The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 6

''En toen zei hij dus dat hij weer naar huis zou gaan?'' Ik knik. De privédetective die mijn ouders hebben ingehuurd schrijft alles op op zijn laptop. ''En hoelang was dat geleden?'' ''Vier maanden.'' Niall zijn ouders zijn ook naar het huis van mijn ouders gekomen om te praten. ''Is hij diezelfde avond thuis gekomen?'' Maura knikt zachtjes. Het is duidelijk te zien dat ze het er erg moeilijk mee heeft met de onwetendheid over het welzijn van haar zoon. ''Hoelang is hij thuis gebleven?'' ''Ongeveer een maand'' mompelt ze. ''Heeft hij toen iets gezegd over waar hij naartoe ging?'' ''Hij vertelde dat hij hiernaartoe zou komen.'' ''En is hij hier ook aangekomen?'' Nu richt de man zich weer tot mij. Ik schud mijn hoofd. Gek word ik van al die vragen waar ik het antwoord al op weet. Waarom zou deze man wel verder komen met precies dezelfde antwoorden die wij al hadden? ''Misschien een rare vraag, maar wat bent u nu precies aan het doen? Deze informatie was ons ook al bekend'' bemoeit Ashton zich er nu ook mee. De hele tijd had hij naast me gezeten, mijn hand vastgehouden en geen woord gezegd. ''Ik doe mijn werk'' zegt de man bot. Het is een geluk dat mijn ouders deze man betalen anders had ik hem al lang het huis uitgezet.

Twee uur (!) later is de man weg en zitten mijn ouders, die van Niall, Harry, Ashton en ik op de bank. ''Wat zijn we hier nu eigenlijk wijzer van geworden?'' vraagt Harry. ''Normaal gesproken verzamelen privédetectives altijd eerst informatie en gaan ze dan pas op onderzoek uit'' antwoordt mijn vader simpel. ''Moeten we dan zo lang gaan zitten wachten totdat die halve gare eindelijk een oplossing heeft gevonden?!'' roep ik verontwaardigd. ''Noa doe alsjeblieft even normaal'' sist mijn moeder boos. ''Eigenlijk vind ik wel dat ze gelijk heeft, hoelang gaat het eigenlijk duren voordat er echt iets gaat gebeuren?'' zegt Bobby. ''Dat is moeilijk te zeggen, ligt eraan hoe snel hij meer informatie weet te vinden'' antwoordt mijn moeder. ''Kunnen we niet gewoon naar de politie gaan?'' oppert Ashton. ''Die zullen niet zoveel doen, aangezien hij al volwassen is en zelf is vertrokken'' antwoordt Maura. ''Ja maar als hij toch zelf is vertrokken, is het toch niet zo erg?'' zegt mijn moeder. Niall zijn ouders kijken haar ontzet aan en ik kan zelf ook niet geloven wat ze net heeft gezegd. ''Hoe kun je nu weer zoiets zeggen?'' sis ik. ''Hij is toch oud genoeg om zelf keuzes te maken?'' ''Stel je eens voor dat Harry zou vertellen dat hij bij een vriend zou blijven voor één week. Na twee weken is hij nog niet terug en je kunt hem op geen enkele manier bereiken. Hoe zou je je dan voelen?!'' Ze kijkt me met grote ogen van verbazing aan. ''Uit m'n ogen. Nu.''

