Home ที่เดิมเสมอมา (Harry's Fanfiction)

2

  ลิลี่ตื่นขึ้นบนเตียงนอนของโรงแรมที่เธอนอนทุกคืนมาระยะหนึ่ง แต่เธอรู้ว่านี้จะไม่รู้สึกเหมือนอยู่'บ้าน'เพราะเธอตัวคนเดียวและหนีออกจากบ้านจริงๆ เพื่อหลบปัญหา ขาของเธอขยับก้าวออกจากห้องนอนไปตรงไปยังห้องครัว มือเริ่มหยิบจับแป้ง ไข่ไก่ น้ำตาลและผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ต่างๆ เธอตีแป้งเข้ากับไข่ไก่ด้วยกันก่อนจะเทใส่เครื่องอบวาฟเฟิลสำเร็จรูป จากนั้นจึงหันมาหั่นผลไม้รอแป้งวาฟเฟิลสุก เธอหยิบจานวางแผ่นวาฟเฟิลร้อนๆลงก่อนจะโรยด้วยผลไม้ที่เธอหั่นเตรียมไว้ตามด้วยราดน้ำผึ้งหวานๆ และลงมือจัดการมันให้เป็นอาหารเช้าไป 'ฉันต้องอ้วนแน่ๆถ้ากินหมดนี่' เธอคิดระหว่างที่กินไปกว่าครึ่งจาน แต่เธอก็ไม่เสียใจที่น้ำหนักตัวเองจะขึ้นจึงจัดการซะเรียบ
  พอถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องไปทำงาน ลิลี่ล้างหน้า แปรงฟัน แต่งหน้า แต่งตัวสวยมีสไตล์ แล้วขับรถไปทำงาน แต่ก็คิดได้ว่าวันนี้เธอเหนื่อยเกินกว่าที่จะขับมันจึงหยิบโทรศัพท์เรียกแท๊กซี่ก่อนจะออกจากห้องไปนั่งรอข้างล่าง
  "สวัสดีค่ะคุณแมคสัน" พนักงานต้อนรับที่ชื่อเมแกนยิ้มทักทันทีที่เธอลงมาถึงข้างล่าง
  "ดีจ้า" เธอทักตอบแล้วเดินไปหาเพื่อเช็คเอาท์เพราะไม่แน่ใจว่าคืนนี้จะกลับมารึเปล่า
  "คืนนี้จะไม่กลับมาหรอคะ?" เมแกนถาม
  "ไม่แน่ใจน่ะ เพราะคืนนี้ฉันจะไปดูคอนเสิร์ตกับเพื่อน" เธอตอบอย่างยิ้มแย้ม "ว่าแต่เธอไม่มีวันหยุดรึไง? เห็นทุกวันเลย"
  "วันหยุดฉันเมื่อวานค่ะ คุณคงจะจำไม่ได้" เธอตอบ
  "โอ" ลิลี่อุทานและนึกถึงเรื่องเมื่อคืนออกว่าตัวเองคงจะเมาปลิ้นและมีคาร่ามาส่งจากที่ไปเที่ยวด้วยกัน "ฉันดูแย่มากไหม?" เธอหันไปถามเคทพนักงานอีกคนที่ยืนข้างๆเมแกน
  "ก็ไม่มีปาปารัซซี่ที่ไหนจับได้แน่นอนค่ะ" เคทตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่จริงใจ
  ลิลี่จับอกตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ "ขอบใจมาก แล้วเจอกันนะสาวๆ" เธอบอกลาทั้งคู่ด้วยรอยยิ้มพร้อมกับโบกนิ้วมือบอกลา
