The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 9

Het is woensdag ochtend. Om twaalf uur vertrekt het vliegtuig en Harry vond het zo nodig om al om zeven uur (!) 's ochtends op te staan. Voor mijn gevoel zit ik al een uur op de rand van mijn bed als een zombie voor me uit te staren maar volgens mijn wekker zijn pas tien minuten verstreken. ''Noa schiet op je moet ook nog eten!'' klinkt de stem van Harry. ''Ja ja, ik ben me al aan het aankleden!'' roep ik terwijl ik me moe achterover laat vallen. ''Je ligt nog steeds op je bed dus niet liegen!'' Waarom kent hij me toch zo goed? Met frisse tegenzin sta ik op en begin met aankleden. Gelukkig was ik gisteravond zo slim om alvast een setje kleding klaar te leggen zodat ik daar nu niet meer over hoef te stressen. Een zwarte broek met een wit shirtje en een bordeaux rood vest wordt mijn outfit voor vandaag. Mijn buik is duidelijk te zien in het T-shirt maar als ik het vest dicht doe valt het al wat minder op. Sneller dan ik dacht ben ik klaar met aankleden en loop door naar de badkamer om mijn gezicht te wassen en mijn haren te doen. Ik besluit om mijn haar in een simpele hoge staart te doen en verder geen make-up te gebruiken aangezien ik uit ervaring weet dat het na een vliegreis toch op plekken komt te zitten waar het niet hoort. Plotseling dringt de geur van versgebakken broodjes mijn neusgaten binnen en vrijwel automatisch loop ik naar de keuken. Daar tref ik Harry aan die net een plaat met broodjes uit de oven haalt. ''Dit is ook echt de enige manier om jou uit je kamer te halen'' lacht hij. ''Ben blij dat je zo je trucjes kent.'' Ik pak een doos met beleg uit de koelkast en ga aan de keukentafel zitten. ''Hoe laat moeten we op het vliegveld zijn?'' ''Tien uur.'' ''Waarom moeten we altijd zo lang van tevoren daar zijn?'' zucht ik. ''Weet ik veel, zo stond het in die info mail.'' Ik pak een plakje kaas uit een van de dozen die ik net op tafel heb gezet en doe het op mijn broodje. ''Nu maar hopen dat alles goed gaat.''

Harry en ik lopen de grote hal van het vliegveld binnen. Na wat ophef over file en het veel te dure parkeerticket zijn we alsnog op tijd aangekomen in de vertrekhal. Ik kreeg net nog een berichtje van Ashton dat hij en zijn moeder er al waren en dat ze bij de ouders van Niall stonden. Blijkbaar is het dus traditie geworden dat ik altijd de laatste ben. ''Waar staan ze?'' ''Bij de Starbucks'' antwoord ik. ''Hoe kan het ook anders'' lacht Harry. We zijn al een eindje aan het lopen en het verbaasd me hoe groot de hal eigenlijk wel is. ''En waar ligt de Starbucks?'' vraagt Harry verward als we er nog steeds geen zijn tegengekomen. Opeens duikt het grote logo op en verschijnt er meteen een glimlach op mijn gezicht. ''Daar'' zeg ik en wijs naar het terrasje dat buiten de winkel staat. Plotseling zie ik Ashton zijn grote bekende blauwe koffer en dan zie ik ook de rest zitten. ''Niet zwaaien, ik ga proberen om Ashton zijn frappuccino te stelen'' zeg ik, laat mijn koffer los en loop zonder iets te zeggen naar hem toe. Hij zit met zijn rug naar me toe gedraaid wat goed uitkomt. Ik tik op zijn rechterschouder en zodra hij omdraait doe ik een stap naar links en pak zijn beker van tafel. Verward draait hij zich weer terug en als hij ziet dat zijn frappuccino weg is draait hij naar mijn kant. Zijn verwarde blik veranderd al snel naar een grijns. ''Ik had het kunnen weten, kom hier.'' Ashton pakt de beker uit mijn hand, staat op en omhelst me. ''Ik ben bang'' mompel ik zachtjes tegen zijn trui aan. ''Geen zorgen, we zijn allemaal bij je'' fluistert hij tegen mijn haren aan. ''En wat als er iets gebeurt met de baby?'' ''In Parijs hebben ze wel vaker een zwangere vrouw geholpen of een kind op de wereld gezet, dus maak je daar maar geen zorgen over.''

