The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 13

*POV Niall*

Om kwart over tien lopen we langs de kassa van het park. ''We hebben de opening gemist'' zucht Marta teleurgesteld. ''Welke opening?'' vraagt Gabriëlla. ''De opening met alle Disney figuren en Mickey en Minnie die de poort openmaken en dan met iedereen op de foto gaan.'' ''Maar we kunnen toch alsnog met ze op de foto als we ze tegenkomen?'' vraag ik. ''Ja, maar dan heb je weer van die irritante huilende kinderen voor je die door hun ouders worden gedwongen om te lachen of een beetje leuk te doen'' zucht Marta. ''We zien wel of we iets tegenkomen, en anders kunnen we nog altijd een foto photoshoppen met Mickey Mouse zodat het lijkt dat we hem toch hebben gezien'' grinnik ik. ''Oh my god!'' gilt Gabriëlla opeens hysterisch. Ze wijst naar een winkeltje waar ze allemaal Disney spulletjes verkopen. ''Denk jij hetzelfde als wat ik denk?'' grijnst ze naar Marta. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht en tegelijkertijd rennen ze naar de winkel toe. Beduusd blijf ik staan. Waar sloeg dat nu op? Ik loop een stukje richting de winkel en besluit dan om even buiten te blijven wachten. Het zou wel leuk zijn om iets te kopen als souvenir of zo, maar als ik iets koop wil ik het daarna wel blijven gebruiken en als ik een Mickey Mouse muts of handschoenen koop weet ik zeker dat ze ergens achter in de kast belanden. Vijf minuten later komen Gabriëlla en Marta weer enthousiast naar buiten met beide een plastic tasje in hun handen. ''Wat hebben jullie gekocht?'' lach ik als ik hun blije hoofden zie. ''Dit.'' Ze laten allebei een Minnie Mouse diadeem zien die ze vervolgens op hun hoofd zetten. ''Ik had het kunnen weten.'' Ik wil weer verder lopen als ik opeens word tegengehouden. ''We hebben ook nog iets voor jou'' zegt Gabriëlla geheimzinnig. Ze haalt iets uit het tasje en het gene waar ik net al een klein beetje bang voor was komt tevoorschijn. Een Mickey Mouse diadeem. ''Nu hoor je er ook bij!'' roept Marta enthousiast. Met een nep glimlach zet ik hem op mijn hoofd en bedank ze. ''Hoe oud waren jullie ook alweer?''