  ทั้งเมแกนและเคทต่างชื่นชอบในตัวลิลี่มาก หรืออันที่จริงต้องพูดว่าคนส่วนมากเลยล่ะ ก็ใครจะไม่ชอบบ้างเธอเป็นลูกเจ้าของนิตสารแฟชั่นและยังมีแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเอง แถมsquadของเธอใช่เล่นซะที่ไหน นอกจากจะมี คาร่า เดเลอวีน เป็นเพื่อนสนิทแล้วเธอยังมีทีนควีนอย่างเคนดัล เจนเนอร์และจีจี้ ฮาดิดร่วมสควอดด้วย ใช่แล้วเธอไม่ใช่วัยรุ่นธรรมดาเลยทีเดียว แต่นั่นก็ทำให้เธอไม่มีเวลาส่วนตัวมากขึ้นเพราะจะต้องมีคนคอยจับตามองตลอดเวลา
  ในขณะที่ลิลี่กำลังก้าวเดินออกจากโรงแรมเพื่อที่จะมาขึ้นรถแท๊กซี่ที่เธอโทรเรียกไว้แต่ก็กลับพบว่าแฮร์รี่กำลังยืนพิงรถเขาอยู่ตรงหน้าเธอ นั้นทำให้เธอมีความคิดว่าเมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมกับผู้ชายคนนี้สักที แล้วกรอกตาใส่เขา
  "แท๊กซี่เธอไม่มาแล้วล่ะ" เขาพูดทัก
  "นั่นเป็นเพราะคุณโทรไปยกเลิกใช่ไหมล่ะ แล้วไงล่ะ พอใจรึยัง?" ลิลี่พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงประชดประชันอย่างที่เธอเป็นกับเขามาตลอดระยะนี้
  "ฉันจะพอใจขึ้นอีกถ้าเธอนั่งรถไปกับฉัน" เขายิ้ม
  "เหอะ ฝันไปเถอะ ฉันยอมนั่งรถขยะไปทำงานดีกว่านั่งไปกับคุณ" ลิลี่ตอบและสะบัดตูดเชิดหน้า เดินหนีเขา
  "จะเดินไปทำงานรึไง ขึ้นรถมาเถอะน่า" แฮร์รี่ขับรถตามเธอมา
  ลิลี่หันมองด้วยความไม่พอใจและรีบเดินให้ไว
ขึ้น เธอยอมเดินไปทำงานดีกว่าถ้าจะต้องให้เขาไปส่ง
  "ลิลี่ขึ้นมาเถอะ" เขายังคงตื๊อเธอ
  "ไม่!" ลิลี่ปฏิเสธเสียงแข็งและเด็ดขาด "จะไปไหนก็ไป!"
  หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าแฮร์รี่จะยอมแพ้แล้วเขาจึงตีโค้งเลี้ยวไปอีกทางตรงสี่แยกทันทีที่ลิลี่พูดแบบนั้น
  "ฮัลโหล" เขารับโทรศัพท์
  "เป็นไงเช้านี้" เลียมที่อยู่ปลายสายถาม
  "ก็ไม่ดีเท่าไหร่" เขาตอบแล้วถอนหายใจ "แค่นี้นะ วันนี้ฉันคงไม่เข้าไป"
  "ได้ ฉันเข้าใจ" เลียมบอกลาก่อนแฮร์รี่จะวางสายไป
  แฮร์รี่ขับรถตรงกลับไปที่บ้านของเขา เขาปิดประตูรถและเดินเข้าบ้าน แน่นอนไม่มีใครรู้มาก่อนว่าเขาอยู่บ้านหลังนี้ เพราะเป็นหมูบ้านที่ลึกและเงียบสงบมาก ยากที่ใครๆจะตามหาเขาแถมยังไม่ต้องระวังตัวมากเวลาจะทำอะไร เพราะงั้นเขาจึงนอนลงบนสนามหญ้าหน้าบ้านมองท้องฟ้าอย่างไม่อายใคร
  เขาส่งเสียงกรี๊ดแบบผู้ชายออกมาแล้วดิ้นตัวไปมากับพื้นหญ้าเพื่อระบายความเครียดแล้วลุกขึ้นทันที เข้าบ้านไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วนอนดูทีวีบนโซฟาแบบที่เขาเคยทำกับผู้หญิงคนหนึ่ง