Twee uur later zijn we weer terug in het appartement. Ashton was met ons meegekomen en de ouders van Niall zijn ook weer naar huis gegaan. Ik vond het zo rot voor Maura en Bobby dat mijn ouders zo onredelijk deden. Toen we werden weggestuurd bij mijn ouders zijn Niall zijn ouders meegegaan en hebben we daarna nog iets gedronken bij een cafeetje. We hebben besloten om te stoppen met de privédetective en zelf te gaan zoeken. Morgen zouden zijn ouders naar het politiebureau gaan om Niall als vermist op te geven. Harry, Ashton, de andere jongens en ik zouden daarna flyers gaan ophangen hier in de buurt, in de hoop dat iemand hem nog heeft gezien. Ashton en ik liggen op de bank. Harry moest nog even naar de supermarkt, wat dus betekent dat we alleen zijn. Ik lig de hele tijd met mijn telefoon te spelen en kijk om de minuut of Niall online is. Maar ik krijg steeds hetzelfde antwoord. 2 oktober om half vier 's nachts. ''Je maakt je echt zorgen hè?'' zegt Ashton zachtjes. Ik knik en laat mijn telefoon uit mijn hand glijden die met een zachte plof op de bank terecht komt. ''Het is toch vreemd dat de laatste keer dat hij online was, midden in de nacht was? Alsof hij nog om hulp wilde vragen maar toen opeens zijn telefoon leeg was, of iets anders verschrikkelijks.'' Hij drukt een kusje op de zijkant van mijn hoofd en wrijft zachtjes over mijn arm. ''We gaan alles doen wat we kunnen doen om hem heelhuids terug te krijgen.''

Een week nadat we Niall als vermist hebben opgegeven hebben we pas tien meldingen binnen gekregen. Hij zou nog op het station in Londen te zien zijn geweest en nog bij een bakkerij hier in de buurt. Ik blijf me de hele tijd afvragen waarom hij in Londen zou zijn. Zou hij daar vrienden hebben? Of zal hij vanaf daar verder reizen naar weet ik veel waar? Op het moment zijn Ashton en ik bij gymles. Ik zit aan de kant te kijken door één of ander smoesje omdat ik mijn enkel heb verstuikt met rennen. De leraar keek me eerst vreemd aan aangezien hij weet dat ik totaal geen sportief type ben en nooit vrijwillig zou gaan rennen maar door mijn oh zo geweldige acteerkunsten (en het verband dat ik om mijn enkel heb gedaan in de pauze) geloofde hij me toch en kon ik aan de kant gaan zitten. De klas is nu bezig met het onderdeel turnen waarbij ze over één of andere kast met een salto moeten springen. Ik heb dit onderdeel nooit echt leuk gevonden waardoor ik nu stiekem toch wel blij ben dat ik hiervoor vrijstelling heb. Ondertussen ben ik op mijn telefoon aan het kijken of er al nieuwe meldingen over Niall zijn. Als hij over een week nog niet terecht zou zijn zou de politie een Amber-Alert verspreiden. Dat stelt me tegelijkertijd gerust als ongerust. Wat als hij over een week nog niet gevonden is? Waar zou hij dan uithangen of wat zou zijn situatie dan zijn? ''Irwin, jouw beurt.'' Ik kijk op bij het horen van Ashton zijn naam. Hij neemt een aanloop, springt via de trampoline op de kast en springt met een simpele salto eroverheen. Als hij ziet dat ik kijk maakt hij even een buiging. Ik steek lachend mijn duimen op. In plaats van weer terug in de rij te gaan staan loopt hij naar de leraar toe die verschillende aantekeningen staat te maken. Ze praten even en dan komt hij mijn richting opgelopen. ''Jongens wc, halve minuut'' zegt hij zachtjes.

