dear harry [h.s] polski

dzień 70

Drogi Harry,

Wreszcie znowu jesteś szczęśliwy; nie, nie tak sztucznie, jak kiedy byliśmy razem pod koniec naszego związku. Ten prawdziwy rodzaj szczęścia; najlepszy, taki, jakiego zawsze dla Ciebie chciałam.

Chłopcy są szczęśliwi. Twoja rodzina jest szczęśliwa. Wszyscy są tak cholernie szczęśliwi, niesamowicie jest być tego światkiem. Więc zdecydowałam się dzisiaj od Ciebie odejść, żebyś mógł poczuć mój ból.

Chcę, byś poczuł tą samotność. Chcę, byś poczuł się zdradzony. Chcę byś poznał uczucie siedzenia na podłodze w łazience z krwią na rękach, ze łzami w oczach, dzieckiem w brzuchu i rozpaczą w sercu. To okropne, wiem. Sam Bóg wie, że to samolubne z mojej strony, by Ci tego życzyć; by zabrać ze sobą wszystko, co znałeś. Ale chcę się upewnić, że więcej tego nie zrobisz. Chcę, byś był lepszym mężczyzną przez to, co zrobiłam. Chcę, byś się zmienił dla mnie; dla nas.

Spędziłam niezliczoną ilość nocy zastanawiając się, czy kiedykolwiek mnie kochałeś, Harry. Prawdziwą miłością; miłością, która sprawiała, że wariowałeś, ponieważ wszystko co czułeś do mnie było zbyt przytłaczające dla naszej dwójki. Nawet jeśli to mówiłeś i obiecywałeś, nigdy nie miałeś tego na myśli.

I ponieważ teraz to robię nie znaczy, że Cię nienawidzę. Kocham cię tak bardzo, Harry. Sprawiłeś, że czułam się ważna. I chcę byś wiedział, że ja i nasz malutki kwiatuszek Lily będziemy oglądać Cię z nieba. Będę na nią uważała. Będę matką, o jakiej sama zawsze marzyłam. Wyrosłaby na piękną kobietę, Harry. Miałaby twoje błyszczące, zielone oczy i brązowe loki. Ale będziemy bezpieczne. Nie winię Cię za to. Winię siebie. Za to, że mnie tu dla Ciebie nie będzie; za bycie samolubną. Przepraszam.

Więc teraz wiem, dlaczego chciałam to napisać. Chcę, byś pamiętał mnie i swoją nienarodzoną dziewczynkę. Nigdy nas nie zapomnij, kochanie.

Zawsze i na zawsze,

Valerie