İSTANBUL KUMASI

22.BÖLÜM

2 GÜN SONRA

Baran ne hastaneden çıkarken ne de evdeyken yanımda değildi.Yattığım yataktan yavaşça doğruldum.Hala canım acıyordu, elimi kasığıma götürdüm.Onu hissediyordum.Ya da hissetmiyordum.Bilmiyorum, kafam çok karışık.Çocuklara hayran biri olarak bir bebeğin mesuliyeti altına girmek çok zor."Bebeğim." Hayır ona zarar veremem, o benim canım ama burada büyütemem onu, doğmadan cinsiyeti için kararlar verilen bu şehirde olmaz.Benim bebeğim bu ailenin fikirleri ile büyüyemez.Elifin bebeğiyle kıyaslanarak büyüyemez.Benim yanımda sevgiyle ilgiyle büyüyecek.Kapının tıklanmasıyla kendime geldim."Girin." İçeri annem girmişti."Yavrum, daha iyi misin kızım?"Kafamı olumlu anlamda salladım gülümserken."Anne." Annem yatağın ucuna oturup saçlarımı okşadı."Annem, söyle can kızım." Elini tutup öptüm."ilk anne olacağını öğrenince ne hissettin?" Gülen yüzünün yerini hüzün alırken bana uzun uzun baktı."Çok kötü hissettim, burada bir bebek dünyaya getirmek çok zordu." Kafasını cama çevirdi."Zordu Sırmam ama sevdiğim adamla bir parçamdı, benim bebeğimdi, iyi ki diyeceğimdi."Bana baktığında ağladığını farkettim."Anne ben nasıl yaparım?" Anneme uzanıp sıkıca sarılıp gözyaşlarımı serbest bıraktım.Hıçkırarak annemin kollarına kendimi iyice bıraktım."Yapabilirsin, bebeğini kucağına aldığın zaman bu günlerine çok kızacaksın.Onu istemediğin için çok kızacaksın.Ne olursa olsun o senin yavrun." Annemle konuşmak beni daha kötü hissettirmişti.Baranla birlikte bebeğimize tutunup yeni bir hayata başlayabilirdik ama olamaz.Geri çekilip anneme baktım."Anne ben gideceğim buradan.Bebeğimi tek başıma büyüteceğim." Gözlerimi silerken bana hayal kırıklığıyla baktı."Bizi torunumuzdan senden mahrum mu bırakacaksın Sırma?Kaçacak mısın kızım?" Hayır anlamında kafamı salladım."Anne öyle şey olur mu? Sadece burada bizim yaşadıklarımızı yaşasın istemiyorum!" Elleriyle yüzümü tuttu."Sen benden güçlüsün, tıpkı baban gibi.Yapabilirsin herkese karşı bebeğinle durabilirsin.Yinede karar senin." Gülümseyerek beni öptü yavaşça kalkıp odadan çıktı.Ayağa kalkmaya çalıştım sakince.Bacaklarımı aşağıya sallandırdığım anda büyük bir sızı yayıldı bedenime."Of." Söylene söylene tekrar ayağa kalkmak için harekette bulundum.Elimle yatağa tutunarak ayakta durdum.Elini kasığıma götürdüğümde sebepsiz bir duygu içimi kapladı.Bebeğim...

"Baran bırak beni lütfen!" Beni avluya inen merdivende kucağında taşıyordu."Baran yapma." Sızlanarak indirmesi için yavlardım.Onunla konuşmak istemediğimi söyleyince beni bu şekilde kucakladığı gibi odadan çıkardı."Sırma konuşucaz." Arabanın önüne gelince yavaşça indirip kapıyı açtı."Bin." Onun dediğini yapıp yavaşça bindim.Kapıyı kapatıp şoför tarafına geçip yerini aldı."Baran ne konuşucaz ki sanki.2 gündür yanımızda yoksun ne konuşmamızı bekliyorsun?" Baran kafasını bana çevirdi."Yanınızda?" Sorarcasına bana baktı."Ben ve bebeğim!" Üstüne basa basa söylemiştim."Sen ve bebeğin! Gerçekten mi? Senin mi?" Dalga geçer gibi sırıttı."Benim! Benim bebeğim BARAN!" Bağırarak konuşmuştum."Senin değil Sırma bizim.Senin ve benim, ikimizin!" Onun yaptığı gibi bende ona yaptım."Senin? Sen bebeğinin 2 gündür nasıl olduğunu biliyor musun?" İmalı imalı yüzüne baktım."Sırma İstanbul'dan ev aldım!Uçak biletleri eşyalar her şey hazır 1 hafta sonra pazartesi günü bebeğimiz ve biz yeni hayata başlangıç yapıyoruz." İlk gün geldiğimiz yamaçta durdurdu arabayı.Söyledikleri karşısında afallamıştım."Olmaz Baran, biz gidince Elif ne olacak? Karnında bebeğiniz var!" Baran bana dönerek yüzümü avcunun arasına aldı.Dudaklarını alnıma bastırıp saçımı öptü."Ben herşeyi ayarladım, sen düşünme Elifi artık.Bebeğimizi düşün." Gözlerimin içine baktı.Kafamı sallayıp kollarını tuttum."Nasıl olucak Baran? Hem bizimle hem onlarla nasıl olabilirsin?" Gözlerimin dolduğunu hissettim."Ben sana çok kötü şeyler yaşattım ama artık yanında olmak istiyorum, birlikte olmak istiyorum, sabahları birlikte huzurla uyanalım istiyorum, seninde istediğini biliyorum Sırma." Tepki vermedim.Kafamı aşağıya eğdim.Kendimden utandım, evli bir adamla evlenip bir de bebek sahibi olmak ne kadar adildi? Çenemi tutup yüzünün hizasına getirdi."Hatunum. Asma gül yüzünü.Seni seviyorum çok seviyorum." Kafamı göğsüne yasladı."Seni seviyorum." Saçımı okşayıp öptü."Yıllarca hayalini kurduğum herşeyi yapacağız birlikte.Sana söz veriyorum mutlu olucaz." Elimi kasığıma götürüp bekledim."Ah..." Telaşla geri çekilip bana baktı."Canım! İyi misin?" Kafamı olumlu anlamda salladım."Eve gidelim yat dinlen, bir an önce kendine gel ki gidelim buralardan." Kafamı sallayıp geriye yaslandım.Ne yapacağımı bilmiyordum.Baranla gitmek istiyordum ama arkamda bir kadın ve bebek bırakmak olmaz.Onların ne suçu vardı? Bir kaç gün düşünüp karar verecektim, ya kalıp savaşacaktım ya da kaçıp gidecektim.

