Düşüncelerimden Seçmeler

Beklenmedik Bir Sürpriz

Merhaba,

Elimde olmayan sebeplerden dolayı çok uzun zamandır yazamıyorum, bunun için üzgünüm. Yazamadığım günlerde bana mesaj atıp özlediklerini söyleyenler içinde ayrıca teşekkür ederim. Mesajları gördükçe çılgınlar gibi hoplayıp durdum beni unutmadığınız için.

Umarım bu yazım yokluğumu telafi eder.

M.

Geçen sene benim için oldukça zordu çünkü ilk kez aynı evi paylaştığım birisini kaybettim. Ölümü ilk kez bu kadar yakınımda gördüm. Babaannemi hiç beklemediğim bir zamanda kaybetmek oldukça sarsmıştı beni. Kolay ağlayan birisi değilimdir ama o gün çok ağladığımı hatırlıyorum..

Mutsuz olduğum o günlerde ablamla dışarıya çıktık. Biraz dolaştıktan sonra benim için adeta olmazsa olmaz olan kitapçıya gittik. Amacım evdeki matem havasına ara verip, kitapların içerisinde biraz nefes almaktı..

Eskiden beri bir düşüncem vardı. Eğer bir gün kitabım basılırsa gittiğim her kitapçıda kitabıma imza atıp bırakacaktım okuyucumun alması için. (Umarım bir gün gerçek olur bu düşüncem.)

Raflarda parmaklarım avare avare dolaşıyordu ama o gün hiç kitap seçememiştim. Tuhaf hissetmem seçim yapmama engel oluyordu ama neden tuhaf hissettiğimi de bilmiyordum. Tam o sırada wattpad de hikayelerini okuduğum Müjde Aklanoğlunun kitaplarını gördüm. Elime alıp içerisinden bir sayfayı açıp okumaya başladım. Biraz okuduktan sonra tam yerine bırakacakken ilk sayfasında bir yazı gördüm. Baskı değildi. Birisi kitabın üzerine yazı yazmıştı. 

"Son sayfasına kadar keyifle okuman dileğiyle.. Müjde Aklanoğlundan sevgilerle." yazıyordu. Gözlerimin kocaman açıldığını, yerimde çığlık atarak zıpladığımı görenler tuhaf hareketlerime anlam verememişlerdir. Bir süre o kitapçıya uğramadım çalışanlar beni unutsun diye -.-

Pür hevesle diğer kitaplarına baktım hemen. Bütün kitaplarının imzalanmış olduğunu görünce bir daha zıplama seramonisi falan derken bir anda suratım asıldı. Ben o kadar kitabı nasıl alacaktım?

Maddiyattan daha büyük bir sorunum vardı. Geçtiğimiz zamanlarda kitap alma olayını biraz fazla abartmış olmalıyım ki ailem isyan etmişti ve her ay sadece 1 kitap alma iznim vardı. 150 taneden fazla kitabım olduğunu düşününce aileme hak vermiyor değilim aslında. Neyse.

 Ablam da o sırada "Gitmiyor muyuz artık?" bakışı atıyordu. Kitaplarla çok fazla arası yoktu o yüzden kitapçılarda hemen sıkılıyordu. 

Yüzüme en tatlı gülüşü oturtup elime aldığım bütün kitapları göğsüme bastırarak ablama doğru yürümeye başladım. 

Sol kaşını kaldıramadığı için havalı bir bakış atamasa da yokluğunu aratmayacak bir HAYIR bakışı atıyordu."Yürü kızım korkma" diyerek iç sesimle kendime destek verdim. 

"Abla.."

"HAYIR!"

"Daha bir şey söylemedim ki!"

"Ben anladım ne demek istediğini o yüzden hayır diyorum!" 

"Abla lütfennnn"

"Hayır"

...

Diyaloğuna girmişken orada çocuğu kitap okumayı sevmeyen bir anne çocuğuna beni göstererek 

"Bak ne güzel kız kitap almak istiyor. Sende azıcık istesen ne olur?" diye laf söylemeye başladı. 

(Evet o çok merak ettiğiniz istenmeyen komşu çocugu benim -.- )

Tabi bende hemen teyzeyi ablama gösterdim.

"Bak aileler çocukları kitap okusun diye neler yapıyorlar. Ben sizi hiç yormuyorum. Siz benim kıymetimi bilmiyorsunuz!" dedim. 

Azimle direndim ve teyzenin de ablamla konuşması sayesinde ben elimde içinde imzalı kitaplar olan poşetimle kitapçıdan sırıtarak çıktım. 

İmzalı 4 tane kitabım o gün hiç beklemediğim bir zaman da bana güzel bir sürpriz olmuştu. 

Hayat  iyisiyle kötüsüyle devam ediyordu. Mutluluk, üzüntünün yanına yarenlik yapıyordu. 

Hiç beklenmedik zamanda beklenmedik mutluluklar bizleri bulmaya devam ediyordu.

M'nin notcuğu: Görselde kitapların resmi mevcut olması lazım. Umarım başarmışımdır resmi eklemeyi :)