  'ทำไมคืนนั้นฉันถึงทำแบบนั้นด้วย' เขาคิดถึงเหตุการณ์คืนที่กำลังทัวร์อยู่ที่ฝรั่งเศส ซึ่งเป็นวันที่พิเศษเลยทีเดียว แต่คืนนั้นเขากลับทำเรื่องที่ผิดพลาดอย่างมากโดยการที่นัวเนียกับผู้หญิงอื่น พอนึกได้ทีหลังเขาก็เสียใจมากที่ทำแบบนั้น 'ฉันมันนิสัยแย่จริงๆ' หลังจากคิดได้แบบนั้นเขาจึงลุกขึ้นจากโซฟาแล้วออกไปทำงานอีกครั้ง
 
  ในขณะเดียวกันลิลี่กำลังนั่งทำงานหัวหมุนเพราะเนื่องจากใกล้จะสิ้นเดือนแล้วนั่นหมายความว่านิตยสารของเธอจะต้องตีพิมพ์แล้วตอนนี้แล้วจะต้องหานายแบบคนใหม่มาเพื่อที่จะลงหนังสือของเดือนหน้า
  เสียงเคาะประตูสามครั้งดังขึ้นก่อนจะถูกเปิดเข้ามา อลิสันเลขาของเธอนำพอร์ท เอกสาร และแฟ้มงานวางไว้บนโต๊ะเธออย่าวค่อยๆก่อนจะอธิบายว่าคืออะไรบ้าง
  "ส่วนอันนี้เป็นแฟ้มนายแบบที่เราได้เลือกและอยากจะให้คุณลิลี่ช่วยดูอีกทีค่ะ" อลิสันพูด
  "อืม" ลิลี่ตอบ 
  "แล้วก็อันนี้เป็นเอกสารที่ทนายคุณฝากมาค่ะ"
  ลิลี่เงยหน้าขึ้นจากงานทันทีแล้วหยิบเอกสารนั้นมา
  "แน่ใจแล้วหรอคะว่าจะทำแบบนี้?" อลิสันถามเพื่อให้ลิลี่คิดให้แน่ใจอีกครั้ง
  "ฉันแน่ใจในทุกๆเรื่องที่ฉันตัดสินใจ" ลิลี่ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
  หลังจากนั้นอลิสันก็ยิ้มให้แล้วเดินออกไปจากห้อง ลิลี่เก็บเอกสารใส่ในลิ้นชักของโต๊ะแล้วหยิบแฟ้มนายแบบมาเปิดไล่ดูทีละคนพรางนึกว่าทีมไหนเป็นคนคัดนายแบบมาให้เธอ ผิวซีด ผอมก้างไร้กล้ามเกินไป หน้าตาไม่ดึงดูดลูกค้าและไม่มีจุดเด่น แถมยังคิดอีกว่าใครดึงพวกเขาเข้าวงการ
  เธอถอนหายใจยาวแล้วทำใจเปิดแฟ้มต่อ หน้าสุดท้ายที่เธอเปิดคือนายแบบชายหนุ่มที่อายุรุ่นเดียวกับเธอ ตัวไม่หนาและมีกล้ามสวย เคยเดินแบบให้จีวองชี่ และ หลุย วิตตอง ถึงสามครั้ง หน้าตาเขาถึงขั้นเทพบุตรและเซ็กซี่ ตาสีเขียวกับผมสีบลอนด์ทำให้เธอนึกถึงใครบางคนที่เธอรู้จัก เธอใช้ปากกาไฮไลท์ขีดชื่อเขาไว้พร้อมขั้นหน้าเอาไว้ ก่อนจะหยิบเอกสารที่ทำวันนี้ทั้งหมดขึ้นมารวมกับแฟมนายแบบแล้วถืออกไปวางบนโต๊ะอลิสัน
   "เธอตรวจรึยังว่าหนังสือของเราแพ๊คเตรียมจัดส่งรึยัง?" ลิลี่ถาม
  "โทรไปเช็คแล้วค่ะ ตอนนี้70%แล้ว" อลิสันตอบ