Na zo'n twintig minuten rond te hebben gelopen komen we erachter dat bij bijna elke attractie wel een wachtrij staat van langer dan een half uur. ''Zullen we dan toch maar ergens ingaan in plaats van een beetje doelloos rond te blijven lopen?'' vraagt Gabriëlla aarzelend. ''Ik stem op dat ding!'' roep ik en wijs naar een grote angstaanjagende toren waar met grote letters 'The Tower of Terror' opstaat. ''Dat is een vrije val'' mompelt Marta zachtjes. ''Leuk toch?'' zeg ik blij. Ik zie dat ze allebei een beetje bang zijn, wat mij alleen nog maar blijer maakt. Op één of andere manier moet ik ze toch in dat ding zien te krijgen. Opeens gaat een luik in de toren open en zoeft er een soort kooi langs. Een luid gegil klinkt en de uitdrukking op de gezichten van Marta en Gabriëlla wordt alleen nog maar angstiger. ''Kom.'' Ik pak ze bij hun polsen vast zodat ze zich niet zo makkelijk kunnen losrukken en trek ze mee naar de ingang. ''Nee, laat me los!'' ''Ik ben nog niet klaar om te sterven!'' klinkt het hysterisch achter me. ''Doe niet zo hysterisch, je gaat er heus niet dood aan'' lach ik. We lopen het gebouw in en worden begroet door twee lijkbleke bellboys. Een angstkreetje klinkt achter me wat mij alleen nog meer plezier oplevert. Ik moet toegeven dat de binnenkant inderdaad wat angstaanjagender uitziet dan de buitenkant, maar als ik dat nu ga vertellen willen Marta en Gabriëlla zich meteen omdraaien en is het feest helemaal voorbij. Er komt al een hele groep achter ons aan gelopen wat betekent dat ze niet meer kunnen weglopen en ik ze los kan laten. ''Zo, en nu nog drie kwartier wachten'' zeg ik enthousiast. ''Moeten wij hier zo lang gaan wachten in deze creepy ruimte?!'' roept Marta hysterisch. Sommige mensen kijken haar vreemd aan. Er klinkt een dreun door de ruimte en er ontstaat een stofwolk. ''Wat was dat?'' Iedereen kijkt angstig om zich heen. In het midden van de wachtrij staat een kleine liftschacht waar opeens de deuren van open gaan. Door de dikke rookwolk komen opeens vier mensen tevoorschijn. Ze zijn allemaal erg wit, hun haren zitten door elkaar en hun kleren zijn helemaal gescheurd. ''Zeg alsjeblieft niet dat dat de uitgang is en dat wij er ook zo uit komen te zien'' piept Gabriëlla. ''Dat zijn gewoon acteurs die de mensen in de rij een beetje komen vermaken'' zeg ik simpel. ''Vermaken?! Eerder de stuipen op het lijf jagen.'' Op de muur voor ons begint een beamer een verhaal af te spelen. Volgens mij gaat het over de mensen die net uit de schacht kwamen en om eerlijk te zijn maakt het de sfeer er niet beter op want Marta en Gabriëlla zitten nu als bange puppies aan me vastgeklampt. Mij hoor je natuurlijk niet klagen want het zijn twee hele mooie meisjes maar toch blijf ik aan Noa denken. Diep van binnen hoop ik toch dat ik haar nog ergens zie en dat ze toch naar me op zoek is. Dat durf ik natuurlijk niet hardop toe te geven als iemand me ernaar vraagt, maar toch voel ik het zo. De mensen in de rij beginnen weer te lopen wat betekent dat er weer een nieuwe lading de attractie in mag. We lopen een hoekje om en daar zie ik al de grote poort die naar de attractie leidt. Dat ging toch sneller dan verwacht.

Een kleine tien minuten later gaat de poort weer open en kunnen we door lopen. De grip van Marta en Gabriëlla wordt alleen maar steviger als we de ruimte inlopen waar de banken in staan. We sluiten aan bij de rest van de groep en enkele seconden later zit iedereen op zijn plek en sluit de poort weer. Het licht gaat uit en de veiligheidsbeugels schieten op hun plaats wat een heftig geluid oplevert. Ik voel Gabriëlla ineen duiken terwijl Marta me alweer heeft losgelaten en weer rechtop zit. ''There's no way back'' klinkt opeens een donkere stem. Vrijwel meteen komt de cabine in beweging en gaan we met een rotvaart naar boven. Sommige mensen beginnen nu al te gillen terwijl er nog vrijwel niets aan de hand is. De cabine stopt en de spanning is om te snijden. Nog voordat ik goed kan nadenken zoeft de cabine weer naar beneden en gaan de luiken naar buiten open zodat er wat daglicht te zien is. Nog geen twee seconden later komt de cabine met een verschrikkelijke schok tot stilstand. Dit kan niet goed zijn. Een soort streep van licht valt de cabine binnen wat waarschijnlijk van één van de luiken komt. ''Wat is er aan de hand?'' vraagt Marta geschrokken. ''Is het al afgelopen?'' Gabriëlla zit nog steeds met haar ogen dicht aan me vastgeklampt. ''Nee, helaas nog niet'' mompel ik. Er klinkt een luid geroezemoes door de ruimte en sommige mensen raken in paniek. Een van de werknemers die aanwezig is begint iets in het Frans te vertellen en de enige woorden die ik kan verstaan is 'defect' en 'zo snel mogelijk'. ''Wat zegt hij?'' fluister ik tegen Marta. ''Deze doodskist is defect en ze proberen om zo snel mogelijk iemand te vinden om dit te kunnen fixen.'' Dit is echt een 'tower of terror'.

