The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 10

Nooit gedacht dat het zo lastig zou worden om één persoon in zo'n grote stad te vinden. Ik wist dat Parijs groot was en dat er veel mensen wonen, maar blijkbaar heb ik de situatie iets te licht ingeschat. We lopen nu al een uur door het centrum maar we zijn nog niets wijzer geworden. Anne-Marie en Ashton zijn de hele tijd aan het rondvragen terwijl Harry, Maura, Bobby en ik iedereen heel ongemakkelijk een 'vermist' poster in zijn of haar handen duwt. ''Kunnen we geen pauze nemen? Ik kan niet meer op mijn voeten staan'' zeur ik tegen Harry. ''Normaal gesproken had ik gezegd dat je je niet zo moest aanstellen maar zelf verga ik van de kou dus ik stel voor om ergens binnen iets te gaan drinken.'' ''Mensen, zullen we even stoppen?'' roep ik. Mensen om ons heen kijken me vreemd aan maar als ze zien dat er niets aan de hand is lopen ze weer stug door. ''Ben je moe?'' vraagt Ashton bezorgd als hij komt aanlopen. ''Dat valt nog wel mee maar mijn buik begint een beetje zwaar aan te voelen dus het lijkt me beter als we even ergens gaan zitten.'' ''Als jullie het niet erg vinden dan gaan wij nog even verder'' zegt Maura ongemakkelijk. ''Natuurlijk, trek jullie alsjeblieft niks van mij aan als ik weer een van mijn momentjes heb. Het is al moeilijk genoeg'' glimlach ik bemoedigend. Maura, Bobby en Anne-Marie lopen weer het plein op en gaan verder met het aanspreken van mensen. Harry, Ashton en ik besluiten eerst om een klein cafeetje binnen te gaan maar dan zie ik de grote donkergroene letters van Starbucks. ''Jongens...'' grijns ik. ''Oh god, waar?'' zucht Harry. ''Daar'' wijs ik enthousiast. ''Ik denk dat we lichtelijk gedwongen zijn'' zegt Ashton tegen Harry. Omdat ze allebei bijna een kop groter zijn dan mij lijkt het net alsof ze over me heen praten en me negeren. ''Ik ben nog steeds hier hè, hallo?!'' ''Ik denk het ook'' lacht Harry. ''Kan iemand me überhaupt nog zien?'' zucht ik. ''Zullen we dan maar gaan?'' zegt Ashton plagend. Harry knikt en ze beginnen te lopen. Eigenwijs blijf ik staan en wacht totdat ze doorhebben dat ik niet meekom. Ze doen alsof ze niets merken en als ze al bijna aan de andere kant van het plein zijn besluit ik toch maar snel achter ze aan te rennen. ''Jongens, wacht op mij'' roep ik hulpeloos. Lachend blijven ze staan en als ik ze eindelijk bereik slaan ze beide een arm om me heen. ''Sorry zusje –schatje'' klinkt het tegelijkertijd. ''Doe dat nooit meer, ik kreeg zowat een paniekaanval toen jullie niet stopte.''

We zitten al twintig minuten bij Starbucks binnen en ons drinken in net op. We zitten in het 'café' gedeelte waar het dus de bedoeling is dat er een ober bij je tafeltje komt. Ashton steekt zijn hand op als teken dat we willen afrekenen. Ik pak alvast een vermist-poster uit mijn tas zodat ik die zo meteen aan de ober kan geven. Hij komt aanlopen en Ashton legt uit dat we willen betalen en waarom we hier zijn. Hij gebaart dat ik de poster aan de man kan geven die hem aandachtig bekijkt. Daarna zegt hij iets in het Frans en Ashton lijkt verrast. Ze praten even verder en dan bedankt Ashton de ober uitbundig. Zodra hij wegloopt vraag ik wat er is gezegd. ''Hij is hier geweest.'' Een gevoel van blijdschap en ongerustheid overspoelt me. ''Wanneer heeft hij hem gezien?'' vraagt Harry. ''Deze middag rond een uur of twaalf. Hij had wat toeristische foldertjes bij zich en was erg lang in eentje van Disneyland aan het kijken. Hij had een donkerblauwe denim rugzak, een donkergroene winterjas en zijn eeuwige witte schoenen. ''Dan is het toch niet zo lastig om hem te vinden?'' zeg ik. ''We weten nu wel waar we op moeten letten, dus laten we maar hopen dat het daardoor wat sneller gaat.''

