Całkiem Inna Historia Zmierzchu

#35 Poród

<<<4 miesiące później>>>
***Nathaniel***
Usłyszałem krzyki z dołu i zbiegłem ze schodów. W salonie siedziała moja matka, która trzymała się za brzuch i krzyczała. Wokół niej krzątał się Carlisle. Podszedłem bliżej i zapytałem:
- Co się dzieje? Mamo. Co z Tobą?- Bella spojrzała na mnie i chciała się uśmiechnąć, ale wyszedł jej z tego grymas. Przypadłem do niej a ona wyszeptała:
- Boję się. Zawołaj ojca. Powinien być w ogrodzie.- skinąłem głową i ruszyłem do ogrodu. Poszukałem ojca i zawołałem:
- Tato! Coś z mamą...- Edward szeroko otworzył oczy i pognał do domu. Oddaliłem się do lasu, żeby zapolować.
*** Edward***
Wbiegłem do domu. Bella leżała na kanapie w salonie. Spojrzałem na mojego ojca i zapytałem:
- Co się dzieje?
- Poród się zaczął. Pomóż mi przenieść ją do mojego gabinetu.- wykonałem polecenie ojca i ścisnąłem rękę ukochanej. Zacisnęła swoje drobne palce na moich rękach i wydała z siebie głośny okrzyk. Carlisle przemówił do niej spokojnie:
- Bello, kiedy czujesz skurcz przyj tak mocno jak tylko możesz. Wtedy szybciej Renesmeé przyjdzie na świat.- Bella pokiwała głową i znowu wydała z siebie krzyk bólu. Byłem przerażony, ale nie uciekałem. Czekałem i trwałem wraz z moją żoną. Widziałem ból i łzy na jej pięknej twarzy. Bella parła z całych sił. Trzymałem ją za rękę. Widziałem jak powoli traci siły. Krzyknęła:
- Edwardzie ja nie dam rady!
- Spokojnie skarbie, dasz radę. Razem damy radę.- odpowiedziałem jej i ścisnąłem jej dłoń. Nadszedł kolejny skurcz i za chwilę Carlisle powiedział:
- Bardzo dobrze Bello. Już widzę główkę. Jeszcze parę razy i Renesmeé będzie wśród nas.- uśmiechnąłem się i razem z Bellą krzyczałem podczas skurczy. Po godzinie na świecie pojawiła się nasza córeczka. Carlisle przeciął pępowinę i powiedział:
- Macie córkę.- podał ją Belli, a ona uśmiechnęła się i powiedziała:
- Witaj na świecie kruszynko.- oddała mi dziecko i powiedziała:
- Zabierz ją do Esme. Ja muszę odpoczać.- pokiwałem głową i zaniosłem dziecko do mojej matki. Jak najszybciej wróciłem do gabinetu ojca i usiadłem przy mojej ukochanej. Chwyciłem jej dłoń i trzymałem ją. Czekałem, aż się obudzi ponownie jako wampirzyca. Po dwóch dniach nadal czekałem. Do gabinetu wszedł Carlisle i powiedział:
- Edwardzie...- spojrzałem na niego pytająco.
- Edwardzie, ona się już nie obudzi. Ona umarła. To już koniec.- patrzyłem na ojca zdezorientowany, a potem krzyknąłem:
- Nie!!!!! To niemożliwe!!!! Ona nie może mnie zostawić!!!!- krzyczałem jak opętany. Moje oczy zrobiły się suche. Płakałem po wampirzemu. Cieszyłem się, bo miałem dwójkę dzieci, ale byłem załamany, bo straciłem miłość mojego życia.