  "ดี แล้วก็นายแบบน่ะฉันขั้นไว้ให้แล้ว โทรติดต่องานให้ฉันด้วย" ลิลี่พูดแล้วหยิบปฏิทินขึ้นมาดูวันที่ "วันพุธเก้าโมงนะ ฉันไปทานข้าวก่อนล่ะ" เธอสั่งงานเสร็จแล้วเดินออกมาทันที 
  ในขณะที่เดินผ่านโต๊ะพนักงานทั้งหมด เธอก็ไม่พลาดที่จะมองว่าพวกเขาทุ่มเทกับงานแค่ไหน แล้วเผยยิ้มออกมาพร้อมกับคิดขึ้นว่าจะต้องซื้อกาแฟหรือน้ำอะไรสักอย่าวมาให้กินให้หายเหนื่อย
  เธอยืนรอลิฟต์จนกระทั่งมันเปิดออกและพบว่าเลียมกับไนออลยืนอยู่เธอจึงมีท่าทางตกใจแล้วยิ้มทักพวกเขา
  "มื้อกลางวันล่ะสิ" ไนออลทักขึ้นอย่างยิ้มแย้มแบบที่เขาเป็น
  "อื้ม" เธอตอบ 
  ทั้งเลียมและไนออลต่างมองหน้ากันแล้วยิ้ม "ไปกับพวกเราสิ ฉันเลี้ยงเอง" เลียมพูดขึ้น
  "นายพูดแล้วนะเลียม" ไนออลพูดขึ้นอย่างดีใจ
  "ฉันบอกลิลี่ต่างหากเล่า"         
  "ฮ่าๆ พวกเธอสองคนนี่ตลกจริงๆ แต่ก็ขอบคุณนะที่ชวนแต่ฉันขอปฏิเสธดีกว่า" ลิลี่ตอบอย่างเกรงใจเพราะกลัวว่าพวกเขาจะเสียความรู้สึก
  ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี ทั้งเลียมและไนออลจึงยืนขนาบข้างลิลี่สองฝั่งก่อนจะควงแขนเธอให้เดินไปกับพวกเขา
  "อะไรของเธอสองคนเนี่ย" ลิลี่พูดด้วยความตกใจ
  "เธอก็รู้ว่ายังไงก็ไม่มีใครปฏิเสธเราได้" เลียมหัวเราะ
  ระหว่างนั้นทั้งสามก็เดินผ่านแฮร์รี่โดยที่ไม่ทันสังเกตุ ยกเว้นลิลี่ ทั้งสองมองตากันครู่หนึ่งก่อนที่ลิลี่จะหันกลับมาและแฮร์รี่ก็เดินเข้าทางประตูหนีไฟไป 
  "โอเคๆ ปล่อยฉันเถอะฉันจะไปกับพวกเธอ" เมื่อพูดอย่างนั้นทั้งเลียมและไนออลถจึงปล่อยแขนลิลี่ออกแล้วให้เดินอย่างปกติ "และช่วยทำตามที่เธอพูดด้วยนะเลียม" ลิลี่ย้ำ
  "ฉันรู้หน่า" ทั้งสามหัวเราะแล้วเดินไปที่ร้านอาหาร
  ระหว่างที่ลูอิสกำลังนั่งแต่งเพลงเขาได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามาจึงเงยหน้าชึ้นเพื่อมองว่าใคร เขาประหลาดใจที่เห็นแฮร์รี่เพราะเมื่อเช้าเลียมพูดว่าเขาจะไม่มา
  "ฉันเปลี่ยนใจน่ะ อยู่บ้านก็ฟุ้งซ่านเปล่าๆ" แฮร์รี่พูดทันทีที่เห็นหน้าลูอิส
  "รู้ได้ยังไงว่าฉันคิดอะไรอยู่" ลูอิสถามด้วยความแปลกใจ
  "แหม เราเคยอยู่ด้วยกันนะที่รัก ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าคุณคิดอะไร" แฮร์รี่ยิ้มหวานพยายามทำตัวเป็นเหมือนแฟนลูอิส
