Doświadczeni przez los...

14. Jeśli coś mi się stanie. Proszę cię nie obwiniaj za to maleńkiej.

Termin porodu zbliżał się nieubłaganie. Czułam się jak wielka ciężarówka, którą Andrzej musi się bez przerwy opiekować. Andrzej zdecydował, że odpuści sobie sezon reprezentacyjny bo chce pobyć ze mną i zaopiekować się nami. Oczywiście nie chciałam się na to zgodzić, ale jak on się na coś uprze to nie ma zmiłuj i musi być tak jak on chce. Rozmowa wyglądała mniej więcej tak. Siedzieliśmy sobie spokojnie w salonie, a Andrzej odparł:

-Odpuszczam sobie sezon reprezentacyjny – na początku myślałam, że się przesłyszałam, ale kiedy cisza między nami cały czas trwała zdałam sobie sprawę, że on to powiedział na serio.

-Chyba sobie żartujesz?

-Nie, chcę być przy tobie.

-Nie możesz tego zrobić. Teraz jest najlepszy czas na grę. Jesteś w formie, na pewno załapiesz się do podstawowej szóstki.

-Nie ma mowy żebym zostawił cię teraz samą.

-Nie będę sama. Jest twoja mama, Emilka, w razie czego na pewno pomoże mi Ola.

-Chcę być teraz przy tobie. Nie darowałbym sobie gdyby coś wam się stało gdy ja będę sobie latał między kontynentami i spokojnie odbijał piłkę.

-Ale...

-Kochanie zrozum, że cokolwiek teraz nie powiesz ja i tak nie zmienię zdania. Chcę być przy tobie bo nie wiem ile czasu razem nam jeszcze pozostało. Chcę patrzeć na ciebie każdego dnia i cieszyć się, że Bóg dał mi takie szczęście w postaci ciebie, że postanowił postawić cię na mojej drodze i zmienić moje życie o 180 stopni.

-Nie będziesz miał mi i malutkiej tego za złe, że być może stracisz najlepszy sezon?

-Nie. Wiesz dlaczego? - pokiwałam przecząco głową – bo zyskam coś znacznie lepszego – spojrzałam na niego ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy – zyskam czas z najlepszą, najpiękniejszą i najukochańszą kobietą pod słońcem, która już niedługo urodzi mi dziecko – pogłaskał mnie delikatnie po brzuchu.

-Zapomniałeś dodać, ze ta kobieta wygląda jak słonica i nie może sobie nawet sama założyć butów. -Może i słonica, ale za to jaka piękna, a na dodatek tylko moja – skradł mi całusa. Co robimy na obiad?

-Wiesz co mam ochotę na pyszne spaghetti. Mógłbyś zrobić?

-Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Ty tu sobie odpocznij, a ja pójdę zrobić.

No i tak to wtedy wyglądało. Andrzej postawił na swoim i tak od dwóch miesięcy siedzi już ze mną w domu. Razem oglądamy każdy mecz naszej reprezentacji, chodzimy na badania i po prostu cieszymy się swoją obecnością. Dzisiaj jedziemy w odwiedziny do rodziców Andrzeja. Myślę, że pan Wojtek wreszcie zaakceptował decyzję swojego syna i stara się razem z mamą Andrzeja pomagać nam jak tylko może. Kiedy zaparkowaliśmy samochód z domu wybiegła mama Andrzeja.

-Boże Łucja jak ty pięknie wyglądasz.

-Naprawdę? A czuję się okropnie. Wszystko mnie boli, a na dodatek nic nie mogę zrobić sama, we wszystkim musi mnie wyręczać Andrzej.

-No cóż taki już urok ciąży. Zobaczysz, że kiedy tylko przytulisz dziecko do swojej piersi zapomnisz o całym bólu i cierpieniu.

-Mam nadzieję – uśmiechnęłam się sama do siebie na myśl o tym obrazku, może będzie mi dane nacieszyć się naszym dzieckiem chociaż przez jakiś czas.

-Wchodźcie do środka. Zrobiłam przepyszne ciasto z owocami.

-Nie mów przy niej nic o cieście bo gotowa jest zjeść je całe.