rode knop die bij het hoofdeinde van het bed hangt. Nog geen tien seconden later gaat de deur weer open en komt er een arts binnenlopen. Blijkbaar zijn ze hier in Frankrijk wat sneller dan in Engeland. ''Oh, we hebben goed nieuws'' glimlacht hij als hij Noa ziet. ''Hallo'' mompelt ze schor. ''Volgens mij heb je last van een droge keel, wil je misschien wat water?'' Ze knikt langzaam. ''Heren?'' Harry staat meteen op en loopt naar de gang om een bekertje water te halen. ''Als je het goed vindt dan wil ik een paar testjes doen, om te kijken of alles weer oké is.'' Opeens klinken er wat geluidjes uit de box die mijn aandacht trekken. Twee nieuwsgierige oogjes kijken me aan. Snel leg ik mijn broodje weg, veeg mijn handen af aan mijn broek en pak hem op. Even spartelt hij maar zodra ik hem goed heb liggen stopt hij, kijkt me even aan en doet dan zijn ogen weer dicht om vervolgens verder te slapen. De arts is net bezig met een paar testjes als Harry weer binnenkomt met een bekertje water. ''De rest is nogal happy dat je weer wakker bent'' glimlacht hij als hij het bekertje aan Noa geeft. ''Zijn ze er allemaal?'' vraagt ze als ze een paar slokken van het water heeft genomen. ''Ja, allemaal'' zegt Harry met extra nadruk. Verward kijkt ze hem aan. ''Wat bedoel je?'' ''Voor zo ver ik kan zien ben je weer helemaal gezond. Het enige wat je nu nog kunt doen is uitrusten en dan kun je maandag weer naar huis.'' De arts wenst ons nog een fijne dag en loopt dan weer naar buiten. ''Wil je even rechtop zitten?'' vraagt Harry meteen. ''Ja, maar wat is er aan de hand? Er is iets dat jullie voor me verborgen houden.'' ''Zeg het nu maar, ze wordt hier alleen maar zenuwachtiger van en dat is al helemaal niet gezond'' zeg ik. ''Mam en Nick zijn er.'' ''Wat?'' mompelt ze verbaasd. Wacht wat? Deze zag ik ook even niet aankomen. ''Misschien moet je dat andere ook even vertellen?'' opper ik. ''Oh ja, en Niall is er ook.'' Noa ziet eruit alsof ze elk moment uit bed kan vallen. ''Wil je de baby even vasthouden?'' glimlach ik, proberend om het onderwerp een beetje te veranderen. ''Uh ja, maar hoe kan dit?'' Voorzichtig geef ik de baby aan haar over. ''Dat is een lang verhaal, maar mam staat op de gang te springen om haar kleinzoon te zien'' zegt Harry. ''Oh, uh oké. Laat hun dan maar eerst naar binnenkomen en dan Niall, willen we hier een beetje de rust bewaren....'' ''Wil je dat ik ook wegga?'' vraag ik ongemakkelijk. Ik weet hoe haar ouders soms kunnen zijn dus lijkt het me beter dat ze even alleen met hun is. ''Ik denk dat dat wel beter is'' aarzelt ze. ''Dan zie ik je zo meteen.'' Ik geef haar en de baby snel een kus voordat ik de kamer samen met Harry uitloop. Op de gang treffen we Noa haar ouders, Maura, Bobby, Niall en mijn moeder aan. Noa haar moeder springt meteen op als ze mij en Harry ziet. ''Mogen we naar binnen?'' vraagt ze meteen. Een beetje beduusd knik ik en voordat ik het weet zijn ze al de kamer ingelopen en is de deur dicht. ''Oké, dat was duidelijk...'' mompel ik voordat ik weer naast mijn moeder op één van de plastieken stoeltjes ga zitten.