  "อย่าพูดแบบนี้อีกนะฉันสยิวว่ะ อีกอย่างฉันมีลูกแล้วนายเองก็มีภรรยา..ทั่วโลกอยู่แล้วด้วย" ลูอิสพูดประโยคท้ายอย่างระมัดระวัง
  "พูดถึงเรื่องนี้ ฉันเจอลิลี่ไปกับเจ้าสองคนนั้นเมื่อกี้ นายรู้รึเปล่าว่าไปไหนกัน" แฮร์รี่ถามทันทีที่นึกขึ้นได้
  "ทำไมไม่ถามเองเล่า" ลูอิสตอบ
  "นั่นน่ะสิ ทำไมฉันคิดไม่ทัน" เขาพูดแล้วยีหัวตัวเอง "แล้วนี่นายทำอะไรอยู่?" เขาถามลูอิสแล้วเดินไปดู
  "แต่งเพลงสิ ฉันคงไม่นั่งเขียนนิยายหรอก" ลูอิสตอบ
  "แล้ววันนี้ใครเลี้ยงลูกล่ะ?" แฮร์รี่แซว
  "แม่เขานั่นแหละ พรุ่งนี้ฉันว่าจะรับมา" เขาตอบ
 
  เลียม ไนออลและลิลี่กำลังนั่งรอใบเสร็จจากพนักงานกันอย่างใจเย็น ท่ามกลางร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้ๆตึกค่ายเพลงและบริษัทของทั้งสาม                               
  "แล้วหลังจากนี้เธอจะไปไหนต่อรึเปล่า?" เลียมถามขึ้น
  "ฉันว่าจะซื้อกาแฟไปฝากพนักงานน่ะ" ลิลี่ตอบพร้อมกับมองหน้าพวกเขาแล้วนึกขึ้นได้ว่าน่าจะชอให้พวกเขาไปช่วยถือเพราะเธอคนเดียวคงจะถือไม่หมด "ถ้างั้นฉันขอรบกวนเธอสองคนไปช่วยฉันถือหน่อยได้ไหม" ลิลี่ถามด้วยน้ำเสียงหวายและขอร้อง
  "ขอค่าตอบแทนเป็นกาแฟแก้วหนึ่งแล้วกัน" ไนออลต่อรองอย่างยิ้มแย้มทำให้เลียมเห็นด้วย 
  หลังจากนั้นทั้งสามจึงเดินไปที่ร้านกาแฟสตาร์บัคใกล้ๆ ลิลี่สั่งชาเขียวสำหรับพนักงานของเธอทั้งหมด20กว่าคน เปเปอร์มินต์มอคค่าเฟรปเป้อีก1แก้วสำหรับเธอ  หลังจากนั้นเลียมถึงจะสั่งเอสเพรสโซ่ร้อนสองแก้วสำหรับเขากับลูอิส ส่วนไนออลสั่งช็อกโกแลตครีมชิพที่ทำให้เราต่างหัวเราะกัน
  "อะไร? ก็ฉันไม่ชอบกาแฟนี่" เขาพูด
   เลียมและไนออลไปนั่งรอที่โต๊ะ ลิลี่จึงแอบสั่งอีหนึ่งแก้ว "ขอคาปูชิโน่แอดเปอร์มินต์ไซรับกับคาราเมลเฟรอปเป้อีกหนึ่งแก้วนะคะ" หลังจากนั้นเธอจ่ายเงินแล้วยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งกับทั้งสอง
   รอประมาณเกือบยี่สิบนาที ทั้งหมดที่เขาสั่งก็ได้ทั้งสามคนช่วยกันถือแล้วเลียมก็สังเกตว่าเกินมสแก้วหนึ่ง นั่นคือแก้วที่ลิลี่สั่งแยกตอนท้าย
  "ของแฮร์รี่น่ะ" เธอพูดแล้วหยิบแก้วนั้นขอปากกาจากพนักงานแล้วเขียนบางอย่าง
  "แต่วันนี้เขาไม่มานะ" ไนออลบอกเธอน้ำเสียงเรียบ
