Saved (Carl Grimes)

Chapter twelve

Violet

Ron duwt me ruw vooruit en opent de deur van de toren. Het is helemaal donker en zoals hij al zei, was er niemand.

Ik weet niet wat hij wil gaan doen, maar ik heb geen wapens bij, helemaal niks.

Hij haalt het mes van mijn keel af en gaat dichter bij staan. Te dichtbij. Ik voel zijn adem op mijn gezicht. De alcohol lucht is nu nog sterker. Hij houd zijn mes omhoog.

Ik ben klaar, klaar om te sterven dacht ik. Ik deed mijn ogen dicht.

In plaats van een scherpe pijn voelde ik zijn lippen op de mijne.

Ik probeer hem van me af te duwen maar het lukt niet, hij is te sterk. Hij merkt dat ik het niet wil en houd op. 'Ik weet dat je dit wel wil, je durft alleen niet toe te geven. Als ik jouw was zou ik maar niet tegenstribbelen.' Hij duwt zijn mes tegen mijn zij en maakt een snee.

Ik probeer te schreeuwen maar het werkt niet, hij heeft zijn lippen al op de mijne gedrukt. Nu gaat zijn andere hand ook onder mijn shirt. Voordat hij iets kan doen geef ik hem een kopstoot.

Hij houd heel even op, ik probeerde net weg te rennen. Maar hij herstelde zich te snel.

'Waar gaat dat heen prinses?' Hij heeft zijn mes weer tegen mijn huid geduwd. Nu net iets boven mijn wenkbrauw. Ik voel de koelte van het mes. Hij maakt een best diepe snee. Het warme bloed stroomt over mijn gezicht en komt in mijn ogen.

Het doet zoveel pijn. Ik probeer te schreeuwen maar er komt geen geluid uit mijn keel. Niemand zal me hier horen.

Hij gaat weer verder. Zijn hand gaat nog verder naar boven onder mijn shirt. Ik probeer weer los te komen. Dit keer lukt het!

Ik was net bij de deur van de toren wanneer hij een mes gooide. Het mes belande in mijn been, waardoor ik op de grond viel.

Het deed zoveel pijn. Ik schreeuwde het uit.

Ik kon niet meer op staan. Ron hing boven mij en net wanneer hij weer verder wou gaan, ging de deur open.

'Carl!' Fluisterde ik. Ik had geen kracht meer om harder te praten dan fluisteren.

'Violet..' Hij kijkt me geschokt aan en valt dan Ron aan.

'Wat heb je met haar gedaan?' Boos vechten beide jongens met elkaar.

Ze slaan elkaar, gooien elkaar tegen de muren en schoppen waar ze elkaar raken kunnen. Ik ben zo moe van de pijn dat ik niks kan doen. Ik kan alleen toe kijken.

'Wat is er hier aan de hand?' Glenn staat in de deuropening. 'Violet was is er met jou gebeurd!' Hij kijkt naar mijn verwondingen. 'Je moet zo snel mogelijk naar Denise, maar eerst moet ik die twee uit elkaar halen.' Hij trekt Ron van Carl af. Allebei de jongens zien er verschrikkelijk uit. Michonne kwam ook binnenlopen. 'Wat is hier gebeurd? Ik hoorde allemaal geschreeuw dus ik dacht ik kom even kijken.' Ze loopt naar de jongens toe. 'Glenn breng jij Violet naar Denise toe? Ik regel het wel met deze jongens.'

Glenn komt naar me toe en tilt me op. Zo voorzichtig mogelijk loopt hij naar Denise. Zodat ik niet nog meer last krijg van mijn verwondingen.

Ik kijk over zijn schouder en zie Carl staan met tranen die over zijn wangen lopen. Hij heeft een blauw, bijna paars oog en wat krassen op zijn gezicht.

Ik ben hem zo dankbaar.