"Sırma, senin bu evde yerin olamaz!" Elif Sırmayı kolundan tutmuş bağırıp çağırıyordu."Bir gecede nasıl hamile kaldın sen?" Sırma Elifin kendisini itip kakmasından canı yanmaya başlamıştı."Elif bırak beni!" Kendisini geri çekerek kurtulmaya çalışır."Elif bırak beni dedim!" Elif Sırmayı hırsla iterek bağırır."Senden de o bebekten de kurtulucam, bu ev sana dar gelicek!" Sırma sendeleyerek duvara çarptı.Kafasını kaldırıp Elife baktı."Elif ben sana bir şey yapmıyorum!" Elif Sırmanın üstüne doğru yürüdü, elini karnına koydu."Ben ve bebeğim Baranın buradan gitmesine izin vereceğimizi sanıyorsan yanılıyorsun." Sırma ne yapacağını bilemez halde susmayı tercih etmişti.Elif hırsına yenik düşerek Sırmaya vurmuştu.Sırma yüzüne inen tokatla beraber neye uğradığını şaşırmıştı.Elif arkasını dönerek kapıya yönelerek çıkmıştı.Sırma arkasından giderek Elifi merdivende yakalayarak kolunu tutup kendisine çevirir."Bana vurmaya bir daha kalkma sakın Elif!" Elif Sırmaya gülerek bakar.Sırma sinirlenip Elife bağırmaya başlar."Elif yeter uğraşma benimle!" Elif tam cevap verecekken dengesini kaybedip merdivenden aşağıya düştü.Sırma ne olduğuna anlamaya çalışarak telaşına engel olamadı."Elif!" Koşarak aşağıya inip Elifin yanına vardı.Baygın bir hale yerde yatıyordu, korkuyla yardım istemeye başladı etraftan.Apar topar hastaneye kaldırılan Elif herkesi korkutmuştu.Bebeğe birşey olmasından endişe eden Baran ağa şirketten çıkıp hızla hastaneye ulaşır.

"Sırma!" Sırma kocasını görünce ilerleyip kollarını boynuna doladı."Canım ne oldu?" Sırma geri çekilip ağlayarak konuşmaya çalıştı."Biz konuşuyorduk birden dengesini kaybetti, merdivenden..." Sırma daha fazla konuşamadı.Bebeğe ya da Elife birşey olmasından çok korkuyordu."Şşş, tamam canım tamam."Baran karısına sarılıp annesinin yanına gitti."Ana, neler oluyor evin içinde sizin neden haberiniz yok birşeyden?" Dizdar hanım oğlunun omzuna elini koydu."Oğlum bir sakin ol." Baran açılan kapıya baktı."Doktor bey." Doktora yaklaştı."Merhaba Baran bey."Elini uzatan doktorun elini sıktı Baran ağa."Nasıl Elif, bebeğin durumu ne?" Doktor anlamsızca Baranın yüzüne baktı."Elif hanım iyi başını çarpmış olmasından şüphelenerek tüm tetkikleri yaptık sorun yok, ama bahsettiğinizi anlamadım ne bebeği?" Baran doktora baktı."Doktor bey Elif hamile değil mi?" Sırma Baranın kolunu tuttu."Ne hamilesi Baran bey, Elif hanımın bebeği olmuyor." Baran beyninden vurulmuşa döndü."Ne demek bu doktor bey? Elif elinde ultrason fotoğrafıyla belgelerle geldi bana!" Doktor bey bir o kadar şaşkınca Barana baktı."Bir yanlışlık var Baran bey Elif hanım 1 yıldır buraya gelmiyormuş." Baran arkasını dönerek duvara yürüdü."Allah kahretsin Elif seni allah kahretsin!" Sırma yavaşça yaklaşıp Baranın elini tuttu."Biliyordum, bir bokluk olduğunu biliyordum ama konduramadım." Sırma Barana sıkıca sarıldı.İçinden geldiği gibi sarıldı, kollarıyla sıkıca sardı kocasını, bebeğinin babasını...