The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 14

*POV Noa*

We staan al een tijdje (een half uur om precies te zijn) te kijken bij de kapotte attractie. Ze hebben pas zes mensen naar buiten gehaald en ik heb geen idee hoeveel er nog binnen zitten. Ongeveer twintig mensen staan naar het tafereel te kijken. Langzamerhand begin ik het een beetje koud te krijgen. ''Zullen we dat winkeltje even binnengaan? Ik heb het koud en ik weet niet hoelang dit nog gaat duren'' zeg ik tegen Ashton en Harry. ''Natuurlijk.'' ''Ik blijf nog even kijken als je het niet erg vindt.'' Samen met Ashton loop ik naar het winkeltje. De hele winkel is gevuld met Disney spullen voor zowel kinderen als volwassenen. Langzaam lopen we langs alle rijen, rekjes en tafeltjes. Dan zie ik opeens een rekje met allemaal babyspulletjes en begint mijn hart opeens sneller te kloppen. Ik ben nu al vijf maanden zwanger en ik heb nog helemaal niets voor de baby gekocht. Niet dat ik erom sta te springen dat ik over vier maanden op mijn zeventiende een baby krijg maar het is ook alweer niet zo dat ik alleen maar haat voel voor het ongeboren kindje. ''Ash, kom eens....'' Ashton die bij een tafeltje met truien staat te kijken komt mijn kant op. ''Kijk hoe lief.'' Ik houd een paar babysokjes omhoog waar twee Mickey Mouse oortjes opzitten. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. ''Die zijn inderdaad wel erg lief. Het is zo raar om te beseffen dat we nu al samen een kind krijgen. Om eerlijk te zijn had ik dat pas over een jaar of tien ingepland maar ik vind alles goed zolang het maar met jou is.'' Glimlachend zoent hij me. Ik voel dat er een traan over mijn wang glijdt die ik ongezien weg probeer te vegen. ''Hé, nu moet je niet gaan huilen. We zijn in Disneyland dan is huilen verboden, heb plezier'' lacht hij. ''Sorry, het zullen de hormonen wel zijn'' zeg ik beschamend. ''Ja ja, geef die altijd maar weer de schuld.'' ''Zullen we deze dan kopen?'' vraag ik en hou de sokjes omhoog. ''En deze.'' Hij trekt me mee naar het tafeltje waar hij net stond te kijken en wijst twee truien aan. Eén roze en één zwarte. Op de roze staat Minnie Mouse met een half hart in haar handen waar 'together' opstaat en op de zwarte staat Mickey Mouse met de andere helft van het hart waar 'forever' opstaat. ''Dit is echt relationship goals'' lach ik. ''Zullen we ze dan maar kopen zodat we er ook bijhoren en 'cool' zijn?'' vraagt Ashton bloedserieus. ''Dat lijkt me een heel goed idee.'' Hij pakt de twee truien van het tafeltje af en gaat ze samen met de slofjes afrekenen. De medewerker van de winkel stopt de spullen in een schattige kartonnen zak en wenst ons nog een fijne dag. We lopen weer naar buiten en zien dat ze nog steeds bezig zijn met mensen uit de attractie halen. ''Wat als Niall daar niet tussenzit, dan staan we hier voor niets onze tijd te verdoen'' mompel ik. ''Ik heb er ook een beetje een hard hoofd in, wat als hij hier helemaal niet is?'' ''Ik wordt zo gek van al die onzekerheid. We komen op al die mooie plekken en door die onzekerheid kunnen we er gewoon niet van genieten.'' Mijn stem breekt midden in de zin. Vervolgens voel ik een stroom van warme tranen over mijn gezicht gaan. Vrijwel meteen slaat Ashton zijn armen om me heen en drukt me tegen zich aan. ''We gaan hem vinden.''