Na nog eens twee uur lang te hebben gezocht, en een paar blunders te hebben ondergaan (maar laten we het daar maar niet over hebben) zijn we eindelijk weer terug in het hotel. We zijn de hele dag in het centrum geweest en mijn benen doen ontzettend veel zeer. We hebben besloten om deze avond in het hotel te blijven eten aangezien we de hele dag al weg zijn geweest. ''Zullen we dan eerst even naar onze kamer gaan?'' vraag ik aan Harry als we in de lobby staan. ''Lijkt me een goed idee, vandaag was nogal een vermoeiende dag dus ik stel voor dat we ons hier weer zien om half zeven'' zegt Maura.

*POV Niall*

Vanmiddag was ik even op een pleintje in de stad om wat te lunchen maar het leek net alsof ik mijn moeder zag. Het klinkt natuurlijk wel erg onwaarschijnlijk aangezien ze aan de andere kant van de zee hoort te zitten. Wat als ze me is komen zoeken? Ik had dat sms'je nooit mogen versturen. Nu is alles verpest. Moet ik nu al verder reizen en voor alles vluchten of moet ik weer een berichtje sturen om te laten weten dat alles oké is? Maar wat als het mijn moeder helemaal niet was, dan zou ik het alleen maar nog erger maken door iets van me te laten horen. Ik word gek van mijn gedachten die alle kanten oprazen. ''Avonturier, heb je zin om mee te gaan naar 'le supermarché'?'' vraagt Gabriëlla die de woonkamer in komt gelopen. ''Kun je geen betere naam voor me verzinnen?'' zucht ik als ik van de bank opsta. ''Volgens mij is hier iemand een beetje geïrriteerd'' lacht ze. ''Is er nog interessant nieuws dat ik moet weten?'' Ik denk dat ik mijn moeder heb gezien'' mompel ik. ''De foto in je beurs zeker.'' ''Nee, ze was hier. In Parijs. Op dat ene plein waar ik de naam de hele tijd van vergeet.'' Haar onverschillige blik verandert van totaal niet geïnteresseerd naar verbaasd. ''Je moeder. Uit Engeland. Is hier?'' vraagt ze geschokt. ''Ja, en ik weet niet wat ik moet doen, wat als ze wilt dat ik terugkom?''

