Forsake

samen? nee.. jij!

hallo people, de vorige twee hoofdstukken heb ik vanuit archer's personage geschreven. archer is arm. maar zoals jullie in de proloog  al hebben kunnen lezen is er ook een rijke groep.  1StoryForYou gaat nu voor jullie vanuit het personage 'willow' schrijven die bij de rijke groep hoort. ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden en  ook even 1StoryForYou gaan volgen en haar verhalen gaan lezen. gr. the_5th_arrow

 Samen? Nee.. jij!

williow's pov.

Ik was thuis de dag van de ontploffing, griep, niets ernstigs maar mijn vader wou me toch liever thuishouden. Ik was alleen thuis toen het bombardement begon, mijn vader moest weer eens naar kantoor. Gelukkig vielen de bommen een paar straten verder, gelukkig voor mij dan. Ik ben altijd al nieuwsgierig geweest en ik was nog niet zo oud, dus in plaats van de schuilkelder te gaan rende ik de straat op om te kijken wat er was gebeurt. Alle huizen lagen in puin, ik had zelfs op tv nog nooit zoiets gezien. Maar in plaats van bang te worden werd ik juist enthousiast. Ik was dol op avontuur en dit was het grootste avontuur dat ik ooit had meegemaakt. Dus ik klom over de ingestorte gebouwen en keek of ik nog bruikbare spullen kon vinden voor een hut ofzo. Toen zag ik Archer. Hun huis was nog een beetje heel, maar wel zo ingestort dat ik precies kon volgen wat er binnen gebeurde. Toen zag ik het.Zijn moeder. Ik keek naar Archer die probeerde zijn zusje te kalmeren. Op onze school waren 2 klassen van elk niveau. Ik had Archer voordat ik naar schoolging wel eens gezien en hij leek me aardig, dus ik verheugde me erop om bij hem in de klas te zitten en te vertellen dat ik hem wel eens zag op straat. Maar dat gebeurde niet. Ik kwam bij de rijkere kinderen in de klas te zitten en ik mocht zelfs niet met hem praten. Dat heeft mijn vader streng verboden 'wij zijn veel te goed voor hen verspil daar toch alsjeblieft je tijd niet aan.' Ik keek weer naar zijn moeder, waarom stond ze nou niet op? Toen kreeg ik het door, ze zou nooit meer opstaan. De hulptroepen en de politie kwamen met loeiende sirenen aanrijden. Ik werd bang dus ik rende naar huis, waar mijn vader inmiddels ook was. En kwaad dat hij was. Dat vergeet ik niet meer zo gauw. Ik zou op dat moment heel graag naar mijn moeder toegaan, die zou me dan troosten en geruststellen. Maar mijn moeder was er niet voor mij. Ze is verdwenen toen ik 3 was, eerst was ze er nog wel ze las me een verhaaltje voor en bracht me naar bed. Maar de volgende dag was ze verdwenen, niemand heeft ooit nog iets van haar gezien. Ik weet niet of ze nog leeft, of waar ze nu is maar ik houd meer ook niet zo mee bezig. Ik ben nu 14 en het is al zolang geleden, dat ik de hoop om haar ooit nog te zien al opgegeven heb. 'Willow!' Ik word wakker uitmijn gedachten doordat mij vader me roept. 'Ja' 'Kom eens ik moet iets met je bespreken.' Met een zucht loop ik de trap af, 'wat is er?' 'Je weet toch dat het hier niet langer veilig is.' Dat klopt dat is het inderdaad niet, sinds een paar weken is de school ook gesloten. Maar waar is het eigenlijk wel veilig?'Ik heb samen met een paar ouders een eiland ontdekt.' 'Het is de enige plekwaar het nog veilig is, en er is alles wat je nodig hebt.' 'Dus we gaan daar samen heen?' 'Nee, jij gaat erheen.

tamdamdaaaaam