We hebben onze koffers afgegeven bij de incheckbalie waar we ook nog een aantal papieren moesten invullen die we blijkbaar vergeten waren. Nu is het tijd om langs de douane te gaan en ik weet niet wat 't is maar ik ben altijd zenuwachtig voor zo'n moment. Terwijl ik weet dat ik niks te verbergen heb ben ik toch altijd bang dat ze iets bij me vinden of dat ze me 'verdacht' vinden omdat ik zo zenuwachtig doe. Iedereen staat netjes in een rij opgesteld en één voor één gaan ze door het detectiepoortje. Maura, Bobby, Anne-Marie en Ashton staan al aan de andere kant op ons te wachten. Het is mijn beurt en ik begin al onregelmatiger te ademhalen. Ik loop rustig door het poortje en alles waar ik bang voor was gebeurde. Een pieper gaat af. De douanier die bij het poortje staat zucht. ''Het is niet de bedoeling dat u uw handbagage mee door het poortje neemt.'' Verward kijk ik naar mijn hand waar ik inderdaad nog mijn kleine trolley in heb. ''Sorry'' mompel ik zachtjes. Ik geef mijn trolley aan de douanier die hem vervolgens door één of ander scanapparaat laat gaan. De man gebaart dat ik weer door het poortje kan lopen en nu gaat er gelukkig geen alarm af. Dan krijg ik mijn trolley weer in mijn handen geduwd en kan ik doorlopen. Al snel komt ook Harry achter me aan en lopen we door naar de goede gate. ''Enne, had je een beetje problemen bij de douane?'' lacht Ashton als hij naast me komt lopen. ''Waag het niet om het te vragen anders ga ik schreeuwen'' sis ik.

Twee uur later land het vliegtuig in Parijs. ''We zijn er'' zucht ik opgelucht. Langzamerhand begint iedereen op te staan en hun handbagage te pakken. Deze keer moeten we via buiten het vliegveld in wat nu best wel nadelig is aangezien het regent. ''Ik dacht dat Engeland regenachtig was maar Parijs kan er ook wat van'' zucht Harry achter me. ''Je komt hier nu niet voor een vakantie hè, je bent hier om je beste vriend te zoeken'' zeg ik stellig. Hij kijkt me geschrokken aan terwijl Maura die achter Harry staat haar best moet doen om haar lach in te houden. ''Hormonen'' mompel ik zachtjes. We volgen de rest van de passagiers naar buiten. De stewardessen die bij de uitgang staan glimlachen vriendelijk als we naar buiten lopen. Ik heb altijd zo'n zin om extra boos te kijken wanneer iemand zo nep vriendelijk doet. Geen idee hoe het komt maar het zal wel aan mij liggen. Als we eenmaal weer in het gebouw zijn zijn we allemaal kleddernat. ''Nu maar hopen dat de rest van de week niet zo verschrikkelijk wordt als onze aankomst'' zegt Anne-Marie. Gelukkig komen we nu wel zonder problemen door de douane en hebben we ook al snel onze bagage gepakt. ''Zullen we anders hier meteen beginnen met rondvragen en posters ophangen?'' oppert Harry. ''Ik denk niet dat rondvragen een goed idee is aangezien hier elke dag verschillende mensen zijn, maar we kunnen wel wat personeel vragen of ze wat hebben gezien en of we de posters mogen ophangen'' zeg ik. ''Ik denk inderdaad dat dat een goed idee is. Zullen we nu beginnen?''

