The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 20

*POV Noa*

Het is zondag en ik mag naar huis. De dokter is een uur geleden hier geweest om wat laatste testjes te doen bij mij en Nash en alles was oké. Mijn moeder heeft gisteren nog een Maxi-Cosi ergens gekocht zodat we Nash vandaag makkelijker mee konden nemen in het vliegtuig. Harry heeft nog een aantal dekentjes ergens kunnen krijgen zodat Nash geen kou hoeft te lijden. Ik zit nu in een rolstoel te wachten met een weekendtas op mijn schoot totdat iedereen er is. Niall en Harry waren naar de wc, Calum en Michael gingen nog snel een broodje halen, Anne-Marie is buiten iets aan het regelen met een taxi van het vliegveld, mijn ouders zijn in hun hotel waarschijnlijk alles aan het inpakken en misschien al op weg naar het vliegveld, Luke en Ashton gingen nog iets doen wat ik niet mocht weten en ik heb geen idee waar Maura en Bobby zijn. Nash ligt nog steeds in zijn bedje te slapen en ik probeer via Facebook een beetje de tijd te doden. Ik vraag me af of al iets op school bekend is over mijn situatie en om eerlijk te zijn ben ik best wel bang voor de reacties van iedereen. Populair was ik sowieso al niet en als ze er nu achter komen dat ik een kind heb vinden ze me helemaal een gestoord mens. De deur gaat open en Calum en Michael komen binnenwandelen met beiden een broodje gehakt in hun handen. ''Ben je alleen?'' vraagt Calum verbaasd. ''Ja, al een kwartier'' antwoord ik geïrriteerd en stop mijn telefoon weg. ''Waar is de rest dan?'' ''De wc, iets regelen met een taxi, in het hotel en iets doen wat ik niet mocht weten'' vat ik kort samen. ''Zal ik die tas voor je dragen?'' biedt Michael aan. ''Als je dat geen probleem vindt?'' ''Natuurlijk niet'' glimlacht hij en pakt de tas van mijn schoot die hij zonder problemen over zijn schouder slingert. ''Zal ik Nash alvast in de Max-Cosi doen?'' vraagt Calum die alweer boven het bedje hangt te kijken. ''Misschien kunnen we hem het beste laten slapen totdat we gaan.'' De deur gaat weer open en Harry en Niall komen binnen. ''Waarom zit je in een rolstoel?'' vraagt Niall die een zak met gummibeertjes zit op te eten. ''Ashton vond dat ik zo goed mogelijk moest uitrusten en de wond op mijn buik nog niet mocht belasten dus ik moest blijven zitten in plaats van lopen'' zucht ik. Vervolgens pak ik de zak uit Niall zijn handen en haal er een hand vol snoepjes uit. ''Dankjewel, dat had ik even nodig'' en geef de zak weer glimlachend terug. ''Waar is hij eigenlijk?'' vraagt Harry. ''Hij ging iets 'geheims' doen met Luke.'' Harry en Niall kijken elkaar even aan en een lichte grijns is op hun gezichten te zien. ''We're back!'' Ashton en Luke komen de kamer ingelopen met een vrolijke glimlach op hun gezicht. ''Moet ik bang worden?'' vraag ik aarzelend. ''Nee, alleen maar heel erg blij want we gaan eindelijk naar huis.'' Ashton wurmt zichzelf langs iedereen door naar het bedje van Nash om hem er vervolgens uit te halen en voorzichtig in de Max-Cosi te leggen. Hij legt nog wat extra dekentjes over hem heen zodat hij het niet koud kan krijgen zodra we zo meteen naar buiten gaan. ''Is iedereen compleet?'' vraagt Luke en kijkt om zich heen. ''Mijn moeder is in de parkeergarage en Mary en Nick zijn op weg naar het hotel. Waar zijn jouw ouders?'' Ashton kijkt vragend naar Niall. ''Die zijn alvast naar het hotel gegaan en hebben alle bagage in de taxi geladen die nu in de parkeergarage bij Anne-Marie staat'' zegt hij. ''Prima, dan zijn we compleet.''

We zitten al een half uur op elkaar gepropt in een tien persoons busje op weg naar het vliegveld en ik begin het warm te krijgen. De Maxi-Cosi met Nash erin ligt op de schoot van mij en Ashton. Voorin zit Anne-Marie naast de chauffeur. Op de eerste achterbank zitten Maura, Bobby, Niall en Harry en op de tweede achterbank zitten Michael en Calum op elkaars schoot, Luke, Ashton en ik met Nash. ''Hoe lang nog?'' vraagt Harry in het Frans. ''Tien minuten.'' ''Ik versta er geen drol van, wat zegt hij?'' vraagt Michael verward. ''Dat we nog tien minuten moeten rijden'' antwoordt Ashton lachend. ''Zo lang nog?! Calum is echt veel te zwaar aan het worden, zo meteen breken mijn benen nog doormidden'' zucht Michael geïrriteerd. Vrijwel meteen krijgt hij een tik tegen zijn hoofd van Calum die hem verontwaardigd aankijkt. ''Jouw benen kunnen gewoon niks hebben omdat ze zo slap zijn'' sist hij en gaat nog uitgebreider zitten.