*POV Niall*

Drie kwartier later is het eindelijk de beurt aan Gabriëlla om eruit te gaan. Al die tijd heeft ze stil voor zich uit zitten kijken met een onregelmatige ademhaling. De brandweerman helpt haar overeind en begeleid haar naar de 'uitgang'. ''We zijn er bijna'' zucht ik. Marta heeft al de afgelopen twintig minuten mijn hand vast en het lijkt wel alsof ze hem niet meer los gaat laten. ''Wil jij zo meteen voor mij? Dan hoef je hier niet alleen te wachten.'' Een opgeluchte zucht klinkt. ''Sorry, maar ik dacht dat je het nooit ging vragen'' glimlacht ze. Sneller dan verwacht komt de brandweerman weer terug en Marta legt snel uit dat zij eerder gaat. Ze wilt opstaan maar ik houd haar tegen. ''Wacht.'' Verward kijkt ze me aan. Dan doe ik waar ik het afgelopen uur al de hele tijd aan heb gedacht. Ik trek haar iets dichter naar me toe en zoen haar. Ze trekt zich geschrokken terug maar dan verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Nog voordat ze iets kan zeggen wordt ze meegetrokken door de brandweerman. Ze willen natuurlijk iedereen zo snel mogelijk uit dit ding hebben. Ik heb besloten om verder te gaan met mijn leven en alles te pakken wat ik pakken kan, en het beste waar ik mee kon beginnen was een vriendin. Marta is net iets ouder dan Gabriëlla en ik merk dat we de laatste dagen wel erg close zijn geworden. Hetgeen waar ik me nu op wil gaan richten is het vergeten van het afgelopen half jaar en alle fouten die ik heb gemaakt. Het liefst wil ik nu nog heel Europa rondreizen (met of zonder Marta) en de wereld en mezelf ontdekken. Ik ben benieuwd of ze er zo meteen iets over zegt tegen Gabriëlla. De brandweerman is weer terug en er zitten nog maar vijf mensen in de bank achter me te wachten. Helemaal in de linkerhoek zit een meisje van vijftien jaar met rooddoorlopen ogen voor zich uit te kijken. Volgens mij zit ze hier helemaal in haar eentje en is ze doodsbang. ''Kun je haar alsjeblieft nu helpen? Ik wacht wel tot hierna'' zeg ik tegen de man. Hij zucht geïrriteerd en loopt dan om naar de andere bank. Ik mag dan wel al twee keer voor dit hebben gevraagd, maar iemand met een beetje gevoelens zou hetzelfde hebben gedaan. Het meisje kijkt verward naar de brandweerman als hij haar uitlegt wat er aan de hand is. Vervolgens staat ze op, komt ze naar me toe en omhelst ze me. ''Thank you, you're awesome.'' Ze loopt met de brandweerman weer mee naar het luik en steekt nog een keer haar duim op voordat ze naar beneden verdwijnt. Ik vraag me af wat Gabriëlla en Marta denken als ze opeens zien dat niet ik maar een onbekend meisje de hoogwerker afkomt. Maar ik kon het natuurlijk ook niet maken om haar als laatste hier doodsbang te laten zitten, terwijl de rest (en de medewerkers!) al buiten zijn. Er zitten nog vier volwassen mannen achter me die nergens last van lijken te hebben. Ze zijn alle vier Franstalig en het lijkt wel alsof ze grappen aan het maken zijn, waar ik natuurlijk niets van kan verstaan. De brandweerman is weer terug en loopt nu voor de derde keer naar me toe. ''Wil je deze keer wel mee of moet ik hem ook voor laten?'' Hij wijst naar een dikke man met snor achter me die begint te lachen. Ik heb geen idee wat hij zegt en sta zuchtend op. Stomme Fransen en hun niet grappige humor. We lopen naar het luik waar ik het bakje van de hoogwerker al doorheen kan zien. Het is nog best wel een stuk voordat je goed in het bakje staat waardoor je een stukje moet gaan hangen. Ik zie nu pas hoe hoog we zitten wat een zenuwachtig gevoel bij me opwekt. ''Komt er nog wat van?'' De brandweerman staat al in het bakje en kijkt me afwachtend aan. Ik had helemaal niet gezien hoe hij nu precies in het bakje is geklommen en ik kan natuurlijk niet vragen om het even opnieuw te doen. Ik laat me op mijn buik zakken en schuif zo achterstevoren het bakje in. De man kijkt me verward aan maar laat dan toch de hoogwerker weer omlaag gaan. Ja wat, zo kan het toch ook? Dan herinner ik me weer een punt op mijn bucketlist. 'Zwaaien als een koning die op staatsbezoek is wanneer ik wordt gered uit een attractie of andere benauwde positie.' Ik begin naar iedereen te zwaaien die naar het tafereel staan te kijken. De brandweerman kijkt me aan alsof ik gek geworden ben maar ik ga gewoon lekker door. Ik zie dat ze zwarte schermen om de attractie hebben geplaatst waarachter een ambulance staat en een paar mensen worden geholpen die op opklapbedjes zitten. Dan zie ik ook Marta en Gabriëlla op een opklapbedje zitten en tot mijn grote verbazing heeft Gabriëlla een zuurstofmasker voor haar mond geklemd. Het bakje staat weer veilig op de grond en vrijwel meteen maakt de brandweerman het deurtje open zodat ik eruit kan en hij zo snel mogelijk weer naar boven kan gaan om de rest te 'redden'. Ik spring uit het bakje en kijk om me heen. Er staan vijf opklapbedjes waar een aantal mensen opzitten die worden behandeld door wat verplegers van de ambulance. De meeste hebben ademhalingsproblemen of zijn helemaal in shock. Marta is al aan het zwaaien dat ik naar ze toe moet komen maar dan zie ik het meisje zitten die ik net heb voorgelaten. Ze zit op een stoel bij de ambulance en wordt onderzocht. Ik gebaar naar Marta dat ik eerst daar even naartoe ga.

