'Yung katabi ko sa Jeep

UPDATE 11

UPDATE (11)

Jade Carla's Point of View;

Tumikhim siya, it made my sleeping mind back into reality- sa realidad na kung saan totoong nasa harap ko siya.

"Are you stalking me again, Jade?" Saad niyang muli.

Napakunot agad ang noo ko at tinitigan ko siya nang masama, "Excuse me?" Agad na react ko sa sinabi niya. Ang kapal naman 'ata ng mukha niya, dalawang taon ko siyang natiis na hindi hanap-hanapin tapos sasabihin niya lang sa akin na ini-stalk ko siya? How dare he?! He should have at least ask me if how I was after his heartbreaking good bye to me for the last two years of my life. Damn him.

He slightly chuckled and looked at me, "You haven't changed at all." He said with a big grin written on his face.

Napatayo ako at kinuha ang patient's folder, "Sorry, Mr. de Guzman but we have to continue your assessment." Sabi ko at agad na nag-iwas ng tingin sa kanya, dahil habang tumitingin ako sa kanyang maamong mukha ay mas lalo kong naaalala 'yung sakit na idinulot niya sa akin sa loob ng halos dalawang taon. Pinagtiisan ko ang lahat ng iyon.

He hissed, "Is that how you greet your..." Natigilan siya bigla at medyo napa-isip, "...your friend?" Mahinang bigkas niya sa huling salitang binitawan niya.

My heart literally broke into pieces, I got friendzoned. /sighs/

Bahagya akong umiling at nilabas ang syringe para sa pagkuha ng blood niya para sa identification of his blood type, "Sir, this will hurt a bit." Pag-iiba ko ng usapan, ayoko ng pag-usapan ang nakaraan namin, dahil patuloy lang akong masasaktan kapag pinag-usapan pa namin ang mga nangyari sa mga nakaraang taong nagdaan. Ayoko naㅡ kahit na mahal ko pa rin siya. He will never know that I was in loved and still in love with him.

Umiling-iling siya (nakita ko sa peripheral vision ko), "Nothing hurts more... from what I am experiencing now." Mahina niyang bigkas at bahagyang tumawa nang kaunti.

I wonder why he is here? Is it because of me? Ugh, why am I even thinking?! More like hoping, Jade?

Pagkatapos ko siyang kuhaan nang dugo ay tinakpan ko na agad ng bulak ang in-injectionan ko at tinapalan ng micropore. "May sakit po ba kayo, Sir?" Tanong ko, para naman hindi awkward.

Napaangat naman siya ng tingin, "You don't know?" He asked like he really can't believe that I don't know nothing.

Tinaasan ko siya ng kilay, "That's why I am asking you such question." Madiin kong pagkakasabi, nang-aasar na naman siya.

Ngumiti siya na parang relieved, "Uh- I was just here for... err- because of I'm planning to donate my blood to those who... in need." Hindi ko malaman kung gumagawa lang ba siya nang kuwento o sadyang nagpapa-impress lang siya.

Tumaas ang kilay ko, "That's very nice of you, Mr. de Guzman." That was a sarcasm but it looks like he did not take it as a sarcasm because instead to get offended, he smiled more.

Napailing na lang ako at tumayo na, "That's all for us- I mean, 'yan lang ang gagawin natin. You can go now to Dr. Gines for your consultation." Sabi ko at agad na inayos ang dapat ayusin.

Imbes na tumayo na siya at umalis, ay tinitigan niya lang ako.

Naiirita akong tumingin sa kanya, "What?" Iritado kong tanong sa kanya.

Ngumiti lang siya nang pagka-lapad lapad at kinamot ang batok niya. Problema nito? "Can I see you again?" Sabi niya sabay iwas ng tingin.

Napamaang ako sa sinabi niya. What the hell?

Gan'un na lang ba kadali iyon? Pagkatapos nang lahat ng mga pinagsasabi niyang masakit sa akin noon, gan'un ko na lang kadaling kalilimutan? Lahat ng sakit na dinadala ko sa loob nang halos dalawang taon ay gan'un kadali ko na lang kalilimutan at makipagkita sa kanya na para bang walang nangyari? Hindi ba siya na-konsenya kahit kaunti?