ULTERIOR MOTIVE (ONGOING)

CHAPTER 21

MIRABELLA

"A-Alesteir."

"Nice to see you again, Mira. Come, have a seat. I've been waiting for you."

Humigpit ang hawak ko sa kamay ni Donat. And mh instinct of protecting him kicked in. Tinago ko siya sa likod ng aking hita.

His features became more mature but his built is still the same. Lean and broad. He is wearing his expensive suits and mocking smile.

"No... maybe we should reschedule our meeting, Mr Delgado."

Umangat ang isang gilid ng labi nito. "If you leave that door, you'll throw Krome's future in the garbage can. If... that's what you want."

"Please..." pumikit ako at nagbuntong-hininga ulang ikalma ang sarili. "May I ask to reschedule the meeting. I suddenly don't feel well."

"Request denied. You see, Ms Cruz, in this office..." sumandal ito, "I make the request not you."

"Bakit mo ba ito ginagawa, Alesteir? Alam mo na magkikita tayo kapag naging benefactor ka ni Krome and yet you still accept. Hindi ka ba tapos maghiganti sa amin?"

Hindi ko na napigilan ang sarili at bumuhos na ang lahat ng pighati at memorya na itinatak nito sa akin.

"You're willing to talk about that in front of the..." Bumaba ang tingin nito at alam ko na kung na kanino ang atensyon niya. "...kid"

"No. Uhm, Alest— sir." Umupo ako sa harap ng mesa niya at pinaupo si Donat sa tabi ko at ginawa ang lahat para matakpan ito. "Salamat po sa pag-volunteer na maging benefactor ni Krome sa Japan."

"I knew that he going to be a good investment."

I feel so suffocated in this space. Gusto ko na itong matapos kaagad.

"Yes, sir. He is hardworking, fast learner, at kapag may goal siya, pipilitin niya iyon na maabot. You will never be disappointed with him. Hindi niya sasayangin ang effort at higit sa lahat ay ang pera niyo." Nakatingin ako sa noo nito para maisip niya na nakatingin ako sa mga mata niya. "Kung maaari lang ay may isa lang akong request."

"By all means," he said in a low and cold voice.

"Huwag mo sana idamay si Krome sa conflict ng pamilya natin. He is a good kid and innocent. I just want the very best for him."

"Anything else?"

"Wala na po. Gusto ko lang malaman kung ano ang arrangements at ano ang mga kailangan i-prepare."

Iniisip ko na ibang tao ito at wala namagitan sa amin upanh makapagsalita ako. Pinanatili ko ang tindig upang hindi niya isipin na mahina ako. I have Donat beside me at ayaw ko na mabigyan ng pagkakataon si Alesteir na makausap ang anak ko.

"Maraming dapat ihanda na paperworks dahil minor si Krome. Pero tutulungan ka ng secretary ko sa preparations. With regards to the money, you don't have anything to worry about. I have an oath to the foundation to provide anything Krome needs."

"Thank you, sir."

"And also, since Krome is a minor, we need to find a person that will be his guardian. But, he or she should be single and has no kid."

"Bakit?"

"Guardian's sole focus is Krome's well-being. Kung may pamilya ang guardian, maaari na ma-disregard si Krome o hindi kaya ay pagmulan iyon ng selos sa pamilya."

Pinisil ko ang aking kamay na nasa ibabaw ng hita ko. "Wala akong masyadong kakilala sa Japan pero maghahanap ako."

"Don't bother. I have an auntie living in Okinawa. She has a husband but has no children. Her husband is infertile. They are good people. Kinausap ko na siya at willing siya na alagaan si Krome. She's very much looking forward to it."

"Gusto ko sana makausap siya. Pwede ko siyang i-message sa social media sites dahil mahal ang overseas calls. Nais ko na magpasalamat sa kabutihan niya."

"I will give you her details. Since I have become Krome's benefactor, I will provide him anything he needs to be able to live comfortably while studying abroad." Tiningnan niya ako. Malamig ang kanyang ekspresyon. "Anything else?"

"As of the moment, I have no further questions."

"This is my business card, contact me if you have any concerns."

Inabot ko iyon at inilagay sa aking bag. "Thank you... sir."

"If you don't have any questions, you may go. Our meeting is done."

Tumayo na ako at itinuon ang atensyon kay Donat. Hindi ko pinansin ang pagmamasid ni Alesteir sa amin.

Bubuhatin ko si Donat upang mapabilis ang pag-alis namin sa opisina na ito.

"Wait, mama." Tinulak niya ang kamay ko.

Kumunot ang noo ko. "Donat, what..."

Bumaba ito ng upuan at umakyat sa kabilang upuan na nasa harap rin ng mesa ni Alesteir. Halos maisampal ko ang palad sa aking noo nang kumuha ito ng candies na nasa bungad ng mesa ni Alesteir.

Binuhat ko na Donat at nagpasalamat muli kay Alesteir bago talikuran ito. Yumakap ni Donat sa aking leeg.

"Bye-bye, stranger," sabi ni Donat at kumaway ito.

Mabilis ang aking paghinga habang nasa loob ng elevator. Akala ko ay matatahimik na ang buhay ko dahil lumayo na ako sa lugar na ito.

Ngunit heto na naman at bumabalik na naman ang past na pilit kong kinakalimutan. Bumabalik na naman ang sakit at paghihirap.

Bumaba si Donat at ang atensyon niyo ay nasa pagbubukas ng candy.

"Mama, gusto ko ng candy na ito. Ano ito?"

"Lemon."

"Memon. Bili mo ako nito, mama."

Gusto ko ang kainosentehan na nakikita sa mga mata ni Donat. Wal itong ideya sa kung sino ang lalaki na na-meet namin at kung gaano kahalaga ang tao na iyon sa buhay niya.

Ngunit base sa reaction ni Alesteir ay wala rin itong pakielam kay Donat. He is still the same. Cold and expressionless.

He doesn't care about me— about us.

Pinagpapasalamat ko nalang talaga na hindi niya ginamit ang conflict sa pagitan namin para hadlangan si Krome sa pangarap niya.

"Uuwi na tayo kasi may work pa si mama."