Fucked up on life

Rozdział 14. Rozkopać fundamenty, na wietrze wznieść budowle

Promienie słońca tańczyły między moimi palcami, za linią skóry rozprzestrzeniało się niebo. Leżałem na plecach, miękka trawa łaskotała mnie w kark. Na zmianę, to zamykałem, to otwierałem dłoń, mając wrażenie, że łapie w nią chmury. Niebo było tak blisko... czułem się niemal, jakbym do niego należał.

- A ta? - zapytała Cassie. - Ta chmurka, to chyba owieczka.

Odwróciłem twarz w stronę siostry. Jej buzia była młodsza niż zawsze, brązowe loki krótsze niż pamiętałem. Cała jakby się skurczyła. W jej oczach, zamiast jak zazwyczaj - mojej smutnej twarzy- odbijało się niebo. Mogła mieć jakieś cztery- pięć lat. Nie więcej.

Kiedy przesunąłem rękę w jej stronę, chcąc dotknąć rozsypanych wokół niej włosów, spostrzegłem, że i moja dłoń, podobnie jak siostra, zmniejszyła się. Była... dziecięca.

Z jakiegoś powodu, wcale nie wydało mi się to dziwne. Czułem się, jakby fakt, że znów jestem dzieckiem, był normalny.

- Oczywiście, że to baranek. - powiedziałem dziwnie rozbawiony. - Widzisz? Ma rogi.

Cassie zmarszczyła mały nosek, odwróciła wzrok od nieba i spojrzała na mnie. Śmiejąc się, pokazała mi język.

-  Bzdura! - parsknęła- To owieczka- jednorożek. Jak w tej bajce, którą mi opowiadałeś! Pamiętasz?

Zaśmiałem się.

- Pamiętam, że chciałem opowiedzieć Ci bajkę o małym baranku, a ty ciągle się wtrącałaś, prawie płakałaś, prosząc mnie, żebym znalazł barankowi panią owieczkę -jednorożek. Zmyśliłaś to!

- Akurat! - pisnęła, obrażonym gestem splatając ręce na ramionach - Wcale nie! I... i ja nie płakałam!

- Powiedziałem prawie.

- Głuptas!

Mimo swego rodzaju "wyzwiska", Cassie zaczęła się śmiać. Ponownie spojrzała w niebo, a ja poszedłem za jej przykładem. Przez chwilę patrzyłem pustym wzrokiem na nieszczęsną chmurę w kształcie owieczki-jednorożka. Uśmiechnąłem się pod nosem, na myśl o tym, jak moja młodsza siostra potrafi być waleczna. Szczególnie broniąc samej siebie...

- Cassie.... - zacząłem po chwili niepewnie. - Dlaczego baranek musiał znaleźć sobie panią owieczkę- jednorożek? Nie mógł... nie mógł być z panem owieczkiem-jednorożkiem? Albo coś? No wiesz, znaczy...?

Cassie podniosła się do siadu, zmierzyła mnie z góry poważnym spojrzeniem. Pomimo tego, że była malutka i jeszcze bardziej urocza, niż kiedy była starsza,  wydała mi się nagle niezwykle poważna.

- Nie wiem, Linus. - wyszeptała, zupełnie jakby wyjawiała mi okropną tajemnicę.- Tata mówił, że pan z panem... że to jest złe. Niedobre. Mówił nawet, że brzydkie. Ja widziałam kiedyś pana z panem jak dotykali się ustami, ale wcale nie byli brzydcy. Jeden miał nawet ładną, śmiecącą się koszulkę...

- Cassie - przerwałem jej, niemalże szeptem.  Pod powiekami zebrały mi się łzy. Teraz poczułem jeszcze dokładniej, smak swojego dzieciństwa... choć wcześniej czułem się z tego powodu wręcz błogo, nagle powróciły do mnie wszystkie demony, moich dziecięcych lat. Ogrom uczuć uderzył we mnie naraz, zupełnie jakby w jednej chwili, wszystko co w przeszłości pogrzebałem, obudziło się ze snu. Moje małe ręce, wydały mi się nagle czymś przerażającym. - Cassie, czy ja kiedykolwiek będę dla ciebie brzydki?

W tym samym momencie, twarz malutkiej Cassie rozmyła się, zupełnie jakby ktoś roztarł na płótnie farbę. Otoczenie rozpadło się na kawałki, niczym zburzone puzzle. Z dziwnym spokojem, patrzyłem jak wokół mnie formuje się nowa rzeczywistość.