  "มาสิ ฉันเห็นเขาตอนเธอสองคนควงฉันออกมาทานอาหาร" เธอวางปากกาลงคืนพนักงานแล้วหยิบที่เหลือก่อนจะเดินนำพวกเขามา "เขาน่าจะมีบริการส่งบ้างนะ หนักจริงๆ" ลิลี่บ่นระหว่างทาง
  "นั่นน่ะสิ ว่าแต่เธอเขียนอะไรแก้วแฮร์รี่หรอ?" เลียมถาม
  "ไม่บอกหรอก" เธอพูดแล้วย้ายข้างถือ
  จนกระทั่งจนในลิฟต์เลัยมก็ยังคงอยากรู้ว่าเธอเขียนอะไร ลิลี้จึงหัวเราะแล้วบอกกับเขาว่าไม่มีทางได้รู้จนกว่าจะถึงมือแฮร์รี่หรอก ดังนั้นพอถึงบริษัทลิลี่เลียมจึงรีบแจกให้กับทุกคน แล้วรอลิลี่ที่เขาตัวเองไปหยิบเอกสารมาแล้วรับพาเธอไป
  "ไม่ต้องแสดงท่าทางอยากรู้ขนาดนี้ก็ได้" ลิลี้พูดติดตลกแซวเขาทำให้ไนออลสำรักเพราะหัวเราะ
  "ช็อกโกแลตปั่นอร่อยเกินไปหรอเด็กชาย" เลียมพูดแกล้งเขาจากการกระทำที่เขาหัวเราะ
  "เงียบเลยหน่า" ไนออลำยายามตอบโดยไม่ให้ไอ
  ลิลี่หัวเราะพร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดออกพอดี ทั้งสามเดินก้าวออกมา ไนออลเปิดประตูให้ลิลี่พร้อมกับเลียมที่เดินตามหลัง แฮร์รี่ที่กำลังนั่งเล่นบนโซฟาเงยหน้าขึ้นและยิ้มทันทีที่เห็นเธอ ลูอิสมองด้วยความแปลกใจว่าเธอซองกระดาษอะไรมา
  "นี่เอกสารของคุณกรุณาเซ็นต์ด้วย" เธอนั่งลงข้างๆเขาพร้อมกับยื่นเอกสารให้
  สามคนที่เหลือยืนมองอยู่โต๊ะที่ลูอิสนั่ง คอยมองว่าสองคนนี้จะมีปากเสียงอะไรกันรึเปล่า
  "และก็นี่ ฉันซื้อมาฝาก" เธอพูดพรางยิ้มบางๆ
  แฮร์รี่ดูดกาแฟแก้วนั้นแล้วยิ้มออกมา "คาปูชิโน่ แอดเปเปอร์มินต์ไซรัปกับคาราเมล" เขาพูด
  "นั่นของโปรดแฮซซ่านี่" เลียมกระซิบกับสองคนนั้น
  "อื้ม" จากนั้นเธอลุกขึ้นแล้วกลับบริษัทเธอไป
  แฮร์รี่ดื่มกาแฟแก้วนั้นโดยไม่ทันสังเกตว่าลิลี่เขียนอะไรลงบนแก้ว จนกระทั่งเลียมหลังจากที่อยากรู้มาสักพักจึงมาขอดู
  'ถ้าไม่เซ็นต์ก็ไปตายซะ' และนั่นคือสิ่งที่เธอเขียนพร้อมกับวาดรูปใบหน้ายิ้ม
  "ร้ายชะมัด" แฮร์รี่ขำในลำคอแล้วนึกบางอย่างได้จึงเปลี่ยนสีหน้าเครียดนิดๆ "เธอไม่ได้ใส่ยาพิษใช่ไหม?" เขาหันไปถามเลียมกับไนออล
  "คิดในแง่ดีเถอะเพื่อน" ไนออลหัวเราะเสียงดังหลังจากตอบแล้วเดินไปหยิบแก้วสตาร์บัคของตัวเองขึ้นมาดื่ม
  "นั่นช็อกโกแลตหรอ?" แฮร์รี่ถามไนออล
  "มีปัญหาอะไรกับฉันล่ะ" ไนออลตอบหัวเสียงแล้วเดินออกไป
  หลังจากนั้นทุกคนจึงหัวเราะและแฮร์รี่จึงหยิบเอกสารที่ลิลี่เอามาให้เปิดออกมาอ่าน