The New Life (A Dutch Ashton Irwin Fanfiction)

Chapter 7

*POV Niall*

Al vier maanden ben ik weg, en al die tijd heb ik in een hotel in Londen gezeten. Maar vandaag ga ik actie ondernemen. Mijn plan is om een stedentrip te gaan doen. Ik heb niemand hier iets over verteld aangezien ik zelf nog niet wist wanneer ik het wilde. Eerst had ik tijd nodig om afstand te nemen van mijn omgeving voordat ik pas echt vertrok. Ik kan niet zeggen wanneer ik terugkom, maar dat ik terugkom is wel zeker. Mijn telefoon maakt een geluidje wat betekent dat ik een berichtje heb. Ik ga rechtop op mijn bed zitten en pak mijn telefoon van het nachtkastje. Zodra ik het berichtje open verschijnt er een foto van mezelf met grote letters 'VERMIST' erboven. Shit. Hier was ik al bang voor. Ik heb Whatsapp van mijn telefoon verwijderd zodat niemand contact met me kon zoeken. Hoe kan ik iedereen laten weten dat ik veilig ben zonder echt contact met ze op te nemen? In mijn ooghoeken zie ik op de klok dat het al kwart voor tien is. Om tien uur moet ik al weg zijn. Snel begin ik alles bij elkaar te rapen en prop het in mijn weekendtas. Ik heb extra niet zoveel spullen meegenomen zodat niks zou opvallen. De rest van benodigdheden en kleding koop ik onderweg. Ik kijk voor de laatste keer de kamer rond en sluit de deur. De kamer waar ik vier maanden heb doorgebracht, waar ik over van alles heb nagedacht laat ik nu achter me. Klaar om te vertrekken.

Anderhalf uur later zit ik in de trein richting het vliegveld. Toen ik net langs een bakker kwam heb ik nog snel een broodje gehaald. Mijn eerste bestemming is Parijs. Wat ik daar ga doen weet ik nog niet precies maar wat ik wel weet is dat ik er een week de tijd voor heb. De trein stopt en bij de volgende halte moet ik eruit. Een groot aantal mensen stapt in. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd komt ook binnen gelopen. Haar wangen zijn rood en haar haar zit door de war. Verward kijkt ze om zich heen, opzoek naar een plaats. Mijn tas die al die tijd op de stoel naast me stond (om ongemakkelijke gesprekken met vreemden te voorkomen) pak ik nu op mijn schoot. Ik klop even op de stoel naast me om haar aandacht te trekken. Ze kijkt op en er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze de lege plek ziet. Ze ploft naast me neer en zodra ze zit komt de trein weer in beweging. ''Net op tijd'' lacht ze. Ze steekt haar hand uit die ik schud. ''Gabriëlla.'' ''Niall.'' Zodra ik mijn naam heb uitgesproken kijkt ze me verbaasd aan. Haar verbaasde gezichtsuitdrukking verandert langzaam naar geschrokken naar geheimzinnig. ''Ik weet wie je bent, maar ik heb totaal begrip voor je keuzes en zal niemand iets vertellen'' zegt ze. Zonder nog iets te zeggen gaat ze weer recht zitten en kijkt weer voor zich uit. ''Waar heb je het over?'' vraag ik verward. ''Jij bent toch die jongen die vermist is hè?'' ''Nou zo zou ik het niet willen noemen, ik zit gewoon hier.'' ''Je begrijpt wat ik bedoel. En ik heb zo het gevoel dat je je omgeving even wilt ontvluchten. Waarom weet ik niet, maar anders zou je hier nu niet zo zitten met je sporttasje op weg naar het vliegveld.'' Even ben ik sprakeloos. Wie is dit en hoe weet ze dit allemaal? Of was dit gewoon het intuïtie waar al die vrouwen het al die tijd over hadden? ''Ik heb gelijk hè?'' grijnst Gabriëlla. ''Ik geef het op'' zucht ik. ''Ik heb hetzelfde gedaan toen ik achttien was. Met de gedachte dat ik eindelijk volwassen was en op eigen benen kon staan. Uiteindelijk ben ik het land nog niet eens uitgekomen omdat ik mijn vliegtuig had gemist en er daarna geen zin meer in had'' lacht ze. ''En nu ga je het voor de tweede keer proberen?'' opper ik. ''Deze keer ga ik gewoon een vriendin opzoeken in Parijs. En iedereen weet er vanaf dus er is niks om je zorgen over te maken.'' ''Ik ga ook naar Parijs!'' zeg ik net iets te enthousiast. ''Dat is toevallig, voor hoelang ga je?'' ''Een weekje, en dan ga ik verder naar Brussel.'' 'In welk hotel zit je?'' Even is het stil en voel ik mijn wangen rood worden. Door al het plannen en de zenuwen ben ik helemaal vergeten een hotel te boeken. ''Ben je nu serieus vergeten om een hotel te boeken?'' vraagt ze verbaasd. ''Ik ben gewoon niet zo'n goede planner'' geef ik toe. ''Wil je bij ons blijven slapen?'' ''Als dat oké is?'' twijfel ik. Ik ken dit meisje pas twee minuten en ik ben nu al van plan om bij haar en haar vriendin in te trekken voor een week? ''Ik denk wel dat Marta dat oké vind.'' ''Volgende halte, Londen Heathrow Airport.'' ''Vind je het niet moeilijk dat je familie helemaal niet weet waar je bent en je zelfs als vermist hebben opgegeven?'' Even schrik ik door de plotselinge vraag waar ik zelf het antwoord eigenlijk nog niet op weet. ''Ik wil ze wel laten weten dat alles oké is, maar ik wil niet dat ze weten waar ik ben'' antwoord ik. ''Koop dan een nieuw sim-kaartje op het vliegveld en stuur daar dan een sms'je mee, dan kunnen ze je tenminste niet opsporen via je echte nummer'' zegt Gabriëlla simpel. ''Jij bent echt een professional.''