Saved (Carl Grimes)

Chapter twenty

Heel erg zenuwachtig sta ik voor hun deur. Carol heeft me praktisch gedwongen om naar zijn huis te gaan vandaag. Ze zei dat hij van mij houdt. Maar is dat echt zo?

De deur word geopend en ik zie een niet al te beste Rick voor me staan. Als hij ziet dat ik het ben glimlacht hij toch een beetje.

'Is Carl thuis?' Meteen schaam ik me, waar zou Carl anders moeten zijn? Rick blijkt het niet te merken en knikt. 'Als het goed is zit hij boven op zijn kamer met Judith.' Hij zet een stap opzij om mij naar binnen te laten. Ik loop aarzelend naar binnen. De brief heb ik ondertussen al tien duizend keer opgevouwen en weer uit gevouwen. Hopelijk vind hij dat niet erg.

Ik klop op de deur. 'Kom binnen!' Hoor ik hem roepen. Ik open de deur en zi hem zitten op zijn bed met Judith op schoot. Het ziet er zo lief uit. Er spreid een glimlach op zijn gezicht als hij mij ziet. 'Jou had ik hier niet verwacht.' Zegt hij verbaasd. Ik loop naar hun toe en ga er naast zitten. Judith is ondertussen op gestaan en loopt de kamer uit.

Zonder iets te zeggen leg ik de brief op zijn schoot. 'Wat is dit?' Vraagt hij, maar ik durf hem niet aan te kijken. 'Lees maar.' Hij opent de envelop en begint met lezen.

Ik kijk omhoog en zie dat er een traan over zijn wang loopt. Voorzichtig veeg ik hem weg. 'Niet huilen.' Hij blijft doorlezen tot het einde. Ik wil niet weten wat hij gaat zeggen. Misschien was dit toch een grote fout. Ik sta op. 'Sorry Carl.' Zeg ik terwijl ik naar de deur loop.

Voordat ik de deur open kan doen voel ik dat hij mijn hand vastpakt. Hij trekt me terug waardoor ik hem recht in de ogen aan kijk. Zijn mooie blauwe ogen. Het is een momentje stil. We blijven elkaar in de ogen kijken. Bij mij wellen nu ook tranen op. 'Hey niet huilen.' Ik glimlach.

Hij veegt de traan weg en blijft me aan kijken. Langzaam komen onze gezichten dichter bij elkaar, totdat onze lippen elkaar raken.