The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 16

*POV Niall*

Om acht uur 's avonds komen we weer aan bij het appartement van Marta. De hele terugreis heeft ze alleen met Gabriëlla zitten te praten over iets wat ik niet kon verstaan en nu lijkt ze me wel te negeren. Ik heb besloten om het te laten voor wat het is en gewoon verder te gaan met alles. Daarom vertrek ik ook al vanavond in plaats van zondagochtend. Ik heb het ze nog niet verteld, maar ja, hoe wil je dat ook doen als ze allebei niet van elkaars zijde afwijken. ''Ik ga meteen slapen, doei'' zucht Gabriëlla en loopt meteen haar slaapkamer in. Oké, dat ging snel.... Marta loopt zonder iets te zeggen door naar de woonkamer. Geïrriteerd loop ik achter haar aan. ''Wat is er aan de hand?'' vraag ik wanneer ze op de bank ploft. ''Niets'' zegt ze kortaf. ''Ik vertrek zo meteen al.'' ''Wat?!'' Geschrokken kijkt ze op. ''Ik wil nog ergens anders naartoe voordat ik naar Brussel vertrek en ik besef me net dat ik daar ook prima kan slapen.'' ''Waar ga je dan naartoe?'' ''Dat gaat jou niks aan.'' Even lijkt ze beledigd maar ze herstelt zich snel weer. ''Waar heb je opeens last van?'' ''Dat kan ik beter aan jou vragen.'' Een zucht van tegenzin klinkt maar dan begint ze te vertellen. ''Ik heb een vriend, maar hij zit al een half jaar in Cambodja om weeskinderen te helpen. Op sommige momenten mis ik hem heel erg en dan kan ik wel eens domme dingen doen.'' Beschaamd kijkt ze naar de grond. ''Waarom heb je dat niet meteen verteld?'' ''Als jij een meisje tegenkomt dan zeg je toch ook niet meteen dat je al een relatie hebt?'' Daar had ze een punt. ''Sorry dat ik zo impulsief was.'' Ik ga naast haar op de bank zitten. ''Maar waarom ga je dan nu al weg?'' ''Ik wil nog even langs bij Noah in het ziekenhuis, kijken hoe het gaat.'' ''Ja maar je ouders zijn daar toch ook, dan weten ze toch dat je hier bent?'' ''Klopt, maar dat moet dan maar. Noah haar welzijn gaat me op het moment even boven alles.'' Een blos kleurt mijn wangen. ''Vind je haar soms leuk?'' lacht ze. ''Ze is al bezet, waarom denk je anders dat ze nu ligt te bevallen? Dat is echt niet mijn schuld hoor.'' Marta lacht. ''Weet je naar welk ziekenhuis je moet gaan?'' Twijfelend schud ik mijn hoofd. ''Gelukkig voor jou ben ik al een keer met een ambulance afgevoerd vanuit Disneyland en weet ik precies waar je naartoe moet.'' ''En wat heb je toen uitgespookt?'' Een glimlach verschijnt op haar gezicht als ze eraan terugdenkt. ''Ik ben uit de olifantenmolen gevallen. Een gebroken arm was het resultaat'' lacht ze. ''En dan maar zeggen dat ik de avonturier hier ben.'' ''Dat ben je ook, met je oh zo avontuurlijke reis uit Engeland waar niemand vanaf weet.'' ''Daar heb je gelijk in, maar wil je me nu alsjeblieft vertellen naar welk ziekenhuis ik moet?'' ''Ik breng je wel met de auto, op dit tijdstip wil je echt niet meer in de metro zitten.'' Ze staat op om haar autosleutels te pakken. Meteen pak ik mijn sporttas, die al die tijd naast de bank stond, en loop achter haar aan. ''Kan ik Gabs nog even doei zeggen?'' fluister ik als we in de gang staan. ''Je kan het proberen maar ik ben bang dat ze al lang in dromenland is, en dan kan het nogal lastig zijn om haar daar nog uit te krijgen.'' ''Dan bel ik haar morgen wel, laten we gaan.''

*POV Ashton*

We zitten pas een half uur te wachten maar ik word nu al gek. Harry komt net aanlopen met een 'nieuwe lading' koffie. ''Dank je.'' Ik zet het gloeiend hete bekertje aan mijn lippen en giet het in één keer naar binnen. ''Doe je alsjeblieft een beetje rustig? Zo meteen lig je hier nog met brandwonden in je keel.'' Mijn moeder pakt het bekertje uit mijn handen en gooit het in de prullenbak naast haar. ''Sorry, ik word gewoon zo zenuwachtig van al dit gedoe'' verontschuldig ik mezelf. ''Dat kan ik me voorstellen, maar op het moment is er helaas niets wat je kunt doen dus doe jezelf en de rest hier alsjeblieft een plezier en blijf een beetje rustig.'' Ze slaat beschermend een arm om me heen en zuchtend laat ik me tegen haar schouder aanvallen. Wat moet je toch op zulke momenten zonder je moeder?

''Moeten we haar ouders niet inlichten dat ze ligt te bevallen?'' vraagt Maura opeens. ''Dat heb ik al gedaan maar ze kunnen niet zo snel hiernaartoe komen'' antwoordt Harry. ''Oh ja, daar had ik even niet aan gedacht.'' Beschaamd neemt ze nog een slok van haar thee. ''Ben ik dan wel welkom?'' Opeens klinkt een hele bekende stem van links en iedereen draait zich om. De persoon waar we al dagen naar opzoek zijn staat gewoon voor ons. Helemaal uit zichzelf naar ons toegekomen. ''Mijn jongen!'' Maura springt op, rent naar hem toe en vliegt om zijn hals. Bobby staat iets minder snel op dan zijn vrouw maar mengt zich vervolgens ook in de omhelzing. ''Is dat Niall?'' fluistert mijn moeder niet begrijpend. Ik knik langzaam, niet wetend wat ik van dit hele tafereel moet denken. Wij zitten hier in de shit dankzij hem, en dan denkt hij even leuk te komen opdagen alsof er niets aan de hand is? Ik probeer mijn woede te onderdrukken om het geluk van Maura en Bobby niet te verpesten. '''Waar heb je al die tijd gezeten?'' stamelt Maura. Aan haar stem te horen huilt ze. ''Dat is een lang verhaal dat ik maar al te graag vertel maar op het moment wil ik maar één ding weten'' zegt hij en probeert zich los te maken uit de 'wurggreep' van zijn moeder. ''Hoe is het met Noa?'' Vragend kijkt hij mijn kant op. ''Niet goed'' antwoord ik stug. ''Wat is er dan aan de hand?'' bezorgt kijkt hij naar de rest. ''Ze ligt nu op de OK voor een keizersnede'' antwoordt Harry. Hij neemt het gesprek van me over en Niall gaat naast hem zitten om verder te praten. Ik besluit om Luke, Calum en Michael in te lichten over de situatie, en pak mijn telefoon uit mijn broekzak.