ဟုိတယ္ရဲ႕ေလသာေဆာင္ကေနတဆင့္ ဂ်ယ္ဂ်ဴးကြၽန္းတခုလံုးကုိအေပၚစီးကေနၾကည့္ေနရတာ သိပ္ကိုသာယာလွပပါသည္...ျဖဴနီျပာဝါပန္းခင္းမ်ားကတဖံု..ေရျပာျပာပင္လယ္ျပင္ႀကီးကတမ်ိဳး အမ်ိဳးစံုစြာ သာယာလွပေနသည္....
"ကိုကို...ကြၽန္ေတာ္တို႔အခုလိုမ်ိဳး ကိုကို႔ေမေမမသိေအာင္ ထြက္လာခဲ့ၾကတာ ကိုကို႔ေမေမစိတ္ဆိုးမလားမသိဘူးေနာ္..."
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာမွီေနရင္း သူစကားစေျပာလာသည္.....
"ဒါေပါ့....ကိုယ္Mamaလည္း ခုခ်ိန္ဆိုအကုန္သိေနေလာက္ပီ..."
ကြၽန္ေတာ္မနက္ကပဲ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္သမားေကာင္ေလးကိုဖုန္းဆက္ခဲ့ပီးသား...Mamaလည္းအေၾကာင္းစံုသိပီးေလာက္ပါပီ....ဒါေပမယ့္ အခုထိေတာ့ ဘာမွတံု႔ျပန္ျခင္းမ႐ွိေသးဘူး...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...ကြၽန္ေတာ္ Chanyeolလက္ကိုလႊတ္ေပးဖို႔အစီအစဥ္မ႐ွိဘူး...
ကြၽန္ေတာ္ အေတြးလြန္ေနတုန္း Chanyeolရဲ႕သက္ျပင္းခ်သံတိုးတိုးေလးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးကို မ်က္ႏွာေလးဆြဲေမာ့လိုက္သည္...
"ဘာေတြစိတ္ညစ္ေနတာလဲ..."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကိုကို..."
ေဟာဗ်ာ...အဆံုးမ႐ွိ အစမ႐ွိ...ဘာကိုေတာင္းပန္ေနျပန္တာလဲ....
"ဘာကုိလဲ..."
"ကိုကုိက ကိုကို႔ေမေမကိုသိပ္ခ်စ္တာမို႔လား...အဲ့ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ကၾကားထဲက အ႐ႈပ္ထုပ္လိုမ်ိဳး.."
"ေတာ္ေတာ့!!!...ဆက္မေျပာနဲ႔!!.."
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္တိုပီးေအာ္လိုက္ေတာ့ သူလန္႔သြားပံုရသည္..ခ်က္ခ်င္းမ်က္ရည္ေတြဝဲလာပီး ေခါင္းေလးငံု႔ပီး အျပစ္႐ွိတဲ့ကေလးငယ္လိုမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္းပန္ျပန္သည္....
ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး...ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ သူကဘယ္ေလာက္အေရးပါလိုက္သလဲ..သူမသိဘူးလား...သူ႔ကိုယ္သူအေရးမပါတဲ့ အ႐ႈပ္ထုတ္လုိမ်ိဳး ခံယူေနတာမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ပါဘူး....