*POV Noa*

We hadden net ons avondeten gehad en besloten dat we nog even wandeling zouden maken. Maura, Bobby en Anne-Marie hadden geen zin om mee te gaan waardoor alleen Harry, Ashton en ik nog overbleven. Toen we vanmiddag aan Maura en Bobby hadden verteld dat de man bij Starbucks Niall nog had gezien zag je de hoop in hun ogen opbloeien. Het zou me verschrikkelijk lijken als je niet weet waar één van je kinderen uithangt en hoe het met ze gaat. Ik hoop voor ze dat we snel te weten komen waar hij is. Want we weten niet eens of hij hier met opzet is, of met andere reden. Ik merk wel dat ik de laatste tijd veel meer om de baby ben gaan geven door de hele situatie. We lopen nu door een lange donkere straat op zoek naar een supermarkt aangezien ik opeens ontzettend veel zin kreeg in een pak Oreo koekjes. De herinneringen van een half jaar geleden komen weer naar boven als ik een grote container zie waar de zwerver toen achter lag te slapen. We lopen snel door totdat we een klein uithangbordje tegenkomen van een supermarkt. Links van ons staat een groot appartementencomplex waar net twee personen naar binnen lopen met witte plastic tasjes in hun handen. Het meisje opent de deur zodat de jongen achter haar ook naar binnen kan lopen. Wacht eens even. Blond haar? Donkergroene jas? Donkerblauwe denim rugzak? Witte schoenen? Dat is Niall! Nog voordat ik kan reageren zijn ze al naar binnen en blijf ik beduusd staan. Zodra Ashton en Harry merken dat ik blijf staan draaien ze zich om. ''Is alles oké?'' vraagt Ashton bezorgd en komt meteen naar me toe. ''Heb je een spook gezien of zo?'' klinkt de stem van Harry. Zonder mijn blik van het appartementencomplex af te halen knik ik. ''Eigenlijk maakte ik maar een grapje, maar wat heb je gezien?'' ''Niall.'' Even is het stil en ik kijk ze beide één voor één aan. ''Ik wil hier niet mee zeggen dat ik denk dat je gek begint te worden, maar weet je het zeker?'' aarzelt Ashton. ''Als dat Niall niet was dan heeft hij waarschijnlijk nog ergens een tweelingbroer rondlopen waar hij het bestaan niet vanaf weet'' antwoord ik. ''Schrijf het adres anders op, dan kunnen we hier morgen nog eens langskomen'' oppert Harry. ''Hoezo morgen? Wat als hij ons al heeft gezien en nu zijn koffers pakt en weer weggaat?'' ''Maar hoe kan dat Niall eigenlijk zijn geweest? Ik bedoel, hij was samen met één of ander meisje die wij nog nooit hebben gezien. Als hij hier was geweest dan had hij toch wel in een hotel gezeten?'' zegt Ashton. ''Daar heb je eigenlijk wel gelijk in, maar ik heb toch zo'n gevoel dat we even moeten gaan kijken.'' Harry kijkt me even aan ter goedkeuring en ik knik. We laten de supermarkt even voor wat het is en steken de straat over. We lopen de binnenplaats van het complex op en dan zie ik pas hoe mooi het hier is. Harry haalt zijn telefoon al tevoorschijn om het adres op te schrijven en wat foto's te maken. Ashton belt aan bij de deur waar de jongen en het meisje net naar binnen liepen. Even later gaat de deur open en verschijnt er een meisje van een jaar of zevenentwintig in de opening. Hoe kan dit nu weer, ik zag toch net iemand anders? Ashton begint in het Frans uit te leggen wat er aan de hand is en het meisje luistert aandachtig. Na ongeveer een minuut gepraat te hebben nemen we afscheid van haar en lopen weer naar de andere kant van de straat zodat we daar rustig konden praten zonder afgeluisterd te worden. ''Wat heeft ze gezegd?'' vraagt Harry nieuwsgierig. ''Ze zei dat ze hem nog nooit heeft gezien'' zucht Ashton. ''Ja maar hij liep daar net nog naar binnen!'' roep ik geïrriteerd. ''Sjjt....'' Harry doet zijn hand voor mijn mond als teken dat ik stil moet zijn. ''Sorry.'' ''Zullen we dan nu maar die Oreo's gaan halen, dan kijken we morgen wel verder.''

*POV Niall*

Gabriëlla, Marta en ik zitten op de bank en spelen een spelletje Mario Kart op de tv. Plotseling gaat de bel en Marta staat op. Snel zet ik het spel op pauze. Op de gang klinkt de stem van Marta en nog een mannenstem. Beide spreken ze vloeiend Frans en om eerlijk te zijn versta ik er helemaal niets van. Een paar minuten later komt Marta weer terug en ploft ze op de bank. ''Wie was dat?'' vraagt Gabriëlla nieuwsgierig. ''Ze waren opzoek naar jou'' zucht ze, en wijst naar mij. Even lijkt het alsof mijn adem stokt. ''Ja maar wie was het?'' dringt Gabriëlla aan. ''Twee jongens en één meisje. Beide jongens hadden krullend haar en het meisje leek wel zwanger.'' ''Zwanger?!'' roep ik geschrokken uit. ''Ja, ze leek me nog wel jong maar ik denk niet dat ze iets te zwaar had gegeten.'' ''Hoe oud waren ze?'' vraag ik door. ''Het meisje en één van de jongens leek wel een jaar of zestien zeventien en de andere jongen was ongeveer mijn leeftijd.'' Eerst dacht ik dat ik mijn moeder had gezien, en nu lijkt het wel alsof Noa, Ashton en Harry aan de deur zijn geweest. Maar hoe kan Noa zwanger zijn?