*POV Niall*

Vandaag op woensdag middag heb ik besloten om gewoon een wandeling te maken door het stadscentrum. Gisteren heb ik een stadstour gedaan met een gids die alles heeft uitgelegd. Daardoor ken ik nu een beetje de weg en hoop ik dat ik alles kan vinden en niet verdwaal. Met mijn muts ver over mijn oren getrokken loop ik stevig door om mezelf warm te houden. Het mag dan wel al halverwege Januari zijn maar het lijkt nog steeds begin December. Opeens duikt het logo van Starbucks op en krijg ik een idee. Tijd voor een warme chocolademelk en een muffin. Ik loop naar binnen en het valt me op hoe rustig het is. Er staat maar één persoon bij de kassa iets te bestellen en er zitten ongeveer vijf mensen aan een tafeltje iets te drinken. Door het temperatuurverschil tussen binnen en buiten beslaat de binnenkant van mijn bril waardoor mijn blikveld wordt belemmerd door een waas. Zuchtend ga ik in een hoekje staan en probeer met de zoom van mijn trui mijn bril schoon te vegen. Na wat geklungel kan ik er weer wat door zien en zet hem weer op. De persoon die net nog aan het bestellen was zit al uitgebreid aan een tafeltje en de persoon achter de kassa kijkt me afwachtend aan. Mijn wangen kleuren rood en aarzelend loop ik naar de balie. ''Een grote chocolademelk en een muffin'' zeg ik in mijn beste Frans. Gisteren heb ik een Engels- Frans woordenboek gekocht en zo nu en dan probeer ik Frans te praten in plaats van Engels aangezien ze hier soms nog best wel moeilijk over kunnen doen. ''Naam?'' ''Niall.'' De man kalkt wat op de kartonnen beker en schuift hem dan door naar een meisje dat bij alle apparaten staat. Na enkele seconden is mijn drankje klaar en kan ik afrekenen. Voor de zekerheid neem ik nog een extra kartonnetje voor mijn beker zodat ik me niet verbrand. Ik neem plaats aan een tafeltje en zet mijn rugzak naast me op een stoel neer. Gabriëlla, Marta en ik hebben ons Disneyland uitje gepland op vrijdag waardoor ik morgen, zaterdag en zondag nog genoeg tijd heb om de stad beter te verkennen. Vanochtend ben ik even langs geweest bij een toeristenbureau en heb ik een aantal foldertjes gehaald die ik nu bij me heb. Voorzichtig neem ik een slok van mijn chocolademelk waar ik me lichtelijk aan verbrand aangezien die nog veel te heet is. Zuchtend zet ik hem weer terug en besluit eerst wat foldertjes te lezen. De eerste die ik uit mijn tas haal is eentje van Disneyland. Prima, dan kan ik meteen kijken hoe duur alles is en hoeveel verschillende tickets er zijn. Zodra ik het foldertje opensla komen de prijzen me al tegemoet en kan ik niets anders doen dan schrikken. De prijzen verschillen tussen de zevenenveertig en negentig euro en je kan kiezen welk van de twee parken je kan bezoeken. Om eerlijk te zijn heb ik geen flauw idee hoe dit werkt dus laat ik dit maar aan Marta over aangezien zij hier al een tijdje woont.

*POV Noa*

Na een uur op het vliegveld te hebben rondgelopen en uiteindelijk bijna weggestuurd te worden komen we na een half uur rijden aan bij het hotel. We hebben besloten dat Anne-Marie ons moest gaan inchecken aangezien zij het beste Frans van ons zessen kan spreken. Een paar minuten later komt ze terug met drie sleutels. ''We gaan eerst allemaal naar onze kamers en frissen ze ons misschien even op, en dan komen we naar het restaurant en dan maken we een plan. Oké?''