Η ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ

Κεφάλαιο 1

 Καθώς ο ήλιος έδυε και η νύχτα άπλωνε σιγά σιγά το πέπλο της, είχα αρχίσει να χάνω καιτο τελευταίο κομμάτι ελπίδας που υπήρχε μέσα μου. Το μπουντρούμι στο αμπάρι τουπλοίου μύριζε αποπνικτικά μούχλα και έβλεπα τους φίλους μου να βασανίζονταιόπως και εγώ. Οι αλυσίδες μας ήταν αρκετά βαριές και είχαμε παρατήσει τιςπροσπάθειές μας για ν αποδράσουμε εδώ και αρκετή ώρα. 

    "Έχουνπεράσει μέρες που ταξιδεύουμε και ο καιρός χειροτερεύει. Δεν θα μας προλάβουνοι δικοί μας" είπε η Αμέλια και τα καστανά της μάτια έλαμψαν στο φως τουφεγγαριού. 

    ΟΓιουτσίν καθόταν ατάραχος σταυροπόδι κάτω από μία πεσμένη κολώνα και έπαιζε μίαμελωδία χτυπώντας τις αλυσίδες του μεταξύ τους. 

    "Αμφισβητείςτις ικανότητες των αδερφών μας;" Είπα στην Αμέλια καθώς κοιτούσε έξω απότο μικρό φινιστρίνι του πλοίου. 

 -Έχουνπεράσει μέρες που ταξιδεύουμε και πραγματικά δεν ξέρω τι να σκεφτώ. 

-Γιουτζίνεσύ τι σκέφτεσαι; 

-Παίζω μουσική. 

-Κάτι μας είπες τώρα. Είπε η Αμέλια. 

-Και τιθες να κάνω δηλαδή; Και οι τρεις μας έχουμε παραιτηθεί. Μας έχουν δέσει λες καιείμαστε ζώα. 

-Είμαστε κάτι πολύ χειρότερο και το ξέρεις, του απάντησα.

   Έκατσενα με κοιτάζει με σκεπτικό βλέμμα και μου είπε "σου φαινόμαστε τόσο επικίνδυνοιΜπεατρίς;"

 "Από το να τα ρίχνεις πάνω μου καλό θα ήταν να ετοιμάζεσαινα πάρεις τα κλειδιά από τον φύλακα" του είπα και του έκλεισα το μάτι. 

"Παιδιά κάτι συμβαίνει! Ακούω τα βήματα στο κατάστρωμα να γίνονται όλο καιπιό έντονα!" Είπε η Αμέλια. 

"Γιουτζίν τα κλειδιά! Αμέλια φύγε τώρααπό εκεί κ έλα στα σίδερα!" Τους είπα και πήγαν στις θέσεις τους. 

Οφύλλακας φαινόταν ανήσυχος και η ματσέτα του έτρεμε μαζί μ όλο του το σώμα.Καταίβηκε ένας μούτσος βιαστικά και φώναξε "μην τους αφήσεις από τα μάτια σου.Να πεθάνεις παρά να ζήσουν αυτοί." 

"Μα είναι μόνο δύο κοπέλες και έναπιτσιρίκι!" Είπε ο φύλλακας. 

"Ποιόν είπες πιτσιρίκιπατσόχοντρε;" Είπε ο Γιουτζίν και τον άρπαξε από το λαιμό και τον κόλλησεστα κάγκελα της φυλακής. 

"Ηλίθιε!" Είπε ο μούτσος και τον τράβηξεπίσω. 

"Φωτιά στο κατάστρωμα!" Φώναζαν από πάνω. 

"Εμείς οι δυο εδώ και ας ελπίσουμε να μην ξεφύγουν" είπε ο μούτσος στον φύλακα και ετοιμάστηκαν για μάχη.