*POV Noa*

Harry, Ashton, Maura, Bobby en Anne-Marie staan nog steeds te kijken terwijl ik in mijn eentje even op een bankje ben gaan zitten. Vanaf hier heb ik nog een vrij goed overzicht van wat er aan de hand is en steeds wordt er weer iemand via de hoogwerker naar beneden gehaald. Verschillend van doodsbang tot helemaal in paniek tot laaiend enthousiast. Nu komt er een jongen van een jaar of zesentwintig met een Mickey Mouse diadeem op naar beneden. Hij zwaait om zich heen alsof hij net één of andere prijs heeft gewonnen. Dan herinner ik me opeens weer een gesprek dat ik had met Niall. Het was 's avonds laat en ik kon niet slapen dus besloot ik hem een berichtje te sturen aangezien ik weet dat hij zijn telefoon altijd heeft aanstaan en altijd wel toe is aan een goed gesprek. We hadden het over dingen die op onze bucketlist stonden en als ik het me goed herinner was eentje van hem 'zwaaien als een koning die op staatsbezoek is wanneer ik wordt gered uit een attractie of andere benauwde positie.' Dan zie ik ook zijn blonde (wilde) haar en zijn donkergroene jas. Ik hoop dat mijn verbeelding nu niet weer op begint te spelen. Snel probeer ik een idee te verzinnen om achter de zwarte schermen zien te komen. Een goed idee schiet te me te binnen en ik loop zo snel mogelijk naar de groep toe. ''Hé ben je er weer?'' vraagt Ashton blij en slaat een arm om me heen. ''Ja, en ik weet niet of jullie het hebben gezien maar....'' ''Zag je die gast net zo staan zwaaien? Echt gaaf'' lacht hij. ''Weet je wel wie dat was?'' ''Je moet er maar opkomen op zo'n moment'' grinnikt Harry. Ik word volkomen genegeerd. Dan voel ik opeens dat mijn broek van onderen nat begint te worden. Ik sta toch niet te plassen? Dan dringt het tot me door. ''Mijn vliezen zijn gebroken!''