*POV Noa*

Na twee en een half uur rond te hebben gelopen in het gewone Disneyland besluiten we om naar het andere park te gaan. We kunnen zo vaak heen en weer tussen de twee parken als we maar willen dus leek het ons slim om nu hiernaartoe te gaan omdat het in het andere park nogal druk begon te worden. We lopen Disneyland uit en willen net het andere park ingaan als opeens een brandweerauto het terrein op komt rijden. ''Zou er een ongeluk zijn gebeurt?'' vraagt Bobby geschrokken. ''Of een attractie is kapot en ze moeten mensen eruit gaan helpen'' oppert Maura. Een zenuwachtig gevoel bekruipt me. Wat als Niall een ongeluk heeft gehad? Staat hij in Frankrijk eigenlijk wel als vermist opgegeven? Straks ligt hij ergens half dood in een ziekenhuis, weet niemand wie hij is en spreekt hij de taal niet. Tenminste, daar ga ik dan vanuit omdat iedereen hier in Frankrijk weigert om Engels te praten. ''Zullen we anders even gaan kijken?'' vraagt Harry als we het andere park inlopen. ''Die auto is nu alweer weg, we weten toch niet welke kant hij op is?'' zegt Ashton bedenkelijk. Anne-Marie houdt opeens een jong (waarschijnlijk Frans) koppel aan en vraagt iets. ''Een attractie is kapot en die mensen wat daarin zitten worden nu bevrijd'' zegt ze als ze zich weer bij ons voegt. ''Welke attractie?'' vraag ik. ''The Tower of Terror.''

*POV Niall*

We zitten al een half uur te wachten totdat we worden bevrijd en sommige mensen beginnen al last te krijgen van hun ademhaling. Opeens klinkt er een luide sirene die onze kant op komt. Iedereen kijkt op en allemaal hopen we dat we hier zo snel mogelijk uit kunnen. De werknemer van de attractie krijgt weer een bericht door via zijn walkietalkie. ''Er komt een brandweerauto aan en die zal ons zo snel mogelijk bevrijden.'' ''Zolang hij maar opschiet want ik begin het benauwd te krijgen'' zucht Marta die ondertussen haar jas al open heeft gedaan. Gabriëlla daarentegen zit nog steeds stil voor zich uit te kijken en lijkt wel in shock. ''Hey, is alles oké?'' zeg ik zachtjes en tik tegen haar arm aan. Langzaam schudt ze haar hoofd. Shit, dit gaat echt niet goed zo. Opeens verschijnt er het bovenlichaam van een brandweerman in de opening van het luik. Een zucht van opluchting gaat door de ruimte. Eindelijk hulp. Hij begint (godzijdank in het Engels) uit te leggen wat er allemaal gaat gebeuren en waar we op moeten letten. Eerst gaat hij de veiligheidsbeugels losmaken (want die zaten ook nog de hele tijd vast en het leek wel alsof mijn benen er elk moment af konden vallen) en dan gaat hij bank voor bank de mensen helpen om via de opening naar buiten te kunnen gaan. Niemand heeft een idee hoe hoog we zitten en ik ben bang dat ik zo meteen een rolberoerte krijg als ik eruit mag. De veiligheidsgordels schieten los. ''We gaan rij voor rij steeds één iemand naar buiten laten en beginnen met rij één.'' Lekker dan,wij zitten op de één na laatste rij helemaal aan de linkerkant terwijl ze vooraan aan de rechterkant beginnen. Een man van een jaar of vijfendertig is als eerste aan de beurt en hij lijkt nog vrij rustig. De brandweerman legt hem een aantal dingen uit en dan verdwijnt hij weer door de opening. De man doet precies hetzelfde en dan klinkt er een luid applaus van buiten. Dit kan nog wel even duren.