Een minuut later doe ik alsof ik telefoon krijg en loop de gymzaal uit. Om er zeker van te zijn dat niemand me naar de jongenskleedkamer ziet gaan blijf ik naar de gymzaal kijken. Als ik er eenmaal zeker van ben dat iedereen te geconcentreerd bezig is en niemand naar mij kijkt, glip ik de jongenskleedkamer in. Zachtjes sluit ik de deur. ''Ashton?'' fluister ik zachtjes. De deur van de wc gaat langzaam maar piepend open. Ashton zijn bezwete hoofd verschijnt in de opening. Een grijns verschijnt op zijn gezicht als hij ziet dat ik het ben. Hij gebaart dat ik naar hem toe moet komen en als ik met hem in het toilet van vier vierkante meter sta sluit hij de deur. ''Wat ben je van plan?'' vraag ik verward. ''Ik voelde me niet zo lekker en volgens de Wit moest ik maar snel iets zoeken dat me beter zou maken'' grijnst hij als hij zijn handen op mijn heupen legt. ''Dus je hebt de hulp van zuster Noa maar ingeschakeld?'' giechel ik als hij zachtjes zijn lippen op de van mij drukt. ''Precies'' hijgt hij zachtjes als hij me tegen de muur drukt. ''En waarmee kan zuster Noa deze oh zo geweldige patiënt helpen?'' glimlach ik. Zijn ene hand ligt op mijn borst terwijl zijn andere hand langzaam over mijn rug naar beneden glijdt. ''Laat me je aanraken.'' Ik laat een instemmend geluidje horen en gretig drukt hij zijn lippen op die van mij. De hand die net nog op mijn rug lag glijd nu onder mijn trui in. Een golf van kippenvel verspreid zich over mijn lichaam. ''Voorzichtig'' zeg ik zachtjes als zijn hand verder over mijn buik gaat. Opeens voel ik weer die bekende doffe dreun in mijn buik. Ashton trekt zich terug en kijkt me met een geschrokken blik aan. ''Was dat een...?'' Hij kan zijn zin nog niet eens afmaken of het gevoel herhaalt zich weer. Ik knik en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Hij gaat door zijn knieën en tilt mijn trui iets verder op. Net als hij zijn andere hand ook op mijn buik wilt leggen klinkt opeens het geluid van een openslaande deur en het gejoel van een aantal jongens. ''Het is me gelukt!'' ''Die was ook zo slecht hè.'' ''Gast, hoe is het met die chick van je?'' ''Ik had zo gehoopt dat ze op haar gezicht ging.'' ''Waarom deed Noa eigenlijk niet mee?'' ''Geen idee, dat kind heeft altijd wel wat.'' Bij het horen van mijn naam laat Ashton me los en maakt hij aanstalten om de deur open te doen. Zo snel mogelijk als ik kan grijp ik zijn arm vast en trek ik hem terug. ''Niet doen'' sis ik. ''Niemand noemt jou zomaar 'een kind'.'' Een vlaag van woede trekt over zijn gezicht en zijn armspieren spannen zich aan. ''Doe nu rustig, zo meteen horen ze ons nog en dan hebben een nog groter probleem.'' Hij lijkt iets rustiger worden totdat de deurklink opeens heftig begint te rammelen. ''Wie zit er op de wc?'' Ik steek mijn vinger in mijn mond als teken dat Ashton moet doen alsof hij moet overgeven. Hij maakt de klep van de wc open en begint kokhals geluiden te maken. ''Volgens mij is het Ashton want die was net weggelopen'' antwoord iemand. ''Jo Gast, is alles oké?'' Er word geklopt op de deur en Ashton maakt het kokhalzen erger. ''Ja ja het gaat wel, laat me maar even'' zegt hij. ''Zal ik Witje even halen?'' ''Nee dat hoeft niet!'' roept Ashton net iets te hard. ''Oké oké.'' ''Volgens mij zat hij zich af te trekken'' fluistert iemand. Verbaasd trek ik mijn wenkbrauw op. Volgens mij kunnen jongens tegenwoordig nergens anders meer aan denken. Ashton spoelt de wc door en laat even het kraantje van de wasbak lopen. Even later is er geen enkel geluid meer te horen in de kleedkamer en denken we dat iedereen weer terug naar school is. ''Zal ik?'' fluistert Ashton als hij naar de deur wijst. Ik knik. Langzaam maakt hij de deur open en de kleedkamer is leeg. We lopen de wc uit en even lijkt alles goed te gaan totdat we ons omdraaien. De hele klas (zowel jongens als meisjes) inclusief meneer de Wit staan voor ons. ''Wat heeft dit te betekenen?'' ''Ik zweer 't jullie, Noa zat Ashton gewoon keihard te pijpen'' zegt één van de jongens. Een lachgolf volgt. De Wit geeft de jongen een kwade blik die meteen zijn mond houd. ''Noa, wat doe je in de jongens wc?'' ''Ashton voelde zich niet goed dus ik kwam even helpen.'' Pas als de woorden uit mijn mond zijn merk ik hoe verkeerd het wel niet klonk. ''Mijn kantoor. Nu.''