Het is ongeveer twee uur later en Niall zit al een half uur bij Noa binnen en ik heb geen idee wat daar binnen gebeurt. Haar ouders en Harry zijn gaan lunchen bij één of ander duur restaurant in de stad en komen zo meteen weer terug. Maura en Bobby waren even naar buiten een stukje gaan wandelen wat betekent dat ik hier alleen nog met mijn moeder zit. Opeens hoor ik een paar bekende stemmen verderop in de gang. Nog voordat ik ergens over na kan denken komen Luke, Calum en Michael de hoek om gelopen. ''Gasten!'' Ik spring op en ren naar ze toe. Meteen trekken ze me in een groepsknuffel. ''Hoe komen jullie hier?'' ''Met het vliegtuig'' antwoordt Michael blij. ''Ik ben zo blij om jullie te zien'' stamel ik, nog steeds niet beseffend wat er net is gebeurd. ''Hoe gaat het?'' vraagt Luke aarzelend. ''Noa is wakker, de baby is gezond, Niall zit al een half uur binnen bij Noa te praten en haar ouders waren hier net ook maar die zijn nu ergens gaan eten'' zeg ik in één ademteug. ''Zit die gast al een half uur bij haar?'' vraagt Calum ongelovig. Ik knik. ''Zullen we haar anders even gaan verassen?'' grijnst Michael. ''Lijkt me een goed plan.'' Calum geeft hem een highfive terwijl Luke er niet begrijpend bij staat. ''Wat willen jullie nu precies gaan doen?'' vraag ik. ''Als wij nu even heel erg onverwachts binnenlopen, dan is Niall opeens niet meer zo interessant en dan hoef jij je nergens meer zorgen over te maken omdat je er dan gewoon bij kan zijn'' legt Michael uit. ''Jullie zijn geniaal.'' We lopen weer terug naar mijn moeder die opkijkt vanuit haar tijdschrift. ''En jongens, hebben jullie het een beetje makkelijk kunnen vinden?'' glimlacht ze. ''Wacht wat? Jij wist dit?!'' Verbaasd blijf ik staan. ''Ze moesten toch weten naar welk ziekenhuis ze moesten gaan'' zegt ze simpel. ''Je bent geweldig, onthoud dat alsjeblieft.'' Ik omhels haar stevig en druk een kus op haar wang. Daarna maak ik de deur open en loop de kamer in. Luke, Calum en Michael blijven even op de gang wachten totdat ik het signaal geef dat ze binnen mogen komen. Niall zit op de stoel naast het bed en Noa zit rechtop met de baby in haar armen. ''Sorry als ik jullie stoor maar ik heb een verassing voor je'' glimlach ik geheimzinnig. ''Oeh, laat me raden'' zegt ze enthousiast. Niall kijkt me een beetje geïrriteerd aan. ''Ga je gang.'' ''Was er net één of andere beroemdheid in het ziekenhuis en heb je die zo ver weten te krijgen om naar mijn kamer te komen?'' ''Bijna, raad nog eens.'' ''Heb je ijsjes?'' ''Wil je ijsjes?'' lach ik. Enthousiast begint ze te knikken. ''Dan ga ik die zo meteen halen maar dat is nog steeds niet de verassing .'' Ze zucht. ''Ik geef het op.'' Ik maak een seintje naar de deur en vrijwel meteen komen Luke, Calum en Michael naar binnen gehuppeld. ''Nee, dit meen je niet!'' roept Noa verbaasd. Meteen stoppen de jongens met springen. ''Wil je dat we weer weggaan?'' vraagt Michael somber. ''Nee, dat bedoel ik niet maar ik ben gewoon lichtelijk geschokt dat jullie opeens hier zijn'' lacht ze, nog steeds verbaasd. ''Ik dacht dat jij vermist was'' zegt Calum tegen Niall. Even lijkt hij van zijn stuk gebracht maar snel hersteld hij zich. ''Klopt, maar ik ben er weer.'' ''Leuk.'' Hij loopt naar de andere kant van het bed en knielt neer bij de baby. Luke en Michael gaan er ook bijstaan en kijken beiden liefkozend naar het kleine wondertje in Noa haar armen. ''Heeft hij al een naam?'' vraagt Luke. Niall wordt opeens totaal genegeerd, maar toch blijft hij op het stoeltje zitten. ''Nog niet, maar ik heb er wel al een paar in mijn gedachten. Nu maar hopen dat Ash die ook mooi vindt'' glimlacht ze en knipoogt naar mij. ''Maar hij is wel echt prachtig'' mompelt Calum zachtjes en wrijft over het kleine armpje. ''Volgens mij begint er hier iemand plannen te krijgen'' grinnikt Luke. ''Ja, maar daar heb je eerst een vriendin voor nodig'' antwoordt Calum vijandig. Calum en meisjes is altijd al een gevoelig onderwerp geweest nadat hij uit elkaar ging met Lilly na twee jaar. Hij was toen pas vijftien maar hij was er echt kapot van en sinds toen heeft hij nooit meer een relatie gehad. ''Heb jij al een aantal namen bedacht?'' vraagt Noa als ze de baby overgeeft aan Calum die hem voorzichtig in zijn armen houdt. ''Ik heb wel over wat nagedacht, maar ik denk dat het beter is dat we dat bespreken als we even alleen zijn.''